به گزارش خبرورزشی، توماس توخل مردی است که دقیقاً می‌داند چه می‌خواهد—مگر وقتی حرف از جام جهانی تابستان آینده به میان می‌آید.
کریگ هوپ که به دیدار توخل رفته، گزارش خود را اینگونه شروع می کند و ادامه می دهد؛
سه مهاجم؟ «مطمئن نیستم، نه، مطمئن نیستم»، در پاسخ می‌گوید.
اما به‌نظر می‌رسد ترکیب تیم‌تان را چیده‌اید؟ با خنده جواب می‌دهد: «خوبه که این‌طور به نظر می‌رسه… ولی نه!»
اگر فهرست تیم ملی انگلستان برای بازی‌های ملی ماه آینده را مرور کنید—خط دفاعی شاید ضعیف‌ترین در سال‌های اخیر باشد—از این حرف توخل باید دلگرم شد که هنوز هیچ‌چیز قطعی نیست، مگر شاید انتخاب جردن هندرسون.
سرمربی انگلستان می‌گوید شرایط دائم در حال تغییر است. حتی شوخی می‌کند که صندلی‌اش در سوئیت ومبلی که با خبرنگاران در آن گفت‌وگو می‌کند، هربار کمی می‌چرخد: «هر بار چند درجه می‌چرخد.»
این وسواس به جزئیات، ذهن موشکافش را نشان می‌دهد. و چنین کاری، اگر انگلستان می‌خواهد حتی نزدیک به قهرمانی برسد، همین توجه دقیق را می‌طلبد. راستش، حتی رقابت در آن سطح هم نیاز به نهایت تلاش دارد.
خط دفاعی آشکارا جای نگرانی‌ست—سه مدافع راست داریم که یا زیادی مسن‌اند، یا زیادی شکننده‌اند، یا اصولاً در دفاع کردن، مدافع خوبی نیستند. البته، بحث درباره ترنت الکساندر-آرنولد را جلوتر خواهیم آورد. ولی آیا خط حمله هم همین‌قدر نگران‌کننده نیست؟
اینکه اصلاً می‌شود برای بازگرداندن ایوان تونی—که تابستان گذشته از برنتفورد به عربستان رفت—دلیل قابل قبولی آورد، خودش هشداردهنده است. او همین هفته برای الاهلی از روی نقطه پنالتی گل زد، مقابل دو مدافع عربستانی در دهه‌ی سوم زندگی‌شان، که یکی‌شان حتی سابقه ملی ندارد.
توخل می‌گوید آمارش خوب است—۲۲ گل در لیگ حرفه‌ای عربستان—ولی خب، آمار عبدالرزاق حمدالله، مهاجم ۳۴ ساله مراکشی، که تنها یک گل کمتر زده هم بد نیست.
در حالت عادی، بازی در لیگ‌های کم‌رقابت باید باعث محو شدن بازیکن در افق فوتبال شود، اما شاید هنوز ارزشش را داشته باشد که به تونی نگاه دوباره‌ای بیندازیم، مخصوصاً با توجه به اینکه هری کین در جام جهانی سال آینده در آمریکا یک سال دیگر مسن‌تر خواهد بود و واتکینز و دومینیک سولانکه هرگز در این سطح، انتخاب‌هایی مطمئن نبوده‌اند.
من لیام دلاپ را پیشنهاد دادم—گزینه‌ای متفاوت—اما توخل آن‌طور که من امیدوار بودم، مشتاق نبود.
او با لحنی بی‌رحم گفت: «واقعیت اینه که با ایپسویچ سقوط کرد.»
با این حال، به این بازیکن ۲۱ ساله که چشم‌ها را به خود جلب کرده، امیدواری داد که شاید در آینده سهمی داشته باشد.
کین، تونی و واتکینز، هر سه تا زمان جام جهانی وارد دهه‌ی سوم عمر فوتبالی‌شان خواهند شد. این رقابت در سه کشور برگزار می‌شود—آمریکا، مکزیک و کانادا—و متخصصان هشدار داده‌اند که گرمای هوا ممکن است در جریان بازی‌ها خطرناک شود.
توخل در این‌باره نکات جالبی گفت. اردوگاه تمرینی آینده در خیرونا، ممکن است بیشتر شبیه به یک پایگاه ناسا باشد تا یک کمپ فوتبال.
