به گزارش خبرورزشی، تیم لوئیس انریکه در آستانه حذف از مرحله گروهی بود. اما پیروزی مقابل منچسترسیتی مسیر را روشن کرد. از مرحله یک‌هشتم نهایی، سه تیم انگلیسی حذف شدند.
هیچ مسیری به اندازه راه پاری‌سن‌ژرمن دوزخی‌تر نبود. از جهنم تا بهشت، تنها یک گام باقی مانده تا «نگاه به ستارگان». نه ستارگانی که بی‌ثمر درخشیدند و راهی به افتخار نیافتند، بلکه آن‌هایی که به‌زودی بر فراز برج ایفل خواهند درخشید، در هر گلی که به اینتر زده شود، به امید فتح قله فوتبال اروپا. یا شاید در نگاه‌های امیر قطر که ژانویه گذشته، نگران ماندن تیمش در برزخ فوتبال بزرگ بود. اما تنها در یک نیمه، همه‌چیز تغییر کرد – در نیمه دوم بازی با منچسترسیتی پپ گواردیولا، با بازگشتی رستگارنما، بر پایه اصول فوتبال لویی س انریکه: فرد در خدمت جمع. خلاصه‌ای از این PSG که حالا به مصاف اینتر می‌رود، در جست‌وجوی شناختی درخور.
مسیر PSG سرشار از رنج بود – از همان اولین بازی مقابل خیرونا، بدون امباپه و ۴۴ گل وداع‌آمیزش. فصلی تازه در داستانی که تا دیروز با نام‌های بزرگی چون زلاتان، مسی، نیمار، کاوانی، بکام و دی‌ماریا روایت می‌شد – بدون پایان خوش. حتی امباپه ترجیح داد در مادرید زندگی‌ای نو بسازد، و این بار، لوچو (لوئیس انریکه) بود که باید دسته‌ای از جوانان ناشناس را به تیمی پیروزمند بدل می‌کرد.
نخستین برد، تقریباً تصادفی، با یک گل به خودی به دست آمد؛ سه امتیاز که هیچ اطمینانی نمی‌داد. دو هفته بعد، در لندن برابر آرسنال، با غیبت دمبله – که لوچو آشکارا قربانی‌اش کرد برای اصول تیمی – PSG به زیر رفت (۰-۲) و مسیرش به سوی جهنم با تساوی مقابل پی‌اس‌وی (۱-۱) شتاب گرفت. در نوامبر، برابر اتلتیکو مادرید، در دقیقه ۹۳، گل شکست‌ساز دریافت کردند (۱-۲) – نقطه اوج ناکامی در تملک بی‌ثمر، پاس‌کاری عقیم و فرصت‌سوزی‌های پیاپی، همه در فضایی آکنده از حسرت برای امباپه. باخت سنگین به بایرن، با گل کیم و اشتباهات ساپونوف – که جانشین دوناروما شد – زخم‌ها را عمیق‌تر کرد. حتی برد ۰-۳ مقابل سالزبورگ نیز نتوانست PSG را از سراشیبی سقوط نجات دهد.
ستارگان
در ۲۲ ژانویه، PSG در رده بیست‌وپنجم جدول و در آستانه حذف، همه چیز را در بازی مقابل منچسترسیتی – قهرمان لیگ برتر، اگرچه در بحران – به قمار گذاشت. در دقیقه ۵۳، با دو گل عقب‌افتاده، همه چیز از دست رفته به نظر می‌رسید. اما طغیان از همان‌جا آغاز شد؛ دمبله جبران کرد، سپس نوس، بارکولا و گونسالو راموس نیز راه گلزنی را پیدا کردند و PSG با سختی راهی پلی‌آف شد.
در اشتوتگارت، با برد ۱-۴، این روند تأیید شد و سپس درخشش برابر برست با ۱۰ گل مجموع (۰-۳ و ۰-۷) آغاز شد. اعتماد به نفس بازگشت. حتی شکست ۰-۱ برابر لیورپول در بازی رفت مرحله یک‌هشتم، لطمه‌ای وارد نکرد – در آنفیلد، دمبله گل زد و دوناروما در ضربات پنالتی قهرمان شد. سپس در مرحله یک‌چهارم نهایی، شورش استون ویلا را خاموش کردند: بعد از پیروزی ۳-۱ در خانه، با وجود باخت ۲-۳ در بیرمنگام، به نیمه‌نهایی راه یافتند.
اینجا بود که تیم جوان PSG، سریع‌تر بالغ شد؛ جوان‌ترین ترکیب نیمه دوم لیگ قهرمانان، در نیمه‌نهایی انتقام آرسنال را گرفت – دو پیروزی کامل: ۰-۱ در لندن و ۲-۱ در پاریس.
اکنون PSG، دیگر نه تیمی پر از ستاره‌های فردی، بلکه تیمی واقعی است؛ تیمی که قرار است در بایرن، هر بار با هر گل، برج ایفل را روشن کند – به نشانه امید به رسیدن به آسمان فوتبال اروپا.
