خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها: ساعت از ظهر گذشته و خیابان‌های منتهی به ورزشگاه یادگار امام تبریز یکی‌یکی قفل می‌شوند. پرچم‌های سرخ در باد می‌رقصند، طبل‌ها به صدا درآمده‌اند و صدای شعارهای «تیراختور!» در کوچه‌پس‌کوچه‌های تبریز می‌پیچد.

امروز، جمعه ۲۶ اردیبهشت، روزی است که در حافظه فوتبال آذربایجان حک می‌شود؛ برنزاری جشن قهرمانی تراکتور در لیگ بیست‌وچهارم با حضور ده‌ها هزار هوادار، رسانه‌ها، بازیکنان.

درهای ورزشگاه از صبح به روی هواداران باز شده، اما حالا که ساعت از ۱۷ گذشته است، حتی جای سوزن انداختن هم نیست. موج سرخ تا آخرین صندلی‌ها را دربر گرفته و بیرون ورزشگاه نیز جمعیت ایستاده‌اند، هنوز امیدوار به یافتن راهی برای دیدن این لحظه طلایی از نزدیک.

هواداران، بازیگران اصلی جشن

جشن هنوز شروع نشده اما خود ورزشگاه، نمایشگاهی است از عشق. دختران نوجوان با پیشانی‌بندهای «یاشاسین تیراختور»، پدران و پسرانی با لباس شماره ۱۰، پیرمردانی که با عصا آمده‌اند و حتی کودکان خردسالی که بر دوش پدرانشان شعار می‌دهند؛ تراکتور امروز فقط یک تیم نیست، یک هویت است.

ساعت ۱۷، مجری برنامه وارد سن می‌شود و مراسم با پخش سرود رسمی باشگاه آغاز می‌شود. صدای هزاران هوادار در یک هم‌صدایی بی‌نظیر طنین‌انداز می‌شود:

«یل یاتار، طوفان یاتار، یاتماز تیراختور بایراقی»

کوردی برای تاریخ؛ گینس در یادگار

ناگهان ورزشگاه ساکت می‌شود؛ اعلام می‌کنند که نماینده رسمی کتاب رکوردهای گینس در جایگاه وی‌آی‌پی نشسته و قرار است رکوردی جهانی به ثبت برسد. بعد از شمارش معکوس، هواداران تراکتور با همان شعار معروف «یل یاتار…» شروع به تشویق مداوم می‌کنند؛ و این تشویق ۱۵ دقیقه بدون وقفه ادامه دارد.

نماینده گینس لبخند می‌زند، مسئول ثبت با کرنومترش زمان را تأیید می‌کند و با دوربینی حرفه‌ای مستندسازی لحظه‌ها را انجام می‌دهد. حالا، تی‌تی‌ها رکورد جهانی طولانی‌ترین تشویق هماهنگ فوتبال را از آن خود کرده‌اند. این لحظه، بغض خیلی‌ها را می‌شکند؛ اشک شوق، از آن جنس که فقط فوتبال می‌شناسد.

جشن، نور، صدا و غرور

بعد از ثبت رکورد، مراسم وارد فاز دوم خود می‌شود. موسیقی محلی، اجرای زنده هنرمندان آذربایجانی، نورافشانی، کلیپ‌های تصویری از مسیر قهرمانی تراکتور و مصاحبه‌های کوتاه با هواداران روی اسکوربرد ورزشگاه پخش می‌شود. همه‌چیز با نظم و شکوه خاصی پیش می‌رود.

چند دقیقه بعد، بازیکنان تیم با جام از رختکن خارج می‌شوند. صدای سوت و کف و فریاد، دیوارهای یادگار را به لرزه می‌اندازد. کاپیتان تیم جام را بالا می‌برد و آتش‌بازی، آسمان تبریز را قرمز می‌کند. فریاد «قهرمان! قهرمان!» قطع نمی‌شود. بازیکنان، کادرفنی، مدیران و حتی عوامل اجرایی باشگاه با خانواده‌هایشان روی سکو حاضر می‌شوند و با هواداران جشن می‌گیرند.

رقص و پایکوبی تی‌تی‌ها در رختکن

پیش از این هم، دوربین‌های خبرنگاران موفق می‌شوند تصاویری از رختکن تراکتور ثبت کنند؛ جایی که بازیکنان با سلفی‌های پیاپی، رقص‌های هماهنگ و شادی وصف‌ناپذیرشان حال و هوای خاصی به فضا بخشیده‌اند. شیرینی، اسپری‌های رنگ و حتی کفش‌های پرتاب شده در هوا، صحنه‌هایی از سرخوشی بی‌حد را نشان می‌دهد.

مسئولان و چهره‌ها در کنار مردم

در جایگاه ویژه، چهره‌های بسیاری حضور دارند؛ از استاندار آذربایجان شرقی گرفته تا چهره‌های فرهنگی و هنری شهر. بسیاری از نمایندگان مجلس و مسئولان محلی نیز آمده‌اند تا این موفقیت را از نزدیک ببینند.

استاندار پس از پایان مراسم به رختکن می‌رود، به بازیکنان خسته نباشید می‌گوید و با سرمربی تیم عکسی یادگاری می‌گیرد.

گفته می‌شود از فردا، طرح‌های حمایتی برای توسعه زیرساخت‌های باشگاه قدرت بیشتری ادامه می‌یابد.