در فصلی که بارسلونا زیر فشار نتایج، حاشیه‌ها، و گذار تاکتیکی فلیک دست‌وپا می‌زد، رافینیا برخلاف انتظارها به نقطه‌ی اتکای تیم تبدیل شد. نه‌تنها با گل‌هایش، بلکه با روحیه‌ای که به تیم تزریق کرد؛ بازیکنی که از اوج شروع کرد، با افتی طبیعی روبه‌رو شد، اما بازگشت – درست در لحظه‌ای که باید. درخشش در ال‌کلاسیکو، دو گل حساس، و یک شادی معنادار، او را به بیش از یک ستاره‌ی خط حمله تبدیل کرد. بانداژش نه تزئینی بود، نه نمایشی؛ بلکه پاسخ غیرمستقیم به حرف‌هایی بیرون از زمین. رافینیا حالا، در بارسای فلیک، فقط یک بال راست نیست؛ او سمبل بازگشت، اراده و در لحظه‌بودن است – بازیکنی که خودش را، و بارسا را، بازتعریف کرده است.
۳۴ گل در فصلی تاریخی برای ستاره متحول‌شده برزیلی
در حالی که بارسلونا با فرسایش شدید بدنی و روانی وارد مراحل پایانی فصل شده، رافینیا همچنان به ثبت آمارهایی تاریخی ادامه می‌دهد. با ۳۴ گل رسمی تا به امروز – از جمله ۱۸ گل در لالیگا – ستاره‌ی برزیلی بارسا بهترین فصل دوران حرفه‌ای‌اش را تجربه می‌کند.
وقتی از بارسلونای فلیک حرف می‌زنیم، نمی‌توان از رافائل دیاس بلولی – رافینیا – عبور کرد؛ بازیکنی که به‌طرز چشمگیری دگرگون شده است. فصلی رؤیایی، پر از لحظات تعیین‌کننده. شش ماه اول درخشان، و اخیراً افتی ملایم اما طبیعی. حتی در این مقطع هم رافینیا همچنان می‌درخشد: گل می‌زند، پاس گل می‌دهد و در ساختار تاکتیکی بارسا ارزش‌هایی نامحسوس می‌سازد.
بازگشت پس از بحران روانی و بدنی
سخت‌ترین دوره‌ی فصل برای او، بلافاصله پس از وقفه‌ی ملی و دیدار حساس آرژانتین–برزیل بود. از نظر فیزیکی و ذهنی تحلیل رفت. تنها در یکی از چهار بازی بعدی در ترکیب اصلی قرار گرفت. اما با اراده و تمرکز به روند قبلی بازگشت.
ال‌کلاسیکو؛ لحظه‌ی طلایی
در حساس‌ترین بازی فصل، رافینیا دوباره ظاهر شد. دو گل زد، MVP شد و نشان داد در شرایط پرتنش، چه‌قدر می‌توان روی او حساب کرد. گل سوم بارسا را با شوتی زمینی و دقیق به‌ثمر رساند؛ ضربه‌ای که در ضدحمله‌ای سریع به کورتوا مجال واکنش نداد. گل چهارم را نیز خودش ساخت و زد؛ با توپ‌ربایی و همکاری با فران تورس، و سپس ضربه‌ای محکم. کلکسیون درخشش‌های او، با این دبل کامل شد.
حرف‌های پس از بازی
رافینیا در گفت‌وگو با Movistar+ گفت:
«همه‌ی بازی‌ها برای ما مهم‌اند. اما این یکی، کلاسیکو بود. می‌دانستیم چقدر حیاتی است. من دو گل زدم، ولی سه موقعیت دیگر را از دست دادم که نباید. همیشه از خودم انتظار بیشتری دارم.»
او همچنین گفت که به‌نظرش لامین، پدری، تراشتگن یا فران تورس هم می‌توانستند MVP باشند.
بانداژ و پیامی غیرمستقیم
شادی گل چهارم، فقط یک واکنش ورزشی نبود؛ پاسخی تلویحی به نیکو میهیچ، پزشک پیشین رئال مادرید که درباره بانداژهای بازیکنان بارسا تردیدهایی مطرح کرده بود. رافینیا پس از گل، بانداژ سخت روی دست راستش را به‌نمایش گذاشت و با دست چپ به آن اشاره کرد. این حرکت در درون باشگاه بارسلونا نیز با واکنش‌هایی جدی مواجه شد – نشانه‌ای از شکاف میان زمین بازی و گفت‌وگوهای بیرون از آن.
در نهایت، رافینیا نه با مصاحبه و واکنش رسانه‌ای، بلکه از درون زمین و با فوتبالش پاسخ می‌دهد. او حالا نه فقط یکی از تأثیرگذارترین بازیکنان فصل، که نمادی از روحیه‌ی بارسلونای جدید است: جنگجو، متعهد، و همیشه در لحظه‌ی درست حاضر.
