برخلاف فضاسازی و قاب‌بندی طرف آمریکایی، اختلاف در مذاکرات بر سر غنی‌سازی ۳/۶۷ درصدی نیست. در این فضاسازی رندانه، توقف غنی‌سازی بیش از این میزان قطعی تلقی، و چنین وانمود می‌شود که موضوع مذاکره، امکان یا عدم امکان کف غنی‌سازی است!
اما واقعیت، چیز دیگری است. اولاً معاهده NPT حق بالاترین میزان غنی‌سازی را به اعضا از جمله ایران داده و صرفاً ساخت سلاح هسته‌ای را ممنوع کرده است. ثانیاً ایران قبلا در دولت اول اوباما، خباثت حریف را برای چندمین بار تجربه کرده که چگونه وعده توافق بر سر تأمین سوخت ۲۰ درصد رآکتور تهران را دادند، اما در ادامه، بر سر راه خرید آن از کشور ثالث کارشکنی کردند.
آمریکا همان دوره، نیاز ۹۵۰ هزار بیمار به رادیو دارو را که باید در رآکتور تهران تولید می‌شد، گروگان گرفت و ثابت کرد که ایران نمی‌تواند تأمین نیازهای خود را به خارج از کشور یا وعده‌های دشمن موکول کند.
آمریکایی‌ها همچنین می‌گویند ایران به جای برنامه هسته‌ای بومی، رآکتور تولید برق و سوخت آن را از طریق کشورهای دیگر تأمین کند. این موضوع هم به خاطر بدعهدی طرف‌های آلمانی و فرانسوی، تبدیل به درس عبرت شده است. همان گونه که زیمنس آلمان، تعهد ساخت نیروگاه بوشهر را زیر پا گذاشت، شرکت یوردویف فرانسه نیز حاضر نشده سهم اورانیوم غنی شده به ایران را بدهد و حال آن که از اوایل دهه ۱۹۷۰، ده درصد از سهام و تولیدات غنی‌سازی یورودیف از سوی ایران خریداری شده است.
بنابراین، هیچ توجیهی ندارد که ایران بخواهد از حق غنی‌سازی ۶۰ یا ۲۰ درصد عقب‌نشینی کند و به چانه‌زنی درباره امکان یا تعطیلی درباره غنی‌سازی ۳/۶۷ درصد بپردازد. این در حالی است که مقامات آمریکایی نه ثبات گفتاری دارند و نه سخنی از لغو مؤثر تحریم‌ها به میان آمده است.
نکته مهم دیگری که هرگز نباید فراموش شود، طلبکاری ایران در برجام (مستند به قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت) و قانون‌شکنی و قرار گرفتن ترامپ در جایگاه متهم است. در این شرایط تیم مذاکره‌کننده ایرانی نباید اجازه دهد طرف متهم و مجرم روند چند سال گذشته، فن بدل بزند و در جایگاه شاکی بنشیند.
سرانجام اینکه تا آمریکا تعهد و تضمین معتبری درباره لغو مؤثر و پایدار تحریم‌ها ارائه نکرده، مطلقاً نباید وارد چند و چون محدودسازی برنامه غنی‌سازی شد.
