به گزارش ورزش سه، شاید این تساوی به مذاق هواداران پرسپولیس خوش نیاید اما نحوه عملکرد تیم را به طور کلی میتوان مثبت ارزیابی کرد. تفاوت پرسپولیس گاریدو با تیم اوسمار و حتی یحیی در همین گام اول کاملا مشهود بود.
ظاهرا پرسپولیس نسخه جدید به صبوری تیم اوسمار نیست و برای بازی سازی صبر و حوصله چندانی ندارد. استفاده از توپ‌های بلند برای سریع‌تر رسیدن به دروازه حریف و انتقال به یک سوم دفاعی آنها، استفاده بیشتر از میانه میدان و نگاه‌های آشکار به عمق خط دفاعی ذوب‌آهن بزرگترین تمایز تیم گاریدو با فصل گذشته است.
پرسپولیس فصل گذشته اصرار زیادی به حفظ توپ و بازی در کناره‌ها داشت و برای این کار صبر و حوصله زیادی به خرج می‌داد تا با گردش توپ و کارهای ترکیبی فضا را از کناره‌ها باز کند اما نسخه امروز پرسپولیس با همه وجوه تشابه‌اش به تیم سال قبل، تنها به این شیوه اکتفا نمی‌کرد. آنها با باز شدن وینگر‌های خود سعی می‌کردند با ارسال‌های بلند مجال شکل گرفتن ساختار دفاعی حریف و اعمال پرس را از آنها سلب کنند.
تنها یکی از این پاس‌های بلند به سعید صادقی اجازه مانور و پا به توپ شدن را به این وینگر خوش تکنیک داد تا با هنرنمایی دروازه ذوب آهن را باز کند. بازی مستقیم و هدفمند پرسپولیس، خط هافبک و دفاع ذوب آهن را بسیار آزار داد.
شاید اگر گل زود هنگام ذوب‌آهن به ثمر نمی‌رسید نتیجه چیز غیر از تساوی بود. اما پرسپولیس در خط دفاعی چندان مطمئن نشان نداد. کنعانی و فرجی در توپ‌های بلند در حد و اندازه خودشان نبودند و بی نظمی در خط دفاع مشهود بود.
در چندین موقعیت بازیکنان ذوب‌آهن می‌توانستند با کمی سرعت عمل و استفاده از کات‌بک دروازه پرسپولیس را برای بار دوم باز کنند آنهم درست در لحظاتی که خط هافبک پرسپولیس به موقع به باکس خودی اضافه نمی‌شدند.
به هر صورت نمیتوان هفته اول را با توجه به گرمای شدید هوا و دوران نزدیک بدنسازی سنگین ملاک قابل اتکایی برای ارزیابی همه تیم‌ها در نظر گرفت اما در همین نگاه اول میتوان سبک و سیاق پرسپولیس و فلسفه بازی آنها را نسبتا رو به رشد و یا حداقل متقاوت از گذشته دید.
