آندریاس کلات در بلومبرگ نوشت: یکی از گزینه‌های حل اختلاف هسته‌ای، تشکیل یک کنسرسیوم مشترک با عربستان، امارات و شرکت‌های آمریکایی برای غنی‌سازی اورانیوم است؛ ماده‌ای حیاتی برای تولید انرژی، مصارف پزشکی و البته ساخت سلاح.
این مدل همکاری یادآور «جامعه زغال‌سنگ و فولاد اروپا» در سال ۱۹۵۱ است؛ طرحی که آغازگر روند صلح در اروپای پس از جنگ بود و بعدها به اتحادیه اروپا منتهی شد.
اورانیوم امروز، همان جایگاهی را دارد که زغال‌سنگ و فولاد در گذشته داشتند، البته با حساسیت و خطر بیشتر.
چه کسی چه می‌خواهد؟
▪️ایران: ادامه غنی‌سازی با راستی‌آزمایی بین‌المللی
▪️عربستان و امارات: حضور در بازار هسته‌ای بدون نیاز به برنامه مستقل
▪️ترامپ: توافقی بهتر از برجام، نوبل صلح، و سود اقتصادی برای آمریکا
این طرح می‌تواند جایگزینی برای برجام باشد که محدودیت‌هایش تا سال ۲۰۳۰ برداشته می‌شود. در این مدل، ایران به غنی‌سازی ادامه می‌دهد اما در سطح پایین، با نظارت کامل و حضور شرکا.
البته مسیر این کنسرسیوم روشن و هموار نیست. اما همان‌طور که اروپا در دهه ۱۹۵۰ از دل جنگ به همکاری رسید، شاید خاورمیانه نیز بتواند از مناقشه به گفت‌وگو برسد — اگر اراده‌ای سیاسی وجود داشته باشد.
