به گزارش خبرورزشی، عربستانی ها بدون تعارف در آسیا دست نیافتنی شده اند. همین که الاهلی از ابتدا تا انتها فقط یک مساوی داشته و تمام بازی ها را برده به تنهایی زنگ خطر است.
روبرتو فیرمینو، ریاض محرز و باشگاه الاهلی عربستان، شب شنبه و در حضور ۶۰ هزار تماشاگر در جده، با پیروزی ۲-۰ مقابل کاواساکی فرونتال ژاپن، نخستین قهرمانی خود در رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا (فرمت الیت) را جشن گرفتند؛ لحظه‌ای مهم که بار دیگر توجه‌ها را به نفوذ رو به گسترش عربستان در فوتبال قاره معطوف کرد.
فیرمینو، ستاره سابق لیورپول، به دلیل محدودیت ۱۰ بازیکن خارجی در لیگ حرفه‌ای عربستان، در این فصل از رقابت‌های داخلی ثبت نشده بود. جای او را گالنو، هموطن برزیلی‌اش که با قراردادی ۴۵ میلیون پوندی از پورتو آمد، گرفته است. اما در لیگ قهرمانان آسیا چنین محدودیتی وجود ندارد و فیرمینو با بازگشتی قدرتمند، آن‌قدر درخشید که به عنوان بهترین بازیکن تورنمنت انتخاب شد.
او پس از بازی گفت: «هیچ کلمه‌ای نمی‌تواند احساسم را بیان کند. مرا از لیگ بیرون گذاشتند، اما من تسلیم نمی‌شوم. هرگز تسلیم نمی‌شوم.» او دو گل تیمش را ساخت؛ یکی را گالنو به زیبایی به ثمر رساند و دیگری را فرانک کسیه با ضربه سر.
محرز نیز در آستانه به ثمر رساندن دهمین گل خود در تورنمنت قرار داشت و انتقادها درباره وزن و فرم بدنی‌اش به گذشته‌ای دور می‌ماند. قهرمانی آسیا، افتخار جدیدی برای ستاره‌ای است که قهرمانی اروپا را هم در کارنامه دارد.
ماتیاس یایسل، سرمربی جوان آلمانی الاهلی، که پیش‌تر گمانه‌زنی‌هایی درباره جایگزینی‌اش با مکس آلگری مطرح بود، با حفظ جایگاهش، قهرمانی قاره‌ای را برای تیمی به ارمغان آورد که تا دو سال پیش در دسته دوم حضور داشت.
جده که در نگاه اول شهری فوتبالی به نظر نمی‌رسد، حالا با دو قهرمان آسیایی، الاهلی و الاتحاد، به قطبی مهم در فوتبال قاره بدل شده است. و همه این‌ها قبل از آن بود که «صندوق سرمایه‌گذاری عمومی عربستان» (PIF) در سال ۲۰۲۳ باشگاه‌های الاهلی، الهلال، النصر و الاتحاد را به تملک خود درآورد و سرمایه‌گذاری عظیمی در آن‌ها آغاز کند.
۸۰۰ میلیون پوند هزینه‌شده در پنجره نقل‌وانتقالاتی نخست و قراردادهای بعدی، چهره فوتبال آسیا را تغییر داده‌اند. در برخی جنبه‌ها، این تحول به نفع لیگ قهرمانان بوده؛ کنفدراسیون فوتبال آسیا (AFC) هرگز نتوانسته بود این تورنمنت را به شکلی مؤثر در بازارهای گوناگون قاره تبلیغ کند. اما حضور نام‌هایی چون کریستیانو رونالدو، کریم بنزما، نیمار و سایرین، عملاً بازاریابی را برایشان انجام داد.
ناگهان، لیگ قهرمانان آسیا به سطحی از توجه رسانه‌ای رسید که پیش‌تر تجربه نکرده بود—حتی در دوران سرمایه‌گذاری کلان باشگاه‌های چینی در یک دهه پیش. اما تفاوت در این بود که تیم‌های سعودی پیش از این هم رقابتی بودند و افزودن ستاره‌های جهانی به ترکیب آن‌ها، نتیجه‌ای قابل پیش‌بینی داشت: سلطه کامل.
در این میان، تیم پنج‌بار قهرمان ژاپن، کاواساکی، در فینال نقش «آندر داگ» را داشت و نتوانست تهدید جدی‌ای برای الاهلی ایجاد کند—و این موضوع، زنگ خطری است برای توازن قوا در فوتبال آسیا.
فرمت جدید رقابت‌ها نیز محل بحث است. حذف گروه‌های چهارتایی و جایگزینی آن با دو گروه ۱۲ تیمی، یکی در غرب و یکی در شرق، در حالی رخ داد که علاقه‌مندی عمومی رو به رشد بود. کاهش سهمیه‌ها، اگرچه با هدف بالا بردن سطح کیفی صورت گرفت، ممکن است حرکتی اشتباه بوده باشد. در عمل، در مرحله گروهی، الهلال، الاهلی و النصر رتبه‌های اول تا سوم را کسب کردند؛ در ۲۴ بازی، ۱۸ پیروزی، ۵ تساوی و تنها یک شکست.
سلطه سعودی‌ها در آسیا اکنون کامل است؛ اما سؤال اینجاست که آیا این روند به نفع رشد کلی فوتبال قاره خواهد بود یا آن را به انحصار چند تیم متمول فرو خواهد برد؟
