به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین؛ ۵۵ سال یک عمر است. از نیم قرن بیشتر. سالهای طولانی که چند نسل را در بر می گیرد. نسل هایی که آمدند و رفتند اما قهرمانی تیمشان را ندیدند. از باغشمال تا سهند تبریزی ها و از مرکز شهر تا کوه های شمالی. تراکتور یک عمر شخم زد و تمام مسیر را درو کرد تا بالاخره میوه شیرین موفقیت را بچشد. یک جام زرین که بی تردید آنها لایقش بودند. تیمی که در تمام طول فصل آهسته و پیوسته رقیبان را یکی پس از دیگری درو کرد تا به جام برسد.
سنگ بنای این موفقیت البته در تابستان چیده شد. فونداسیون قهرمانی از گرمترین روزهای سال آغاز شد. آفتابی داغ تموز یخ های منجمد ناکامی را ذره ذره آب کرد. وقتی تراکتور خرق عادت گرد و به جای رفتن سراغ پیرمردهای بی انگیزه پول دوستی نظیر جان توشاک، دنیزلی، لیکنز، اولیویرا و... تصمیم گرفت بعد از سالها سراغ یک مربی نه چندان نامدار اما باکیفیت برود. مردی که فوتبال ایران را خوب می شناخت و برای بازگشت به سرزمین گربه ای شکل بی تابی می کرد. همانی که با نامردی و بی معرفتی تمام در آستانه جام جهانی ۲۰۲۲ نیمکتش را غصب کردند و به یک پیرمرد ناکام پرتغالی سپردند تا بدترین نتایج تاریخ ایران را در جام جهان نما کسب کند. نتایجی که بسیاری آن را به آه مربی کروات ربط دادند.
بعد از گذشت ۲ سال از آن روزهای تلخ و نکبتی دراگان برای بازگشت به ایران سراپا انگیزه و عطش بود تا حسابش را با خیلی ها تسویه کند. او همانند یک دارگون یا پلنگ زخمی بود که به سرزمین گربه ای بازگردد و انتقام بگیرد. از همان هایی که نامهربانانه وی را کنار گذاشتند و حقش را پایمال کردند. دراگون آمد و همانی کاری را کرد که خودش می خواست و یک شهر می خواستند. قهرمانی نوبرانه بعد از ۵۵ سال. تیمی که سالها در عطش جام می سوخت و هر چه ستاره خرید و هر چه خرج کرد، باز هم به حوالی آن نرسید اما اسکوچیچ به آرزوی دیرینه آنها هاشور حقیقت زد. مردی که به بهترین شکل کامل حسابش را با فوتبال ایران تسویه کرد و ثابت کرد که کنار گذاشتنش از تیم ملی چه جفای بزرگی بوده. اسکوچیچ حالا مرد اول فوتبال ایران است؛ بالاتر از همه.
۲۵۳ ۲۵۸
