پژوهش جدید محققان کالج دانشگاهی لندن (UCL) نشان می‌دهد که خطر بروز پارکینسون در افراد مبتلا به اضطراب در سنین بالا، در مقایسه با افراد بدون اضطراب حداقل دو برابر بیشتر است. معمولاً پزشکان هنگام ارزیابی پارکینسون در بیمار، میزان و سابقه اضطراب او را در نظر نمی‌گیرند و بیشتر بر مشکلات حرکتی تمرکز دارند، اکنون این پژوهش می‌تواند رویکرد جدیدی به پزشکان بدهد.
براساس گزارش Euronews و مقاله منتشرشده در BJGP، محققان UCL از داده‌های تقریباً 988 هزار بیمار 50 ساله و بالاتر از سال 2008 تا 2018 برای شناسایی تأثیر اضطراب بر پارکینسون استفاده کردند. البته محققان عوامل دیگری مانند جنسیت، انزوای اجتماعی، بیماری‌های روانی شدید، زوال عقل، ضربه به سر و سبک زندگی را نیز در نظر گرفتند.
بیماری پارکینسون دومین بیماری تخریب‌کننده عصبی شایع در سراسر جهان است و تخمین زده می‌شود که تا سال 2040 حدود 14.2 میلیون نفر را تحت تاثیر قرار دهد. اضطراب نیز به عنوان یکی از ویژگی‌های مراحل اولیه بیماری پارکینسون شناخته شده است، اما تا قبل از پژوهش حاضر، تأثیر اضطرابی که در سنین بعد 50 سالگی ایجاد می‌شود، بر میزان خطر ابتلا به پارکینسون ناشناخته بود.
از میان داده‌های این پژوهش، 109,435 بیمار شناسایی شدند که بعد از 50 سالگی دچار اضطراب شده بودند و محققان آن‌ها را با 878,256 نفر همسان که اضطراب نداشتند مقایسه کردند. آن‌ها سپس وجود علائم دیگر پارکینسون مانند مشکلات خواب، افسردگی، لرزش و اختلال تعادل را بین بازه زمانی تشخیص اضطراب تا یک سال قبل از تاریخ تشخیص پارکینسون بررسی کردند.
محققان متوجه شدند که از زمانی که یک پزشک برای اولین‌بار متوجه اضطراب یک بیمار شد تا زمان تشخیص پارکینسون، به‌طور میانگین 4.9 سال طول کشید. محققان با مقایسه این میزان با گروهی که اضطراب نداشتند، نتیجه گرفتند که خطر ابتلا به پارکینسون در افراد مبتلا به اضطراب دو برابر بیشتر بوده است.
از آنجایی که هیچ درمانی برای پارکینسون وجود ندارد، تشخیص اولیه علائم این بیماری و عواملی که به آن منجر می‌شود، می‌تواند سرنخ‌های مهمی به پزشکان ارائه دهد. همچنین محققان دانشگاه UCL و دانشگاه گوتینگن آلمان در پژوهش دیگری با آزمایش خون و کمک هوش مصنوعی توانستند تا هفت سال قبل از بروز علائم پارکینسون، این بیماری را در افراد پیش‌بینی کنند.
