به گزارش گروه آنلاین روزنامه دنیای اقتصاد؛ اوآلاتا در موریتانی، یکی از چهار شهر باستانی و مستحکم ثبت شده در فهرست یونسکو است، که در دوران اوج خود مرکز تجاری و مذهبی بود.

درهای ساخته شده از چوب اقاقیا و مزین به نقوش سنتی که توسط زنان محلی نقاشی شده‌‌‌اند، هنوز در جای جای شهر دیده می‌‌‌شوند. 

نسخه‌‌‌های خطی چند صد ساله، منبع غنی از میراث فرهنگی و ادبی که از نسلی به نسل دیگر منتقل شده است، در کتابخانه‌‌‌های خانوادگی نیز نگهداری می‌‌‌شوند.

اما این شهر جنوب شرقی در نزدیکی مرز با مالی در معرض ویرانی‌‌‌های شرایط شدید صحرا قرار دارد. 

در گرمای طاقت‌‌‌فرسا، توده‌‌‌های سنگ و دیوارهایی که شکافته شده‌‌‌اند، گواه تأثیر آخرین فصل بارندگی، به‌‌‌ویژه فصل باران‌‌‌های شدید، هستند.

تخریب ساختمان‌‌‌ها و سازه‌‌‌های شهر «اوآلاتا»، بیش از همه نشأت گرفته از دو عامل اساسی و مهم «نبود سرمایه کافی برای مهار عوارض تغییرات اقلیمی» و همچنین «مهاجرت بومی‌‌‌ها» است.

بسیاری از خانه‌‌‌ها به دلیل باران فرو ریخته‌‌‌اند. یکی از مهم ترین دلایل فروریختن خانه‌‌‌ها، مهاجرت مردم بومی این شهر باستانی است. 

دهه‌‌‌هاست که جمعیت اوآ‌لاتا با مهاجرت ساکنان برای یافتن شغل در مناطق دیگر، رو به کاهش بوده و کسی برای نگهداری از بناهای تاریخی باقی نمانده است.

بزر‌گترین مشکل مردم اوآلاتا در حاضر بیابان‌زایی است که همه شهر را تبدیل به شن‌زار کرده است، چرا که بخش زیادی از شهر قدیمی خالی است و تنها یک سوم ساختمان‌ها مسکونی هستند.

طبق گفته وزارت محیط زیست، حدود ۸۰ درصد از موریتانی تحت‌تأثیر بیابان‌‌‌زایی - نوعی شدید از تخریب زمین - قرار دارد که ناشی از «تغییرات اقلیمی و شیوه‌‌‌های عملیاتی نامناسب» است.

در حالیکه، تا قبل از بیابان‌‌‌زایی بزرگ دهه ۱۹۷۰ که باعث ایجاد تپه‌‌‌های شنی شد، گیاهان و درختان بیشتری در بیابان رشد می‌‌‌کردند و صحرا دوره سبزی را تجربه می‌‌‌کرد.

این ویرانی در اوآلاتا، در واقع هشداری به تمام شهرهای میراثی جهانی و سپس آینده همه شهرهای فعلی است که متاثر از تغییرات اقلیمی، بخش مهمی از هویت خود را در آینده از دست خواهند داد. 

شهرهایی که برای حفظ و نگهداری به بازسازی و سرمایه نیاز دارند.