به گزارش خبرورزشی، تصویری که گاتزتا دلواسپرت برای بازی امشب انتخاب کرده برای ما ایرانی ها جذاب است؛ تورام دست در دست مهدی طارمی!

گزارش گاتزتا دلواسپرت با این تیتر آغاز می شود؛
همزمانی سرنوشت‌ساز: ناپولی در برابر پارما، اینتر میزبان لاتزیو؛ رقبا در جستجوی امتیاز، آخرین نود یا صدوهشتاد دقیقه‌ی هیجان در راه است.
این روزنامه در ادامه می نویسد؛
«برای تاریخ»؛ این جمله از کونته است. اما پاسخ اینزاگی، خونسردانه‌تر: «بدون اضطراب».
پس از رقابتی نفس‌گیر، فراز و نشیب‌های پیاپی و سوار شدن بر ترن‌هوایی احساسات، اکنون لحظه‌ی فرود فرا رسیده است. تنها دو بازی باقی‌ مانده؛ صدوهشتاد دقیقه تا اسکودتو — مگر آنکه کار به پلی‌آف کشیده شود، اتفاقی که از سال ۱۹۶۴ تنها یک‌بار رخ داده است، و آن بار اینتر مغلوب بولونیا شد.

این چهارمین قهرمانی ناپولی خواهد بود، و بیست‌ویکمین برای نراتزوری. داوری بر این‌که کدام تیم شایسته‌تر است، ورای جانبداری‌های هواداری، تقریباً ناممکن به نظر می‌رسد: هر دو تیم دوران‌هایی پر از فراز و فرود داشته‌اند؛ لحظاتی باشکوه، بحران‌هایی سخت، امیدهایی زنده و ناامیدی‌هایی خاموش. تنها نقطه‌ی اشتراکشان، تداوم حضور در صدر جدول بوده است — جایی که تنها آتالانتا مدتی سرک کشید و سپس دچار سرگیجه شد. اسکودتو به تیمی خواهد رسید که بیشترین امتیاز را جمع کند: امشب ناپولی در صحنه خواهد بود، و شاید سرنوشت در همین شب رقم بخورد.

قرار بزرگ
کونته احساس می‌کند در آستانه‌ی فتحی ایستاده که کمتر کسی آن را پیش‌بینی می‌کرد. می‌گوید: «می‌خواهیم تاریخ‌ساز شویم».
در ناپولی، مردم به فوتبال جنگنده و زیبا خو کرده‌اند (به‌ویژه در دوران ساری)، اما اسکودتو همواره یا با نام دیه‌گو مارادونا همراه بوده، یا با فصلی تکرارناشدنی زیر نظر اسپالتی.
کونته بارها تأکید کرده که فصل را با ۴۱ امتیاز اختلاف نسبت به اینتر آغاز کرده بود — تیمی که قهرمان و مدعی اصلی به شمار می‌رفت. کمتر کسی باور داشت چنین فاصله‌ای در یک فصل جبران شود؛ اما در کارنامه‌ی کونته، بدترین رتبه در سری A، نایب‌قهرمانی بوده است.
کونته به مربی‌گری معروف است که معمولاً همکاری‌اش با مدیران دوام نمی‌آورد و زودتر از موعد جدا می‌شود (هم در یوونتوس، هم اینتر، هم تیم ملی ایتالیا).
در نقطه‌ی مقابل، اینزاگی بیشتر به سبک مربیان «سازمان‌محور» مانند آلگری نزدیک است، اما تصویری دوگانه در میان هواداران دارد. کسانی که امروز دستاوردش را می‌ستایند، زمانی خواهان برکناری‌اش بودند — و حقیقتاً مدتی نیز در معرض چنین خطری قرار داشت. اینتر به تاریخ قهرمانی عادت دارد، و در این باشگاه، واژه‌ی «تاریخ» باید با دقت به کار رود — به‌ویژه امسال که این کلمه هم‌زمان به اسکودتو و فینال لیگ قهرمانان اشاره دارد.

ذهن درگیر
ذهن اینزاگی فقط معطوف به لیگ نیست. تا پیش از لغزش ناپولی، تمام تمرکزش بر اروپا بود. اکنون بازگشته به کورس قهرمانی، و باید در دو هفته، سه فینال را مدیریت کند. امشب، با ترکیب اصلی پا به میدان می‌گذارد.
کونته، با یک امتیاز بیشتر، همچنان باید دو دیدار را پشت سر بگذارد، اما او هم نگران است: اگر در آخرین لحظه جام از چنگش بپرد، تبعاتش سنگین خواهد بود.
برخلاف اینزاگی، آینده‌ی کاری‌اش هنوز روشن نیست؛ روابطش با دی‌لاورنتیس متزلزل است، و یوونتوس نیز جدی به بازگرداندنش می‌اندیشد.

