فیلم گزارش را این‌جا ببینید
عصر ایران ــ آرامگاه عطار نیشابوری، شاعر و عارف نامدار قرن ششم و هفتم هجری، نه‌تنها یادمانی از زندگی پرفرازونشیب اوست، بلکه خود داستانی از تاریخ پرالتهاب ایران را در دل دارد. این آرامگاه که در منطقه شادیاخ، یکی از قدیمی‌ترین بخش‌های نیشابور قرار دارد، در گذر زمان شاهد تحولات بسیاری بوده است.
نخستین آرامگاه عطار در دوره غزنویان، به همت یکی از قضات و دانشمندان نیشابور ساخته شد، اما امروز جز سنگ میله‌ای قدیمی، اثری از آن باقی نمانده است. بعدها در اواخر دوره تیموری، امیرعلیشیر نوایی، وزیر برجسته سلطان حسین بایقرا، آرامگاهی درخور برای عطار بنا کرد. نوایی که نقش مهمی در شکوفایی فرهنگ و هنر آن دوره داشت، همزمان با ساخت مدرسه‌ها و کتابخانه‌ها، این بنا را نیز به یادگار گذاشت. هرچند این آرامگاه نیز در گذر زمان آسیب‌های فراوانی دید.
در دوره قاجار، والی خراسان در زمان محمدعلی‌شاه دستور بازسازی آرامگاه را صادر کرد، اما این اقدام به دلیل همزمانی با فرمان مشروطه و برکناری محمدعلی‌شاه و والی وقت، به نام قاجارها ثبت نشد. آرامگاه عطار بار دیگر در سال ۱۳۳۲، به همت انجمن آثار ملی، بازسازی شد و شکل کنونی خود را یافت.
در سال ۱۳۴۲، هوشنگ سیحون، معمار برجسته ایرانی، آرامگاهی برای کمال‌الملک، نقاش نامدار که در جوار عطار دفن شده، طراحی کرد. همچنین هنرمندانی چون پرویز مشکاتیان و فریدون گرایلی نیز در نزدیکی این آرامگاه به خاک سپرده شده‌اند، که این امر بر اهمیت فرهنگی این مکان افزوده است.
عطار که خود در سال ۶۱۸ هجری، در جریان حمله مغولان به قتل رسید، در زندگی و مرگ با التهاب‌های تاریخی گره خورده بود. آرامگاه او نیز، زیر گنبد فیروزه‌ای‌رنگش، روایتگر این فرازونشیب‌هاست و همچنان در قلب نیشابور، یادآور عرفان و ادب پارسی است.