او گفت: «من پیش‌فصل رو در اورلاندو گذرونده‌ام. اگه تو این شرایط زجر نکشیم، تعجب می‌کنم. رنج کشیدن یکی از سرفصل‌های این جام جهانی خواهد بود.
«در اردو، بازیکنان رو آزمایش می‌کنیم تا ببینیم چطور به گرما واکنش نشون می‌دن. دانش‌مون رو بالا می‌بریم درباره اینکه چطور بازیکن‌ها رو خنک کنیم، کی باید وقت استراحت خنک‌کننده بگیریم، چی به درد هر بازیکن می‌خوره و چی نمی‌خوره.»
توخل قرار است برای شرکت در جام باشگاه‌های جهان راهی مناطق گرم‌تر شود و گرمای آفتاب را مستقیم تجربه کند. او همچنین تأیید کرد که بازیکنان دعوت‌شده، زودتر از موعد از اردو آزاد نخواهند شد.
تصمیم درستی‌ست، با توجه به زمان محدود تمرین و سیل پرسش‌هایی که بی‌پاسخ مانده.
با تأمل گفت: «تو این گرما می‌تونی پرسینگ بالا انجام بدی؟ می‌تونی دفاع نفر به نفر داشته باشی؟ بازی انتقالی چطور؟»
تابستان گذشته در آلمان، انگلستان در آب‌وهوایی بسیار ملایم‌تر، در تحقق همین اهداف ناکام بود.
بازی انتخابی ماه آینده در برابر آندورا در اسپانیا، احتمالاً آخرین باری‌ست که پیش از جام جهانی به‌طور جدی عرق خواهند ریخت، ولی همان‌طور که توخل می‌گوید، اسپانیا دالاس نیست. و آن بازی، نیمه‌نهایی جام جهانی هم نیست.
با همه‌ی این‌ها، توخل آرام است، خوش‌خلق و مطمئن. حتی وقتی پای پرسش‌های تکراری درباره دعوت از جردن هندرسون در میان است—بازیکنی که در زمان جام جهانی ۳۶ ساله خواهد بود و در آژاکس بازی می‌کند—هم با لبخند پاسخ می‌دهد.
گفت: «سؤال رو می‌فهمم»، و اشاره کرد شاید آدام وارتون کسی باشد که در این میان قربانی شده.
«ولی وقتی با جردن دیدار می‌کنی، باهاش حرف می‌زنی و از نزدیک می‌بینیش، انتخابش کاملاً طبیعی به نظر می‌رسه.
برداشت شما با برداشت من خیلی فرق داره، ولی درکش می‌کنم. این داستان تقابل وارتون و هندرسون نیست.
چیزی که جردن به تیم اضافه می‌کنه، هیچ بازیکنی در رده‌ی زیر ۲۱ سال نمی‌تونه بیاره.»
پس چرا او را به‌عنوان مربی به تیم اضافه نکنید؟ توخل جواب داد: «هیچ‌وقت بهش فکر نکردم.»
«امیدوارم هنوز در بالاترین سطح بمونه. ایده‌آل اینه که به‌عنوان بازیکن در جام جهانی باشه. حالا باید ببینیم هنوز خوش‌رفتار مونده یا نه.»
و با همین حرف، جلسه تمام شد. نیم ساعت گذشت و بیش از آنکه پاسخ گرفته باشیم، سؤال در ذهن‌مان مانده بود.
و شاید این لزوماً بد نباشد—نگران‌کننده‌تر آن بود اگر فکر می‌کرد این، تیم نهایی است—ولی برای مربی‌ای که خط دفاعی‌اش در سطح مراحل پایانی نیست، رفتارش زیادی آسوده به نظر می‌رسد.
او خودش هم اعتراف کرد که یک اشتباه از ترنت الکساندر-آرنولد ممکن است به معنای «بستن چمدان‌ها و برگشتن به خانه» باشد. حرفی سنگین، که به‌جای تقویت روحیه، آن را خالی می‌کند.
و حالا، یک سال مانده به زمانی که انگلستان باید چمدان‌هایش را ببندد و خانه را ترک کند، به‌سختی می‌توان با اطمینان گفت که این تیم جامی به خانه خواهد آورد.
