خبرورزشی | ماسیمیلیانو آلگری، در دوران بازیگری‌اش با وجود داشتن کلاس و استعداد، کمتر از آنچه می‌توانست، افتخار کسب کرد. اما در قامت مربی، او آن جام‌هایی را که در دوران بازی نتوانست به‌دست آورد، با سود فراوان جبران کرد: شش اسکودتو و هشت جام داخلی دیگر، به‌علاوه دو بار رسیدن به فینال لیگ قهرمانان اروپا با یوونتوس.

به‌عنوان بازیکن، افتخارات زیادی کسب نکرد،
اما به‌عنوان مربی، ۶ اسکودتو و در مجموع ۱۴ جام در ویترین دارد

آلگری از همان کودکی عاشق فوتبال بود. او در لیورنو رشد کرد، در خانواده‌ای که پدرش کارگر بندر و مادرش پرستار بود. فوتبال را از تیم کویوپلی آغاز کرد، سپس به لیورنو پیوست. مربی‌اش، روسانو جامپالیا، به او لقب «آنچووی» (Acciuga) داد به‌خاطر فیزیک لاغر و چابکش. ابتدا به‌عنوان هافبک نفوذی شناخته می‌شد، اما با راهنمایی استادش گاله‌اونه، به شماره ۱۰‌ای با تکنیک و شوت تبدیل شد. خودش بارها گفته که بازیکن متوسطی بوده و اگر جدی‌تر بود، شاید به تیم ملی هم می‌رسید.

او اولین بازی‌اش در سری A را در ۱۱ ژوئن ۱۹۸۹ با پیراهن پیزا، تیم رقیب محلی لیورنو، مقابل میلان ساچی انجام داد. نخستین گلش در این لیگ را نیز مقابل میلان کاپلو با پیراهن پسکارا به ثمر رساند، تیمی که با گاله‌اونه به لیگ برتر رسانده بود. همچنین با پروجا هم صعود به سری A را تجربه کرد. در کارنامه‌اش بازی در کالیاری، ناپولی، بازگشت به پسکارا، و پایان دوران بازی در پیستویزه و آلیانزه ثبت شده، جایی که کار مربی‌گری‌اش در سری C2 آغاز شد.

رشد حرفه‌ای

پس از تیم‌های آلیانزه، اسپال و گروسِتو، مدتی به‌عنوان دستیار گاله‌اونه در اودینزه کار کرد. نقطه عطف واقعی در تابستان ۲۰۰۷ با حضور کوتاه در لکو و سپس در ساسولو رقم خورد، جایی که تیم را به سری B رساند. سپس به کالیاری در سری A رفت و علی‌رغم شروعی ضعیف با پنج باخت پیاپی، با اعتماد رئیس باشگاه، تیم را نجات داد و فصل را در رده نهم به پایان رساند. هرچند در دور دوم حضورش در کالیاری در آوریل برکنار شد، اما همین عملکرد درخشان او را به تیمی بزرگ رساند.

ادریانو گالیانی، با اطمینان از «ظاهر مربی‌گرانه‌اش»، آلگری را برای هدایت میلان به برلوسکونی معرفی کرد. با خریدهای زمستانی همچون زلاتان، روبینیو، ون‌بومل و کاسانو، میلان اسکودتو ۲۰۱۱ را به‌دست آورد. سپس سوپرکاپ ایتالیا را در پکن از اینتر گرفت. در فصل ۲۰۱۱-۱۲ با گل مردود مونتاری قهرمانی را از دست دادند، اما در فصل بعد با وجود فروش زلاتان و تیاگو سیلوا، به رتبه سوم رسیدند. در فصل ۲۰۱۳-۱۴، پس از شکست ۴-۳ مقابل ساسولو و چهار گل براردی، در ژانویه برکنار شد و سیدورف جایگزینش شد.

۱۲ جام با یووه

سپس تمام مسیر حرفه‌ای‌اش رنگ و بوی یوونتوسی به خود گرفت. تابستان ۲۰۱۴ با وجود مخالفت هواداران جانشین کونته شد، اما با حمایت آندره آنیلی، یووه را به سلطه‌ای پنج‌ساله رساند. دو بار به فینال لیگ قهرمانان رسید اما برابر بارسا و رئال مغلوب شد. پس از پنج فصل، در ۲۰۱۹ کنار گذاشته شد، دو سال استراحت کرد، و در ۲۰۲۱ بازگشت. در سه فصل اخیر با مشکلات زیادی مواجه شد: انتقادات، ناکامی در میدان، و کسر امتیاز به‌خاطر پرونده پلاس‌والنزا.

در مه ۲۰۲۴، با فتح کوپا ایتالیا، سیزدهمین جامش در یووه را کسب کرد، همان بازی‌ای که در آن از مدیر ورزشی، حونتولی، به تندی انتقاد کرد. در سال استراحتش به نوه‌اش فیلیپو و اسب‌های مورد علاقه‌اش پرداخت، علاقه‌ای که از پدربزرگش به ارث برده. او اکنون با یانیک سینر، طرفدار بزرگ میلان، دوستی نزدیکی دارد – و حالا گفت‌وگوهای فوتبالی‌شان رنگ‌وبوی تازه‌ای خواهد داشت.