عصر ایران - ویلای ناربن، شاهکاری از حسین نمازی، معمار خلاق ایرانی، داستانی از پیوند گذشته و حال، خاک و آسمان است. در نگاه اول، دیوارهای کاهگلی باغ باصلابت خودنمایی می‌کنند، یادآور خاطرات دیرین و مرزهایی که با کوچه و رهگذران سخن می‌گویند. اما در دل این اصالت، یک شکاف هوشمندانه، یک در شیشه‌ای، دعوتنامه‌ای است برای سهیم شدن در زیبایی‌های پنهان باغ؛ درختان چنار کهنسال و جوی آبی که روزگاری شریان حیاتی زمین‌های کشاورزی بوده است.
با قدم گذاشتن به داخل، گودال باغچه‌ای ما را به سوی بنایی رازآلود هدایت می‌کند. ساختمانی که در ابتدا فهم روشنی از آن نیست، اما دو گشودگی عمیق در دل آن، تکه‌ای از آسمان را به قاب می‌گیرد و با رقص نور و سایه، هر لحظه چهره‌ای متفاوت از خود به نمایش می‌گذارد، گویی ما را به کشف رمز و رازهایش فرامی‌خواند.
گشودگی نخست، محور اصلی ورود است. پا که به درون می‌گذاریم، خود را در فضایی می‌یابیم که هم به داخل خانه راه دارد و هم مسیر باغ و محوطه‌های پشتی را پیش رویمان می‌گشاید، تجربه‌ای شبیه به شکوه یک کوشک قدیمی.
اما وسوسه‌انگیزترین بخش، گشودگی دوم است که ما را به بام خانه می‌کشاند. در آنجا، دیوارهای بلند سایه‌انداز و سطوح چندگانه بام، نه تنها با اقلیم گرم منطقه هماهنگ شده‌اند، بلکه قاب‌هایی تماشایی از مناظر اطراف خلق کرده‌اند. اینجا، فضایی برای رصد ستارگان، تماشای فیلم‌های شبانه و دورهمی‌های صمیمانه شکل می‌گیرد؛ احیای کارکردی فراموش‌شده از بام که ریشه در فرهنگ این سرزمین دارد.
فضاهای داخلی خانه، گویی در میان همین شکاف‌های هوشمندانه متولد شده و تکثیر یافته‌اند. هسته‌ای متراکم از آجر که با برش‌های ظریف، روایتی از احساسات و تجربه‌های گوناگون را از درون خود بازگو می‌کند.
ویلای ناربن در کرمان، فراتر از یک بنا، یک تجربه حسی است. تلفیقی هنرمندانه از سنت و مدرنیته که نشان می‌دهد چگونه می‌توان با احترام به گذشته، فضایی نو و الهام‌بخش خلق کرد.
