به گزارش مشرق،کانال تلگرامی مطالعات حقوق بشر در مطلبی به گفت‌وگو صریح و مهم فرانچسکا آلبانیز، گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور حقوق بشر در اراضی اشغالی فلسطین، با سایت حقوقی معتبر Opinio Juris پرداخت.
این گفت‌وگو به شکلی کم‌سابقه، تضادهای درونی حقوق بین‌الملل در مواجهه با خشونت ساختاری علیه فلسطینیان را زیر ذره‌بین برده است.
فرانچسکا آلبانیز، گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور حقوق بشر در سرزمین‌های اشغالی فلسطین، از معدود صداهایی‌ست که با شجاعت و صراحت، حقیقت را همان‌طور که هست بیان می‌کند؛ بی‌تعارف و بی‌پرده.
او درباره نقش حقوق بین‌الملل در مواجهه با جنایات اسرائیل صحبت می‌کند و از تناقض‌های عمیقی می‌گوید که سال‌هاست در قلب این نظام حقوقی جا خوش کرده‌اند.
فرانچسکا آلبانیز می گوید: در فلسطین، قانون نه بی‌طرف است و نه بی‌قدرت؛ بلکه اغلب به نفع سلطه و اشغال عمل کرده است. اما اگر درست از آن استفاده شود، می‌تواند به ابزار مقاومت تبدیل شود».
از نظر آلبانیز، اتفاقات اخیر در غزه چیزی فراتر از یک «درگیری» یا «جنگ» است؛ این‌ها نشانه‌های آشکار یک پروژه استعمارگرایانه‌اند که دهه‌هاست با هدف نابودی هویت و زندگی فلسطینیان ادامه دارد. او به روشنی از سه‌گانه سرکوب در اراضی فلسطینی سخن می‌گوید: اشغال، آپارتاید، و نسل‌کشی.
آلبانیز تاکید می‌کند که مسئله فقط حملات اخیر نیست، بلکه سیستماتیک بودن این خشونت است. حتی در زمان «آتش‌بس» هم غزه همچنان در محاصره کامل است و مردم آن، از ابتدایی‌ترین نیازهای انسانی محروم‌اند.
وی معتقد است که حقوق بین‌الملل، گرچه اغلب در خدمت قدرتمندان بوده، اما لحظاتی هم داشته که در آن می‌توان علیه سلطه از آن استفاده کرد مثل همان کاری که آفریقای جنوبی با ثبت شکایت علیه اسرائیل انجام داد.
یکی از مهم‌ترین حرف‌های آلبانیز، اهمیت نام‌گذاری دقیق شرایط است. از نگاه آلبانیز، استفاده از کلماتی مثل «نسل‌کشی» و «آپارتاید» فقط یک توصیف نیست، بلکه یک اقدام حقوقی و اخلاقی‌ست. او باور دارد که روایت غالبِ «فلسطینی خطرناک و اسرائیلی قربانی»، باید به چالش کشیده شود.
او همچنین به نژادپرستی پنهانی اشاره می‌کند که هنوز هم در ساختار حقوق بین‌الملل وجود دارد. اینکه واکنش جهانی بسته به رنگ پوست و قومیت قربانیان، می‌تواند کاملاً متفاوت باشد، چیزی که در ماجرای اوکراین و غزه به‌خوبی دیده شد.
با همه این تلخی‌ها، آلبانیز هنوز به نقش حقوق و عدالت امیدوار است. نه به شکلی ساده‌لوحانه، بلکه از سر باور به قدرت حقیقت. او می‌گوید: «قانون باید ابزاری باشد برای دفاع از انسانیت، نه محافظت از منافع دولت‌ها».
او از وکلای بین‌المللی می‌خواهد که صرفاً ناظر نباشند. به گفته او، وظیفه نسل جدید حقوقدانان این است که از دل قانون، صدایی برای مظلومان بسازند، نه اینکه در چارچوب‌های پوسیده بمانند.
سایت Opinio Juris در این باره می‌نویسد: آلبانیز، در تمام گزارش‌ها و موضع‌گیری‌هایش، تلاش کرده فرهنگ جدیدی را پایه بگذارد: فرهنگ تنفر از خشونت سازمان‌یافته و سیستماتیک. صدای او، در میان موج سکوت و همراهی غرب با جنایت، یادآور این است که انسانیت هنوز زنده است اگر بخواهیم آن را باور کنیم و برایش بجنگیم.
*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.
