در سال‌های گذشته بحران ریزگردها به یک چالش جدی برای کشورمان و به طور خاص استان خوزستان تبدیل شده است. در این راستا، به تازگی و بر طبق اعلام سازمان هواشناسی، جولان ریزگردها در اهواز و 14 شهرستان دیگر استان خوزستان به سطحی به مراتب بالاتر از حد مجاز رسیده است. 

به طور خاص در اهواز، میزان ریزگردهای موجود در هوا 15 برابر حد مجاز اعلام شده است! موضوعی که تا حد زیادی زندگی عادی مردم در این شهر را با اختلال رو به رو کرده است. البته که تاکنون بسیاری از صاحب نظران و چهره های دانشگاهی، سعی داشته‌اند ضمن مطالعه دقیق بحران ریزگردها، تا جای ممکن راهکاری هایی را نیز برای آن پیشنهاد دهند با این همه، مشاهده روندهای تاریحی نشان می دهد که هر چه به جلو حرکت کرده ایم، وضعیت در زمینه بحران ریزگردها بدتر شده که بهتر نشده است.

 خشک شدن تالابها در ایران و عراق، یکی از اصلی‌ترین محرک های بحران ریزگردها در کشورمان است. بر طبق گزارش‌های رسمی، 2 میلیون هکتار از تالاب های عراق و بیش از 40 درصد از تالاب های استان خوزستان خشک شده و در نتیجه به کانون بحران ریزگردها تبدیل شده اند. 

درست به همین دلیل است که بسیاری از صاحب نظران تاکید دارند که احیا تالاب ها در ایران و عراق، یکی از اقدامات مهم و اساسی است که می تواند سطح و دامنه بحران مذکور را هم برای ایران و هم عراق به نحو محسوسی کاهش دهد. 

 به نظر می رسد اگرچه بحران ریزگردها ماهیت فراملی دارد، با این حال، هنوز عزمی جدی و فراملی به ویژه میان ایران و عراق جهت حل این بحران قابل مشاهده نیست. به هر حال، بحران ریزگردها سالیانه زندگی میلیون ها نفر را در هر دو کشور به نحوی منفی تحت تاثیر قرار می دهد و با خسارت های گسترده ای در ابعاد اقتصادی و البته سلامت مردمِ دو کشور همراه است. 

اگرچه دو طرف گام هایی را برای مقابله با بحران مذکور برداشته اند با این حال، نیاز به اقدامات گسترده تر و فراگیر تر است که هنوز محقق نشده است.

در حوزه ملی نیز به نظر می رسد که بحران ریزگردها آنطور که باید و شاید به مساله و اولویت دستگاه‌های مسوول تبدیل نشده است. از یاد نبریم که هزینه های منفی بحران ریزگردها به ویژه در حوزه اقتصادی، سنگین است و بجای اینکه هزینه بدهیم، می توانیم اصل مشکل را هر چند به سختی رفع و از به بارآمدن خسارتهای بیشتر در سال های آتی جلوگیری کنیم. 

از این رو، دستگاه های رسانه ای و فرهنگی باید به نحوی جدی‌تر وارد میدان شوند و نسبت به روشن کردن ابعاد مختلف این مساله تا جای ممکن اطلاع رسانی کرده و فضای لازم را ایجاد کنند. نگاه فرسایشی به صورت مساله، صرفا حل کردن آن در آینده را دشوارتر و پرهزینه‌تر خواهد کرد.