حامد مرادی، کارشناس تاریخ در گفتگو با خبرنگار مهر درباره اهمیت نام «خلیج فارس» بیان کرد: نام‌ها فقط نشانه‌های جغرافیایی نیستند؛ حامل تاریخ، فرهنگ، و هویت یک ملت‌اند. نام «خلیج فارس» بیش از دو هزار سال سابقه مستند در منابع یونانی، رومی، اسلامی و اروپایی دارد. وقتی ما از «خلیج فارس» صحبت می‌کنیم، در واقع از هویتی تاریخی دفاع می‌کنیم که بخشی از تمدن ایران است.

وی درباره اسناد تاریخی معتبری درباره نام خلیج فارس هم بیان کرد: صدها سند تاریخی وجود دارد. از هردوت، جغرافی‌دان یونانی قرن پنجم پیش از میلاد، گرفته تا بطلمیوس، و بعدتر در قرون اسلامی، در متون عربی و فارسی، همه‌جا از این پهنه آبی به عنوان Sinus Persicus یا الخلیج الفارسی یا همان «خلیج فارس» یاد شده است. حتی نقشه‌های اروپایی از قرن ۱۵ تا ۲۰ میلادی همگی این نام را دارند. تحریف این نام، یک اقدام سیاسی است نه علمی.

وی افزود: تحریف نام خلیج فارس از دهه ۱۹۶۰ میلادی آغاز شد، زمانی که ناسیونالیسم عربی در منطقه شدت گرفت. در این دوره، برخی دولت‌های عربی، به دلایل سیاسی و برای کاهش نقش تاریخی و فرهنگی ایران در منطقه، تلاش کردند این نام را تغییر دهند. این تلاش‌ها هیچ پشتوانه علمی یا حقوقی ندارد و صرفاً یک ابزار ژئوپلیتیکی است.

این کارشناس تاریخ افزود: وقتی ما نسبت به تحریف این نام بی‌تفاوت باشیم، عملاً اجازه می‌دهیم که بخشی از تاریخ و فرهنگ‌مان پاک شود. مثل این است که کسی بخواهد نام حافظ یا فردوسی را حذف کند چون مایل نیست به آن تمدن اعتراف کند. این موضوع، هویت فرهنگی و مشروعیت تاریخی ما در خلیج فارس را زیر سوال می‌برد.

مرادی تصریح کرد: تاکید ما بر نام «خلیج فارس» از سر تعصب نیست، بلکه بر اساس واقعیت تاریخی، اسناد بین‌المللی و اصول علمی به این منطقه خلیج فارس می‌گوئیم. سازمان ملل متحد و یونسکو هم در اسناد رسمی خود همین نام را به کار می‌برند. اصرار بر این نام، دفاع از حقیقت و صیانت از میراث فرهنگی ایران است. هر ایرانی باید بداند که حفظ نام خلیج فارس، بخشی از دفاع از تاریخ، تمدن و هویت ملی‌اش است. این نه فقط یک موضوع جغرافیایی، که یک موضوع فرهنگی و سیاسی است. اگر ما مراقب واژه‌ها نباشیم، به تدریج هویت‌مان را از دست خواهیم داد.