به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، در مناطق دورافتاده و محروم کشور، مدیر مدرسه بودن فقط به معنای نشستن پشت میز مدیریت نیست. آنها باید هم معلم باشند، هم مشاور، هم مدیر اجرایی و حتی گاهی پدر و مادر دوم دانش‌آموزان. از تأمین امکانات ابتدایی آموزشی گرفته تا رسیدگی به وضعیت روحی دانش‌آموزان و خانواده‌هایشان، همه بر دوش مدیرانی‌ست که با چنگ و دندان، مدرسه را سرپا نگه می‌دارند. یکی از این چهره‌های بی‌ادعا، بهروز نارویی است؛ مدیر-آموزگار مدرسه‌ای در نقطه صفر مرزی ایران و افغانستان .
بهروز نارویی، مدیر-آموزگار مدرسه‌ای در نقطه صفر مرزی ایران و افغانستان، در استان سیستان و بلوچستان است. او در شهرستان هیرمند، در مدرسه ابتدایی «امید فردا» در بخش قرقری فعالیت می‌کند. نارویی حدود دو سال است که مدیریت این مدرسه را بر عهده گرفته و شش سال سابقه کار در آموزش و پرورش دارد. در کنار مسئولیت مدیریت، تدریس به ۱۳ دانش‌آموز پایه‌های اول و دوم را نیز خودش بر عهده دارد.
بهروز نارویی می‌گوید: «مدرسه ما ۴۲ دانش‌آموز دارد. ابتدا به عنوان سربازمعلم وارد آموزش و پرورش شدم. بعد از مدتی به فراخور نیاز و صلاحدید مسئولان، به عنوان نیروی رسمی در سیستم آموزشی شروع به فعالیت کردم. مدتی در بلوچستان تدریس می‌کردم و سپس به منطقه هیرمند آمدم.»
او می‌گوید: «وقتی برای اولین بار وارد این مدرسه شدم، فضای آن را مناسب رشد و آموزش نمی‌دیدم. کتابخانه نداشت و محیط برای شکوفایی استعدادهای دانش‌آموزان فراهم نبود. به همین دلیل تصمیم گرفتم با کمک خیرین قدمی بردارم. ابتدا یک اتاق بازی برای بچه‌ها ساختیم و بعد کتابخانه‌ای با حدود ۵۰۰ تا ۶۰۰ جلد کتاب تجهیز کردیم.»
نارویی می افزاید: «بچه‌ها نمی‌توانند به روستاهای دیگر که کتابخانه دارند؛ بعضی از آنها اصلاً نه امکانات دارند، نه توان رفتن به جایی دیگر. گفتیم ما این فضاها را داخل مدرسه خودمان بیاوریم تا هم فرهنگی ایجاد شود و هم بچه‌ها با وسایل و امکانات آموزشی آشنا شوند.»
به گفته این مدیر دلسوز، هدف از ایجاد اتاق بازی، تنها سرگرمی نبود، بلکه نوعی آموزش تلفیقی طراحی شد: «در این فضا بچه‌ها هم بازی می‌کنند و هم مفاهیم ریاضی، فارسی و دیگر درس‌ها را به شکل عملی یاد می‌گیرند. اتاق بازی با همکاری خیرین از زاهدان و تهران تجهیز شد. این فضا حس استقلال، مشارکت و تعلق خاطر را در دانش‌آموزان بالا برده است.»
او تأکید می‌کند که زنگ تفریح، ورزش، هنر و حتی مطالعات اجتماعی می‌تواند فرصتی برای استفاده از اتاق بازی شده است و این آموزش‌ها زمینه‌ساز ورود بچه‌ها به زندگی واقعی می‌شود؛ برای مثال آموزش های راهنمایی و رانندگی در این اتاق بازی به دانش آموزان داده می شود.
در کنار کتابخانه و اتاق بازی، یکی از دغدغه‌های مهم نارویی، کاهش فاصله بین خانواده‌ها و مدرسه است. او می‌گوید: «خانواده‌ها اینجا بعضی‌ها واقعاً ضعیف هستند و توان مالی ندارند. ما تلاش می‌کنیم با کمک خیرین برایشان لوازم‌التحریر و پوشاک تهیه کنیم تا دانش‌آموز احساس کمبود نکند و مدرسه را ترک نکند.»
او ادامه می‌دهد: «اگر خانواده نسبت به مدرسه احساس صمیمیت نداشته باشد، مشکلاتش را نمی‌گوید و این باعث فاصله گرفتن از مدرسه می‌شود. ولی اگر خانواده‌ها راحت باشند و بتوانند با مدیر مدرسه صحبت کنند، این رابطه می‌تواند به نفع بچه‌ها تمام شود.»
در پایان، بهروز نارویی درباره سختی‌های مدیریت در این منطقه می‌گوید: «مدیر مدرسه باید با چنگ و دندان پای کار بایستد. باید سطح تحملش بالا باشد و از پس کارهای عملی و تاسیساتی هم بربیاید. ما کمبود امکانات نداریم، ولی مشکلات جزئی همیشه هست که باید با صبوری و تلاش حل‌شان کرد.
