به گزارش ایسنا، هند و پاکستان، دو همسایه مسلح به تسلیحات هسته ای چند روز پیش به بدترین درگیری نظامی خود در تقریباً سه دهه گذشته پایان دادند. این درگیری های مرگبار پس از آن آغاز شد که دهلی به تلافی حمله ماه گذشته در کشمیر تحت کنترل هند که منجر به کشته شدن ۲۶ مرد شد، به اردوگاه‌های تروریستی در پاکستان می نامد، حمله کرد.
اسلام آباد اتهامات هند مبنی بر دست داشتن در این حمله را رد کرده بود اما هر دو کشور در روزهای بعد، پیش از رسیدن به آتش بس در روز شنبه، موشک و پهپاد به حریم هوایی یکدیگر ارسال کردند.
بنابر گزارش خبرگزاری رویترز، چند روز پس از برقراری آتش بس، «راجنات سینگ» وزیر دفاع هند در سخنرانی خود در سرینگر، پایتخت تابستانی کشمیر هند خطاب به سربازان گفت: آیا سلاح‌های هسته‌ای در دستان چنین ملت غیرمسئول و سرکشی ایمن هستند؟ من معتقدم که سلاح‌های هسته‌ای پاکستان باید تحت نظارت آژانس بین‌المللی انرژی اتمی قرار گیرد.
وزارت امور خارجه پاکستان سپس طی پیامی در شبکه اجتماعی ایکس این اظهارات را محکوم کرد.
این وزارتخانه اعلام کرد که اظهارات سینگ نشان‌دهنده نگرانی و ناامیدی هند در مورد «دفاع و بازدارندگی مؤثر پاکستان در برابر تجاوز هند از طریق ابزارهای متعارف» است.
آژانس بین‌المللی انرژی اتمی که یک نهاد ناظر سازمان ملل مستقر در وین است بر برنامه‌های هسته‌ای کشورها نظارت می‌کند تا از صلح‌آمیز بودن آنها اطمینان حاصل کند. آژانس اتمی بر اساس توافق‌نامه‌ای در سال ۲۰۰۸، بر چندین تأسیسات هسته‌ای غیرنظامی هند نظارت دارد.
هند و پاکستان پس از انجام آزمایش‌های هسته‌ای تلافی‌جویانه در سال ۱۹۹۸، به قدرت‌های هسته‌ای تبدیل شدند و خصومت چند دهه‌ای آنها، این منطقه را که پرجمعیت‌ترین منطقه جهان محسوب می شود به یکی از خطرناک‌ترین نقاط اشتعال هسته‌ای تبدیل کرده است.
آخرین درگیری نظامی بین این همسایگان جنوب آسیا روز شنبه به طرز نگران‌کننده‌ای افزایش یافت و برای مدت کوتاهی نگرانی‌هایی مبنی بر اینکه ممکن است زرادخانه‌های هسته‌ای آنها به کار گرفته شوند، وجود داشت، زیرا ارتش پاکستان اعلام کرد که یک نهاد ارشد ناظر بر سلاح‌های هسته‌ای این کشور تشکیل جلسه خواهد داد.
تحلیلگران نظامی گفتند که این، ممکن است روش پاکستان برای اشاره به گزینه هسته‌ای خود بوده باشد، زیرا اسلام‌آباد در صورت تهدید موجودیت خود در یک درگیری، سیاست «اولین استفاده» را دارد، به این معنی که پاکستان ممکن است به طور پیشگیرانه به دشمن حمله هسته‌ای کند، حتی اگر توسط سلاح‌های هسته‌ای آن دشمن مورد حمله قرار نگرفته باشد.
