به گزارش همشهری آنلاین، فتح‌الله‌خان بونصر شیبانی را می‌توان اثرگذارترین فرد خاندان شیبانی دانست که در محله امیریه سکونت داشتند.
فیروز شیبانی، آخرین بازمانده از نسل شیبانی در محله امیریه می‌گوید: فتح‌الله‌خان بونصر شیبانی معروف به بونصر شیبانی، شاعر و نویسنده عصر قاجار بود. بونصر گوینده پرتوانی بود که در سبک خراسانی معروف به ترکستانی یک سر و گردن نسبت به شاعران دیگر برتری داشت. شیبانی از اواخر سلطنت محمدشاه تا اواخر سلطنت ناصرالدین شاه مدت ۵۰ سال شعر سرود.
او هنگام سرودن قصیده‌ای در مدح محمدشاه، ۱۷سال داشته است. بونصر همیشه با رجال و بزرگان دوران ناصری ارتباط نزدیکی داشت و از مسائل بسیاری مطلع بود. او اهل سکوت کردن نبود، به همین‌خاطر در اشعارش از وضعیت نابسامان و نارضایتی‌های مردم گله می‌کرد.
او در اشعارش زبان به انتقاد می‌گشود و با سخن روشن معایب دستگاه و رجال ناصری را برملا می‌کرد. ناصرالدین‌شاه قاجار این شیوه بونصر را نمی‌پسندید و اگر به ظاهر با او همکاری می‌کرد، در باطن از او دل خوشی نداشت.
زبان گویا و کلام فاخر در قصیده‌سرایی برای او مشکلات فراوان به بار آورد. فتح‌الله‌خان بونصر شیبانی، دایی میرزاعیسی‌خان وزیر بود. هنگامی که فتح‌الله‌خان از دربار شاه بیرون می‌آید، میرزاعیسی‌خان وزیر، باغ جنت را به او می‌دهد و می‌گوید: دایی در این باغ زندگی کن و آن را تکه تکه کن و بفروش و بخور و دیگر در دربار مشکل ایجاد نکن و با شاه در نیفت.
در نقشه‌های اولیه تهران، این محدوده به اسم باغ بونصر شیبانی نامگذاری شده است. فتح‌الله‌خان بونصر شیبانی بخشی از خانه خود را به کتابخانه عمومی تبدیل کرد و بعد از مرگ همان جا دفن شد.
