جامعه رسانه‌ای کشور و به ویژه کارکنان خبرگزاری جمهوری اسلامی (ایرنا) این روزها در سوگ همکاری نشسته اند که به تمام معنی کلمه یک « مرد » و « رفیق بامعرفت » بود؛ کسی که در تمام زندگی از خودش گذشت و عمرش را صرف خدمت به دیگران کرد.

« حسن توکلی »  خبرنگار پیشکسوت ایرنا که روز یکشنبه این هفته - ۲۸ اردیبهشت- بر اثر سکته قلبی از میان ما پر کشید، به دلیل خوبی هایش،  بین دوستان به «عمو حسن» معروف بود.
 او از آن دست انسان هایی بود که در زندگی هیچ چیز برای خود نخواست، اهل ایثار، گذشت و فداکاری بود و صفای باطنی و معرفت بی نظیری داشت.
عمو حسن به واقع، یک آدم بامرام و « مشتی» بود؛ از آن « مشتی » هایی که مردم جنوب شهر  قدر و ارزش آنها را بخوبی می دانند و این لقب را به هر کسی نمی دهند. او بیشتر عمرش را در میان مردم همین محله در خیابان «ارج» (شهید ابراهیمی ) گذرانده بود.
حسن توکلی از جمله جوانان پرشوری بود که در دوران دفاع مقدس، روانه جبهه ها شد تا از انقلاب، مرز و بوم و کشور خویش دفاع کند و با دشمنان ایران بجنگد. او نه ماهها بلکه سالها در جبهه بود. بیش از نیمی از دوران دفاع مقدس را حضور داوطلبانه بسیجی داشت، همانجا جانباز شد و تا مرز شهادت پیش رفت.
پس از جنگ نیز کربلایی حسن توکلی همان روحیه و اخلاص بسیجیان واقعی را تا پایان زندگی در باطن و رفتار خود حفظ کرد.
به دعوت دوستانش، در اوایل دهه هفتاد از ستاد کل نیروهای مسلح به ایرنا آمد و در اداره طرح و برنامه بدون هیچ ادعایی به کار کارشناسی پرداخت.
چندی بعد، به حوزه خبر رفت و سال های متمادی، خبرنگار و کارشناس متون خبری در شیفت شب ایرنا بود، بدون آنکه پست و مقامی بخواهد و در پی جایگاه اداری و مدیریت سازمانی باشد. او همواره مسئولانه و متعهدانه فعالیت داشت و در این راه، از هیچ تلاشی دریغ نمی کرد.
یادم هست در سال هایی که به عنوان سردبیر یا خبرنگار شیفت شب ایرنا مشغول بودم، حسن توکلی از معدود همکارانی بود که در تمامی طول شب و بیش از ۱۲ ساعت شیفت کاری مداوم، حتی یک لحظه هم پلک نمی زد. او در تمام شب بیدار و هوشیار بود و اخبار ایران و جهان را در رسانه های دیگر و منابع مختلف با دقت رصد می کرد. با بودن عمو حسن، خاطر ما جمع بود که ایرنا از هیچ رویداد مهمی در جهان غافل و بی خبر نخواهد ماند و همه رویدادها را بموقع و با سرعت پوشش خواهد داد. او «دیده بان بی همتای ایرنا» در آن ایام بود. این بیداری، شب زنده داری و صفای باطن او هنوز هم برای من و همکارانم، مایه شگفتی و تحسین است.
در همه این شیفت های طولانی و سال های دراز همکاری، هرگز لبخند مهربانانه، رفتار دوستانه و حمایت برادرانه او از چهره و وجودش دور نمی شد. ما، هرگز او را اخمو و ترشرو ندیدیم. اهل مرام و معرفت بود. از کسی چیزی به دل نمی گرفت و دلش برای مردم و انقلاب می سوخت.
 صراحت لهجه عمو حسن  نظیر نداشت. حق طلب بود و هر جا احساس می کرد لازم است از انقلاب و مردم دفاع کند، درنگ نمی کرد.
اگر او در ستاد مانده بود، چه بسا امروز به عنوان یک « سردار» شهرتی فراوان داشت؛ چه آنکه خیل بسیاری از دوستانش در آنجا چنین درجاتی داشتند و گرفتند.
این انسان صادق و بی ادعا با همان مرام و معرفت بی همتا و صفای باطنی بی نظیرش بی آنکه در همه عمر کوچکترین پست و مقامی گرفته باشد و سالها سوابق جبهه و جهاد خود را به رخ کسی کشیده باشد،  چند سال پیش از ایرنا جدا شد تا در زمره پیشکسوتان قرار بگیرد، اما این به معنای بازنشستگی او نبود.
او دوره جدیدی از خدمت ایثارگرانه و مخلصانه به مردم مخصوصا نیازمندان را آغاز کرد و تا آخرین روز زندگی بر همین عهد و پیمان باقی ماند.
او یک عارف واقعی بود، اهل نماز و روزه و تهجد. دائم الذکر بود. دلبسته دنیا نبود. همیشه به دوستانش توصیه می کرد دنیا را «هیچ» بدانند و برای آن، از اخلاق و ارزش ها نگذرند. هشدار می داد فریب دنیا را نخورند.
عموحسن، این مرد بزرگ، بی ادعا و صادق که « شهیدوار» زندگی کرد، اکنون ناباورانه، سبکبار و ناگهانی از میان ما پر کشیده و به یاران شهیدش پیوسته است.
حالا جای او در میان ما خالی است و دیگر، چهره مهربان، لبخند همیشگی، صدای آرام و سلوک عارفانه اش را  نخواهیم دید اما یاد و نام او برای همیشه در دل یاران و دوستانش جاودانه خواهد ماند.
یادت بخیر رفیق بامرام....

*محمدرضا نادری گیسور- خبرنگار پیشکسوت ایرنا