ایسنا: اما جشن واقعی اینجا بود؛ در هوای داغ و خاک‌آلود خوزستان، جایی که کودکان و نوجوانانش، نه با افتخار تیم‌های شهرشان، بلکه با تکه‌کاغذهای مانده از جشن قهرمانی تراکتور شادی می‌کردند. ۱۰ سال گذشته، و هنوز نام قهرمانی برایشان غریبه است.
نه سهمی از شادی مانده، نه نشانی از امید؛ فقط استعدادهایی خاموش، در نفس‌های خسته‌ی کارون، که هر روز زیر آفتاب می‌بالند، بی‌آن‌که کسی چشم بگشاید.
شاید وقت آن رسیده، کسی جز خدا، صدایشان را بشنود.