عصر ایران - تصور کنید یک هاچ‌بک جمع‌وجور و دیفرانسیل عقب با قلب تپنده‌ای از دنیای مسابقات: یک موتور 3.5 لیتری V6 با حدود 320 اسب بخار قدرت! این موتور، که به صورت میانی قرار گرفته بود، توزیع وزن بهینه و هندلینگ فوق‌العاده چابکی را برای Twin'Run به ارمغان می‌آورد. شاسی فولادی لوله‌ای و بدنه فایبرگلاس آن باعث شده بود وزن کلی خودرو تنها حدود 950 کیلوگرم باشد. نتیجه؟ شتاب صفر تا صد کیلومتر بر ساعت در کمتر از 5 ثانیه! این اعداد برای یک هاچ‌بک شهری، حتی در حد کانسپت، خیره‌کننده بود.
از نظر ظاهری، Twin'Run ترکیبی جذاب از تناسبات بازیگوش خودروهای شهری با جزئیات الهام‌گرفته از موتوراسپرت بود. گلگیرهای عریض، چراغ‌های LED خاص و دیفیوزر عقب کاربردی، همگی نشان از DNA مسابقه‌ای آن داشتند. در فضای داخلی، کابین مینیمال و کاملاً بر رانندگی متمرکز بود؛ صندلی‌های مسابقه‌ای، کمربندهای ایمنی چند نقطه‌ای و کنترل‌های ساده‌شده، حسی ناب از رانندگی واقعی را القا می‌کردند.
با وجود تمام ویژگی‌های فوق‌العاده‌اش، رنو Twin'Run هرگز به خط تولید راه پیدا نکرد. اما این به معنی شکست نبود؛ بلکه Twin'Run به عنوان ویترینی پویا از توانایی‌های طراحی و عملکرد رنو عمل کرد. بسیاری از عناصر طراحی آن بعدها در مدل‌های تولیدی مانند رنو توئینگو دیده شدند و روح سرکش Twin'Run را در کالبد خودروهای خیابانی زنده نگه داشتند.
امروز، رنو Twin'Run همچنان یک کانسپت محبوب در میان علاقه‌مندان به خودرو است؛ ترکیبی پرانرژی از نوستالژی و نوآوری که یادآور دوران طلایی رنو و نگاه جسورانه این شرکت به آینده است.
