همشهری آنلاین، فاطمه عباسی؛ همزمان با نگرانی‌های فزاینده اروپا درمورد تنش‌های ژئوپلیتیکی، تهدیدات سایبری و فجایع زیست‌محیطی، یک تغییر آرام اما حیاتی در حال وقوع است: دولت‌ها و خانواده‌ها حتی جوان‌ترین اعضای جامعه را برای زنده ماندن در شرایط اضطراری آماده می‌کنند. در سراسر قاره سبز، کیف نجات ۷۲ساعته که زمانی ابزاری برای سربازان و امدادگران بود، اکنون نسخه ویژه کودکان نوپا و دانش‌آموزان مدرسه‌ای هم دارد. این نسخه همراه با برنامه‌های آموزشی عمومی که به بچه‌ها یاد می‌دهد چگونه در هنگام وقوع بحران ایمن بمانند، در دسترس آنهاست!
کیفی برای ۳ روز و مخصوص کودکان
اتحادیه اروپا و کشورهای اسکاندیناوی ضمن طراحی کیف‌های بزرگسالان شامل لوازم اولیه مانند آب، غذا، چراغ قوه و رادیو، نسخه‌های کودکان را نیز با توجه به نیازهای جسمی و عاطفی آنها تنظیم کرده‌اند. کیف نجات کودکان شامل آبمیوه، اسباب‌بازی‌های کوچک، لباس‌های اضافی، داروها و لوازم بهداشتی و حتی یک عکس خانوادگی است که نه تنها تغذیه، بلکه راحتی و اطمینان خاطر بچه‌ها را فراهم می‌کند.
یادگیری شجاعت ، نه ترس
فراتر از کیف و تجهیزات، ستون اساسی زندگی در اروپا آموزش است. کشورهایی مانند آلمان، سوئد و فنلاند با ادغام آمادگی اضطراری در برنامه‌های درسی مدرسه و پیش‌دبستانی، در این زمینه پیشرو هستند. کودکان از چهار سالگی یاد می‌گیرند که چگونه به آژیر پاسخ دهند، شماره تلفن‌های مهم را به خاطر بسپارند و مسیرهای خروج را دنبال کنند.
نکته مهم این است که این آموزش به گونه‌ای طراحی شده که توانمندساز باشد نه ترسناک. ویدئوهای انیمیشنی، داستان‌سرایی و نقش‌آفرینی به کودکان کمک می‌کند تا بدون اینکه دچار سردرگمی شوند، کار درست را انجام دهند. در کشورهای شمال اروپا به آمادگی و نجات به عنوان یک مهارت زندگی می‌نگرند و آن را با همان اهمیت خواندن یا شنا کردن آموزش می‌دهند. ضمن اینکه مانورهای ایمنی منظمی نیز درین باره برگزار می‌شود.
لهستان و استونی اخیراً کتابچه‌های مصوری را منتشر کرده‌اند که والدین را در گفت‌وگوهای دشوار درمورد جنگ و آوارگی راهنمایی می‌کند. یکی از هماهنگ‌کنندگان دفاع مدنی فنلاند درین باره می‌گوید: «کودکان نیازی به دانستن همه چیز ندارند. اما آنها باید بدانند که برنامه‌ای وجود دارد و آنها بخشی از آن هستند.»
تضاد و تناقض غیرقابل چشم‌پوشی
در حالی که این رویکرد پیشگیرانه قابل ستایش است، در تضاد کامل با واقعیتی است که میلیون‌ها کودک در سودان، غزه و یمن با آن روبه‌رو هستند؛ جایی که بقا یک نبرد لحظه‌ای است نه یک مانور! این کودکان اغلب فاقد سرپناه، غذا و دارو هستند، چه رسد به دسترسی به آموزش ایمنی ساختاریافته یا آموزش اضطراری مربوط به مدرسه.
گزارش‌های مردمی اهالی این سرزمین‌ها نشان می‌دهد که شنیدن صدای آژیر به یک ترومای روزمره تبدیل شده؛ نابرابری‌ای که دلخراش و خطرناک است. عبدالله الیازوری، نوجوان غزاوی که با آگاهی از این واقعیت دردناک ۹ ماه به فیلمبرداری از زندگی روزمره بچه‌های غزه پرداخته، به میدل ایست آی می‌گوید: «من بیش از ۶۰ ساعت فیلم ضبط کردم و بی‌بی‌سی را در جریان گذاشتم تا صدای ما را به گوش جهانیان برساند، زیرا او مسئول است.»
بعد از این اقدام، عبدالله توانست بازیگر و راوی مستندی شود که چگونگی زنده ماندن کودکان در غزه را شرح داد، جایی که تهیه کیف نجات معنی ندارد! این ویدئوی تاثیرگذار البته از بی‌بی‌سی حذف شد! به گزارش میدل ایست آی، مقامات بریتانیایی، گروه‌های طرفدار اسرائیل و چهره‌های رسانه‌ای وابسته به این رژیم به دلیل اینکه پدر عبدالله معاون وزیر کشاورزی در دولت غزه است، بی‌بی‌سی را مجبور به حذف این مستند کردند. این در حالی است که مستند عبدالله در راستای بخشی از برنامه‌های نجات اروپا و مأموریت رسانه‌ای این کمپانی بریتانیایی بود و حالا آنها را با این سوال اخلاقی روبه‌رو کرده که آیا نباید صدای کودکان خاورمیانه به گوش جهانیان برسد؟
برای دیدن ویدئوی عبدالله کلیک کنید:
