تمام دلخوشی ما این بود که در مرحله برگشت دور اول مقدماتی جام جهانی فوتبال در ورزشگاه آزادی میزبان بحرین و عراق هستیم تا رویای‌مان پرپر نشود. ایران ما در بازی های‌ مرحله رفت، هیچ شباهتی به آن شیر غرنده روسیه نداشت. دو شکست مقابل بحرین و عراق، همه‌مان را سرخورده کرد. تمام دلخوشی‌مان این بود که در بازی‌های برگشت میزبان این دو تیم هستیم و می‌توانیم 100 هزار نفری مقابل‌شان قرار بگیریم. کرونا اما مهلت نداد. تکلیف میزبانی دور برگشت مرحله اول گروهی، نهایتا تا 25 اسفندماه مشخص خواهد شد. ایران هم مثل دیگر کشورها درخواست میزبانی داده و امیدوار است در خانه بازی‌ها را برگزار کند. امکانات ما حداقل نسبت به بحرین بسیار بهتر است. چند ورزشگاه خوب داریم و آزادی هم مثل چند سال گذشته برای میزبانی سرحال است. در این بین اما خبرهایی رسیده که نگران کننده است؛ احتمالا میزبانی را به بحرین می‌دهند. این کشور عربی هم نفوذ زیادی در کنفدراسیون دارد. به هر حال آقای رئیس بحرینی است. دو روز پیش یکی از مسئولان رده بالای سازمان لیگ با قاطعیت می گفت: «میزبانی را به بحرین داده اند و منتظر اعلام رسمی‌اش هستیم.» خدا کند این اتفاق نیفتد. قطعا بازی در آزادی و در هوایی که باب مطلوب‌مان است، برایمان بهتر خواهد بود. اینجا همه چیز راست و ریس است و می‌توانیم با شرایط بهتری به مصاف رقبا برویم. بی‌شک عزیزی خادم باید مسئله میزبانی را هم در اولویت‌های اولش قرار دهد. مهدی تاج به عنوان نایب رئیس ایرانی کنفدراسیون هم باید تمام تلاش خود را به کار گیرد تا بازی میزبانی را به بحرینی‌ها نبازیم. اگر قرار است میزبانی را به ایران ندهند، حداقل بهتر است در کشور ثالث به میدان برویم.
 
252 252