فوتبالی: در دنیای فوتبال معمولا صحنه‌ها و لحظات راوی ماجرا هستند و خالق آن صحنه‌ها به پاس خلقشان در یادها می‌ماند اما اینکه بدون نیاز به یاداوری صحنه‌ای دراماتیک و ویژه، نامت حتی وقتی که خودت دیگر روی زمین نبودی، ماندگار باشد به چیزی بیشتر از «فوتبالیست خوب بودن» نیاز است.
از آنهایی که ناصر حجازی به قدر کثیری از آن برخوردار بود. یک نوع کاریزمای ذاتی که می‌توانست از استایل او در لب خط، در مصاحبه‌ها و هزار جای دیگر، مثالی برای پرستیژ مربیگری استخراج کند.
فوتبال با تمام نواقصش، متاسفانه یا خوشبختانه آنقدرها هنوز جذابیت دارد که عده‌ای بخواهند برای تضمین بودنشان در آن، بقیه را پله کنند و از آن ها بالا بروند. اما نوعی بی‌نیازی به «بودن در هرجایی» در شخصیت ناصرحجازی بود که او را از صفت سخیف «آویزان بودن» مبرا می‌کرد.
از همان زمان‌ها که درون دروازه تاج و تیم ملی می‌ایستاد و تورش را از هرگونه برخورد با توپ، بیمه می‌کرد و کابوس حریفان می‌شد تا وقتی که حریف قانون عجیب تصویب‌شده نشد و در ۲۸ سالگی، به ناچار رخت مقدس تیم ملی را از تن درآورد.
کارنامه او از افتخار چیزی کم ندارد. هم با تاج قهرمان جام باشگاههای آسیا شد و هم با تیم ملی دو بار طعم قهرمانی در جام ملتهای آسیا را چشید و در انواع و اقسام میادین دیگر، خودنمایی کرد تا تاریخ به او نه فقط در ایران بلکه بیرون از مرزهای کشور احترام بگذارد. تا جایی که همین چندی پیش، او را بهترین گلر تاریخ آسیا بخوانند.
همانطور که پیشتر توسط فدراسیون بین المللی تاریخ و آمار فوتبال از برترین گلرهای قرن بیستم نام برده شده بود.
او حتی به اردوی منچستریونایتد هم اضافه شد اما به سبب شرایط وقت فدراسیون فوتبال ایران، قادر به دریافت رضایتنامه نشد تا بزرگترین افسوس زندگی حجازی رقم بخورد.
صداقت در کار و صراحت در لهجه، او را به شخصیتی تبدیل کرده بود که نمی‌توانست منفعت طلبی خودش را اولویت بگذارد و چشمانش را مقابل هر قابی از فساد که می‌بیند، ببندد و فیتیله انتقاد را پایین بکشد.
سرانجام در دوم خرداد ۱۳۹۰، خبری شوم را مخابره کردند. عقاب از سرزمین زاغ ها پریده بود تا فوتبال و باشگاه استقلال، یکی از معتبرترین چهره‌های خود را از دست بدهد. اسطوره‌ای که آنقدرها در دل فوتبال ایران جا باز کرده بود که حتی با مرگ هم هرگز نمرد!
