به گزارش بهداشت نیوز دکتر نسرین مویدنیا، متخصص برجسته علوم و صنایع غذایی، تاکید می‌کند که ما در زندگی روزمره به شکلی اجتناب‌ناپذیر در معرض خطرات ناشی از میکروپلاستیک‌ها قرار داریم. این ذرات پلاستیکی بسیار ریز، در حد میکرومتر، از طریق آب، غذا و هوای آلوده وارد بدن ما می‌شوند.
توانایی عبور میکروپلاستیک‌ها از سدهای دفاعی بدن و رسیدن به جریان خون و ارگان‌های حیاتی، نگران‌کننده است. این ذرات می‌توانند با ایجاد استرس اکسیداتیو و التهابات سلولی، به سیستم‌های مهمی چون دستگاه گوارش، سیستم تولید مثل و دستگاه تنفسی آسیب وارد کنند.
کشف میکروپلاستیک در آدامس‌ها؛ یافته‌ای نگران‌کننده
اخیراً پژوهشی در یکی از دانشگاه‌های معتبر آمریکا نشان داده است که عمل ساده جویدن آدامس می‌تواند منجر به بلعیدن مقادیر قابل توجهی میکروپلاستیک همراه با بزاق شود. این موضوع از آن جهت اهمیت دارد که پایه اصلی بسیاری از آدامس‌ها یک ترکیب پلیمری است.
فرمولاسیون آدامس شامل یک پایه پلیمری (طبیعی یا مصنوعی) و افزودنی‌هایی مانند رنگ و طعم‌دهنده است. پلیمرهای طبیعی شامل صمغ‌ها (مانند سقز)، موم‌ها و رزین‌های گیاهی هستند. اما پلیمرهای مصنوعی، به‌ویژه پلی‌اتیلن (به دلیل ارزانی) و گاهی پلی‌وینیل استات، کاربرد بیشتری در تولید آدامس دارند.
برخلاف تصور اولیه که خطر میکروپلاستیک تنها به آدامس‌های با پایه مصنوعی محدود می‌شود، نتایج این پژوهش جدید شگفت‌آور بود. مشخص شد که تفاوت معنی‌داری در میزان میکروپلاستیک آزاد شده بین آدامس‌های با پایه طبیعی و مصنوعی وجود ندارد! این یافته احتمال ارتباط میکروپلاستیک‌ها با افزودنی‌ها یا مواد بسته‌بندی را قوت می‌بخشد.
رویکرد احتیاطی؛ گامی به سوی سلامتی
هرچند نتایج این مطالعه هنوز در ژورنال‌های معتبر علمی منتشر نشده است، اما با توجه به تحقیقات پیشین که نشان می‌دهد سالانه بین ۳۹ تا ۵۲ هزار ذره میکروپلاستیک وارد بدن ما می‌شود، اتخاذ رویکردی محتاطانه منطقی به نظر می‌رسد. کاهش مصرف آدامس، به‌ویژه برای کودکان که آسیب‌پذیرتر هستند، می‌تواند راهی برای کاهش مواجهه با این خطر باشد.
هدف از ارائه این اطلاعات، ایجاد ترس یا "غذاهراسی" نیست، بلکه افزایش آگاهی عمومی برای انتخاب‌های هوشمندانه‌تر در راستای حفظ سلامتی است. لازم به ذکر است که میزان ورود میکروپلاستیک از طریق آدامس احتمالاً کمتر از منابعی چون آب آشامیدنی آلوده یا هواست و برندهای معتبر نیز استانداردهای ایمنی را رعایت می‌کنند.
با این حال، نگاه محتاطانه می‌تواند ما را به سمت جایگزین‌های طبیعی‌تر و ایمن‌تر سوق دهد. برای مثال، استفاده از سقز طبیعی که از منابع معتبر و تایید شده تهیه شده باشد، می‌تواند گزینه مناسبی باشد.
سایر منابع میکروپلاستیک در زندگی روزمره
فراموش نکنیم که میکروپلاستیک‌ها در منابع دیگری نیز یافت می‌شوند. بطری‌های آب معدنی، چای کیسه‌ای، ماهی‌های پرورشی در آب‌های آزاد و نمک دریایی از جمله محصولاتی هستند که ممکن است حاوی این ذرات باشند. عواملی چون سایش، حرارت، اسیدیته، انجماد و تماس طولانی‌مدت می‌توانند باعث جدا شدن میکروپلاستیک‌ها از بسته‌بندی یا منبع اصلی و ورود آن‌ها به مواد غذایی و نهایتاً بدن ما شوند.
منبع: ایسنا
