عصر ایران - در سال 1988، اتحاد جماهیر شوروی سابق با پرتاب موفقیت آمیز فضاپیمای بدون سرنشین بوران، گامی بلند در عرصه فناوری فضایی برداشت. این رویداد که با پرتابگر قدرتمند انرگیا به وقوع پیوست، نشان از تلاش های گسترده این کشور برای رقابت با برنامه شاتل فضایی آمریکا داشت.
برنامه بوران به عنوان واکنشی مستقیم به توسعه شاتل فضایی آمریکا در دستور کار شوروی قرار گرفت. نگرانی های امنیتی و نظامی از قابلیت های بالقوه شاتل آمریکایی، مهندسان و دانشمندان شوروی را بر آن داشت تا پروژه ای مشابه اما با ویژگی های منحصر به فرد را به پیش ببرند.
فضاپیمای بوران در نخستین و تنها پرواز مداری خود، بدون حضور فضانورد، دو بار با موفقیت به دور زمین چرخید و سپس با انجام یک فرود کاملاً خودکار، قابلیتی را به نمایش گذاشت که شاتل های فضایی آمریکا در ابتدا از آن بی بهره بودند. این دستاورد، اوج توانایی مهندسی فضایی شوروی را به تصویر کشید.
موشک انرگیا که بوران را به فضا حمل کرد، یک پرتابگر فوق سنگین و چند منظوره بود که برای حمل محموله های بزرگ، از جمله خود بوران و دیگر پروژه های فضایی آتی شوروی، طراحی شده بود. قدرت و ظرفیت بالای این پرتابگر، آن را به یکی از دستاوردهای برجسته صنعت فضایی شوروی تبدیل کرد.
با وجود موفقیت های چشمگیر، برنامه بوران به دلیل هزینه های سرسام آور و تغییرات سیاسی ناشی از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در سال 1991، با سرنوشتی غم انگیز روبرو شد و در سال 1993 به طور رسمی لغو گردید.
