گزارش خبرورزشی، آلگری تابستان پس از سه‌گانه اینتر به میلان آمد، زمانی که روحیه هواداران روسونری به پایین‌ترین سطح رسیده بود.
او پس از اخراج از کالیاری آمد، جایی که در فصل ۲۰۰۸–۰۹ با عملکردی چشمگیر تیم را به رتبه نهم رساند و جایزه «نیمکت طلایی» بهترین مربی فصل را گرفت. با گذشت ۱۵ سال، هنوز آن انتخاب آدریانو گالیانی — که سیلویو برلوسکونی را برای آوردن او قانع کرد — یکی از تصمیمات مهم مدیریتی در تاریخ باشگاه به حساب می‌آید.
شروع رویایی در میلان
آلگری در اولین فصل حضورش، سری‌آ را فتح کرد؛ تیمی که با ورود زلاتان ابراهیموویچ از بارسلونا و روبینیو از منچسترسیتی جان گرفت. تیمی که فصل پیش‌اش هر دو دربی را باخته بود، حالا با هدایت مکس قاطعانه اینترِ لئوناردو را کنار زد. در آن فصل (۲۰۱۰–۱۱) میلان همیشه در صدر جدول بود و با پیروزی ۳–۰ در دربی دوم، راه قهرمانی را هموار کرد. قهرمانی در المپیکو برابر رم در ۷ مه، دو هفته پیش از پایان فصل، قطعی شد.
تحول تاکتیکی و کنار گذاشتن پیرلو
آلگری فصل را با ۴–۳–۳ شروع کرد، اما در نوامبر ۲۰۱۰ مقابل باری به سیستم ۴–۳–۱–۲ تغییر شکل داد. ژانویه آن سال، بعد از قهرمانی نیم‌فصل، تیم با بازیکنانی چون فن بومل، کاسانو، امانوئلسون و لگروتالی تکمیل شد. فن بومل نقش کلیدی جلوی خط دفاع داشت، نقشی که باعث شد آندره‌آ پیرلو به حاشیه برود و در تابستان به‌صورت آزاد راهی یوونتوس شود.
دوران افت و پایان تلخ
در دو فصل بعد، تیم با رده دوم (۲۰۱۱–۱۲) و سوم (۲۰۱۲–۱۳) و خروج ستارگانی چون زلاتان و تیاگو سیلوا دچار افت شد. خرید بالوتلی در زمستان جانی تازه بخشید (۱۲ گل در ۱۳ بازی)، اما حذف از لیگ قهرمانان برابر بارسلونا (بازگشت از ۲–۰ با شکست ۴–۰ در نوکمپ) ناامیدی بزرگی بود.
تابستان ۲۰۱۳، با وجود علاقه رم، آلگری به‌خاطر رابطه خوب با گالیانی در میلان ماند، حتی با وجود انتقادهای مکرر برلوسکونی. اما سرانجام در ۱۲ ژانویه ۲۰۱۴، با شکست ۴–۳ برابر ساسولو و درخشش براردی (۴ گل)، دوران او در میلان به پایان رسید. جانشینش فیلیپو اینزاگی شد، مربی تیم جوانان که روابط پرتنشی با آلگری داشت. فیلیپو اینزاگی برادر سیمونه اینزاگی سرمربی فعلی اینتر، نیمه آبی شهر میلان آن سال ها منتقد جدی الگری در مجموعه میلان بود. الگری هنوز زخم خنجر او را به سینه دارد، هرچند خودش مدعی است همه چیزی که در گذشته رخ داده را از یاد برده است!
