ورزشگاه آزادی؛ خسته و تنها. غریب در غرب شهر آلوده. پیر اما همچنان استوار. ورزشگاهی که ۵۰ سال یکه و تنها، برای ورزش و فوتبال ایران آبروداری کرد. ورزشگاهی که با وجود دور شدن از استانداردهای روز بین‌المللی، اما همچنان تنها ورزشگاهی در ایران است که برای میزبانی‌های بزرگ بین‌المللی مورد استفاده است و هیچ ورزشگاهی حتی به نزدیکی آن هم نرسیده است.
حالا این ورزشگاه در حال به‌سازی و تعمیر است. ورزشگاهی که این روزها همه انتظارش را می‌کشند و این انتظار هر روز طولانی‌تر می‌شود. آزادی پس از پایان فصل بیست‌وسوم در دست تعمیر قرار گرفت و قرار بود تا شروع فصل بیست‌وچهارم لیگ و از اوایل شهریورماه آماده شود. با این حال این پروسه طولانی‌تر شد و مسئولان مربوطه اعلام کردند ورزشگاه آزادی از هفته چهارم در دسترس خواهد بود، آن هم فقط برای بازی‌های تیم ملی و بازی‌های مهم استقلال و پرسپولیس.
وعده و وعیدها برای آماده‌سازی ورزشگاه آزادی، از اوایل شهریورماه و میزبانی از بازی تیم ملی و پس از آن میزبانی از دیدارهای آسیایی استقلال و پرسپولیس به اواخر شهریورماه موکول شد. هرچند در این کشمکش‌ها و وعده‌های بدون پشتوانه، هر روز یک نفر تاریخ جدیدی را اعلام می‌کرد.
یک روز وزیر قول آماده‌سازی سریع می‌داد، روز دیگر مدیریت باشگاه پرسپولیس از میزبانی تیمش در ورزشگاه آزادی برای لیگ نخبگان صحبت می‌کرد. چندی پیش هم مهدی نصیبی، مدیر مجموعه ورزشی آزادی اعلام کرد ورزشگاه آزادی حداقل تا اواخر مهرماه آماده خواهد شد. اما او در آخرین گفت‌وگویی که با تابناک داشت، قول به اتمام رسیدن فاز اول بازسازی در دی ماه را داده است.
تقویم هر روز ورق می‌خورد و انتظار آزادی را می‌کشد؛ از مرداد به شهریور و مهر و حالا آذر و دی‌ماه. بازهم مشخص نیست آیا می‌توان روی آماده شدن ورزشگاه آزادی در دی ماه حساب باز کرده یا نه. آنطور که هر روز قول‌ها یکی پس از دیگری پوچ در می‌آید، واقعاً چاره‌ای نیست جز اینکه انتظار کشید و برای رسیدن به آزادی، هر روز تقویم را ورق زد.