وضعیت جدول

امروز، ناپولی ۷۸ امتیاز دارد و اینتر ۷۷.
دو دیدار سرنوشت‌ساز پارما – ناپولی و اینتر – لاتزیو هر دو رأس ساعت ۲۰:۴۵ برگزار می‌شوند؛ همانند روزهای خوش گذشته، وقتی فوتبال ایتالیا به شکل سنتی و هم‌زمان برگزار می‌شد.
اگر تنها به جدول نگاه کنیم، کونته از شانس بیشتری برخوردار است: پارما یا در آستانه‌ی سقوط است، یا اندکی بالاتر؛ درحالی‌که لاتزیو برای کسب سهمیه لیگ قهرمانان می‌جنگد.
اما این فصل، پیرو منطق نبوده. در پایان، بسیاری از معادلات کم‌اثر می‌شوند. چیوو تقریباً همه‌ی تیم‌های بزرگ را متوقف کرده، و یک امتیاز ممکن است پیش از هفته‌ی پایانی کافی نباشد. تساوی ۲-۲ ناپولی و جنوا نمونه‌ای از فصلی است که در آن نتایج غافل‌گیرکننده — همچون پیروزی رم ۳-۲ بر لچه در آوریل ۱۹۸۶ — دیگر نادر نیستند.
تنها حقیقت قطعی، جدول است. ریاضی می‌گوید: کونته تنها زمانی امشب قهرمان خواهد شد که تیمش پیروز شود و اینتر در برابر لاتزیو امتیاز از دست بدهد؛ آنگاه فاصله به ۴ امتیاز خواهد رسید — فاصله‌ای جبران‌ناپذیر در نود دقیقه‌ی پایانی.

کونته رکوردشکن
نبرد از راه دور میان ناپولی و اینتر، در حقیقت تقابلی است میان کونته و اینزاگی.
امروز، مربیان نیز همچون ستارگان میدان، در کانون توجه‌اند.
کونته جایگاهی فراتر دارد: از دل سری B آمده، با آرتزو و سیه‌نا به صعود رسیده، و در سطح بالا، با هر تیمی که هدایت کرده، قهرمان شده است — سه اسکودتو با یووه، یکی با اینتر، یکی با چلسی. تنها جایی که ناکام ماند، تاتنهام بود.
او در صورت قهرمانی امشب، به رکوردی تاریخی می‌رسد: ۹ اسکودتو ترکیبی از دوران بازی (۵ با یوونتوس) و مربیگری (۴).

این یعنی هم‌تراز با تراپاتونی (۷+۲) و کاپلو (۵+۴).
با یک قهرمانی دیگر، به رکورد ۱۰ می‌رسد — رکوردی که تاکنون تنها بوفون به‌عنوان بازیکن بدان دست یافته است.

اینزاگی، تعقیب‌کننده

اگر درباره‌ی کونته گفته می‌شود «مقدر به پیروزی‌ست»، اینزاگی مسیر خود را آرام و بی‌ادعا پیموده است — بدون تجربه‌ای در لیگ‌های پایین.
با این حال، مربی موفق تیم جوانان لاتزیو بود، و زمانی که در فصل ۲۰۱۵-۱۶، لاتیتو پیولی را هفت هفته مانده به پایان فصل کنار گذاشت، اینزاگی موقتاً هدایت تیم را بر عهده گرفت.
تابستان بعد، بیلسا آمد؛ اما به‌شیوه‌ی همیشگی‌اش، دیوانه‌تر از آن بود که بماند. پیش از آغاز فصل استعفا داد.
تصمیمی جسورانه گرفته شد: اعتماد به اینزاگی — و او پاسخ اعتماد را داد. از همان ابتدا توانایی‌اش در آماده‌سازی برای بازی‌های حذفی آشکار بود.
نهایتاً، اینتر برای جانشینی کونته، سراغ او رفت. انتخابی تاکتیکی برای ادامه‌ی سیستم ۳-۵-۲.
او در فصل سوم به اسکودتو رسید؛ و از رقیبش، رابطه‌ی بهتری با اروپا داشته است. دیدار پیش رو با پاری‌سن‌ژرمن، دومین فینال سه‌ساله‌ی اوست. اگر پیروز شود، کنار نام‌هایی چون مورینیو و فونی قرار خواهد گرفت — مربیانی که دو اسکودتو با اینتر برده‌اند؛ تنها هررا و مانچینی، سه‌بار این عنوان را کسب کرده‌اند.
امروز، «تاریخ» را اینزاگی و کونته می‌نویسند.
و هیچ‌کس نباید از این جمله برنجد.