به گزارش خبرورزشی، کومو - انتر یک طرف و ناپولی و کالیاری طرف دیگر؛ این دو بازی تعیین می کند قهرمان سری آ کیست. فعلا اینتر دست بالا را دارد.

در میان سکوتی سنگین و خیابان‌هایی آراسته با پرچم‌های سه‌رنگ، ناپل نفسی در سینه حبس کرده و چشم‌به‌راه انفجاری از شوق و شور است. حال‌وهوای شهر را شاید بهتر از هر کسی، یک راننده تاکسی توصیف کند: «آن کوه آتشفشان را می‌بینی؟ ما هم مثل وزوو هستیم؛ فعلاً خاموش، اما آماده‌ایم برای فوران… هر لحظه ممکن است.»

اگر امشب، آن‌گونه که بسیاری در دل امید دارند ـ بی‌آن‌که بر زبان آورند ـ پیش برود، این شهر منفجر خواهد شد. اما تا آن لحظه، همگان در سکوتی پرتنش به‌سر می‌برند؛ در نوعی «آپنه» جمعی. ناپل آرام‌تر از همیشه است.

سکوت و امید کنار هم

در کوچه‌ها و خیابان‌های شهر، بهترین راه برای لمس نبض مردم، نشستن در کافه‌ای و گوش سپردن به گفت‌وگوهاست. بسیاری چنان رفتار می‌کنند که انگار امشب هیچ مسابقه‌ای در کار نیست، ولی گروهی با جسارت بیشتر می‌گویند: «می‌بریم.»

یکی از آنان، میکله است، صاحب رستوران قدیمی و معروف «میمی آلا فرروویا»:
«دل‌هامون بازه، پر از شادی. این قهرمانی، مردم بیشتری رو به ناپل می‌کشونه. کونته مردی است پرتلاش و راستگو؛ برای تیم، برای شهر و برای خودش می‌جنگه. رئیس باشگاه، دل لورنتیس هم شجاعت به خرج داد؛ از سری C تا قله.»
وقتی از او درباره فضای شهر می‌پرسند، با صداقت می‌گوید:
«همه‌چیز رنگ جشن گرفته. رفتم آرایشگاه، گفتم: “چی کار می‌کنیم؟” گفت: “می‌بریم”، دست‌هاش از هیجان می‌لرزید! ترسیدم اشتباهی با تیغ نزنه!» و با خنده ادامه می‌دهد.

نشانه‌های نزدیک بودن جشن

برای هواداران، زمان به سختی می‌گذرد. جمله‌ای که بارها شنیده می‌شود: «دیگه طاقتشو ندارم!» صدها نفر برای دیدن تیم به کمپ تمرینی کستل وولتورنو رفتند؛ پرچم در دست، شاید به امید دیداری کوتاه با کونته یا نرس.

در شهر، آماده‌سازی برای جشن (اگر اتفاق بیفتد) در سکوت پیش می‌رود ـ البته نه کاملاً بی‌صدا. حوالی ظهر، زیر آفتاب پس از باران، نزدیکی ایستگاه قطار، پنج دقیقه آتش‌بازی شد؛ تمرینی برای اسکودتو؟ شاید. در مرکز شهر، صدای بوق و ترومپت‌ها، نه از شادمانی که از بساط فروشندگان لوازم جشن است، که با هیاهو توجه مردم را جلب می‌کنند.

آداب و خرافات عمومی

بسیاری تصمیم گرفته‌اند مراسم امشب را با همان لباس‌ها، روی همان کاناپه، و در کنار همان دوستانی تماشا کنند که فصل را با آنان پشت سر گذاشتند. اما هزاران نفر راهی سه نمایشگر بزرگ در پیاتزا دل پلبیچیتو، پیاتزا مرکاتو و اسکامپیا خواهند شد؛ یا یکی از ۵۳ نمایشگر دیگر در استان ناپل.

شهردار، گائتانو مانفردی، می‌گوید:
«می‌خواهیم آن ۵۰۰ هزار نفری که نتوانستند به ورزشگاه دیگو مارادونا بروند، بتوانند با امنیت جشن بگیرند.» فرماندار کامپانیا، وینچنزو دل لوکا نیز تأیید کرده که در ورزشگاه خواهد بود، ولی افزوده: «چیز بیشتری نمی‌گویم… برای خرافات.»

شهرداری و استان، تاکنون ۹۵۰ هزار یورو برای جشن احتمالی تیم کنار گذاشته‌اند. اگر قهرمانی قطعی شود، روز دوشنبه، تیم با دو اتوبوس روباز، از مسیر بلوار کاراچولو تا پیاتزا ویتوریا، به طول ۲.۵ کیلومتر، رژه خواهد رفت؛ مسیری آبی، پوشیده از شادی.

اما تا آن لحظه… «به دلایل روشنِ خرافی»، هنوز زود است که با قاطعیت از جشن سخن بگوییم.