در ادامه‌ی مطالعه، دی‌ان‌ای ویروس تبخال در دل همان توده‌های چسبنده‌ی پروتئین‌های سمی نیز یافت شد. نکته‌ی امیدوارکننده در یافته‌های آزمایشگاهی این بود که درمان‌های ضدویروسی توانستند شدت این آسیب‌ها را کاهش دهند. بنابراین، نتایج نشان می‌دهند که داروهای ضدویروسی ممکن است روزی برای کاهش سرعت پیشرفت یا حتی پیشگیری از آلزایمر مفید واقع شوند.

نتایج مطالعات جمعیتی گسترده نیز یافته‌ها را تأیید کردند. به‌ویژه، مشخص شد که عفونت شدید با ویروس تبخال، پیش‌بینی‌کننده‌ی قوی ابتلا به آلزایمر است و درمان ضدویروسی، می‌تواند این خطر را کاهش دهد.

البته، پژوهش در مورد ویروس‌های نهفته به همین‌جا ختم نشد، بلکه پژوهشگران از خود پرسیدند آیا ویروس‌های خاموش دیگری مانند ویروس آبله‌مرغان و زونا نیز اثر مشابهی دارند یا خیر.

یکی از سرنخ‌های کلیدی، از واکسن زونا به‌دست آمد. در تحلیل داده‌های پزشکی صدها هزار نفر در بریتانیا، افرادی که به زونا مبتلا شده بودند، تنها اندکی بیشتر در معرض خطر زوال عقل قرار داشتند. اما احتمال ابتلا به زوال عقل در افرادی که واکسن زونا دریافت کرده بودند، به‌طور چشمگیری کمتر بود.

همچنین نتایج مطالعه‌ای که به‌تازگی با هدایت دانشگاه استنفورد انجام شد، یافته‌های مشابهی را تأیید کرد. به‌نقل‌از پژوهشگران، داده‌ها از فرضیه‌ای دیرینه پشتیبانی می‌کنند: «پیشگیری از عفونت‌های رایج می‌تواند خطر بروز آلزایمر را کاهش دهد. پژوهش‌های متعددی نیز نشان داده‌اند که برخی واکسن‌ها به‌طور کلی اثر محافظتی دارند.»

اما در مواردی که پژوهشگران از درمان‌های ضدالتهابی استفاده کردند، ویروس غیرفعال باقی ماند و هیچ آسیبی به بافت مغزی وارد نشد.

در نتیجه، مجموع یافته‌ها به شکلی فزاینده، از این احتمال پشتیبانی می‌کند که ویروس تبخال، به‌ویژه در افرادی با زمینه ژنتیکی خاص، می‌تواند یکی از عوامل مهم در بروز آلزایمر باشد. چنین یافته‌هایی، راه را برای ابداع روش‌های جدید پیشگیری، مانند واکسن‌ها یا درمان‌های ضدویروسی باز می‌کنند و مانع فعال‌شدن ویروس در مغز می‌شوند.

روایتی که با ارتباطی ساده میان تبخال و فراموشی آغاز شد، اکنون به داستانی پیچیده‌تر و عمیق‌تر تبدیل شده است. این داستان ممکن است در نهایت، به درکی بهتر از آلزایمر و کاهش خطر یکی از ترسناک‌ترین بیماری‌های عصر ما منجر شود.