حمید ابوطالبی، معاون سیاسی دفتر رئیس جمهور در دوره روحانی نوشت: بر اساس اظهارات مقامات ایرانی، این دیدگاه وجود دارد که اگر آمریکا در ایران سرمایه‌گذاری کند، این خود می‌تواند نوعی تضمین برای عدم خروج از توافق باشد. اما این ایده بدون رابطه سیاسی با آمریکا با تردیدهای جدی روبه‌روست؛ چراکه سرمایه، ذاتاً محتاط‌ترین عامل در اقتصاد است و بدون تضمین‌های سیاسی و امنیت واقعی، جابه‌جا نمی‌شود.
وی امروز در شبکه اجتماعی ایکس نوشت: همان‌گونه که پیش‌بینی می‌شد، به جهت نزدیک شدنِ «زمان حیاتی»، تحرکات دیپلماتیک در حال فشرده‌تر شدن است؛ اگرچه مذاکرات آمریکا و اروپا با ایران، فعلا به حالت تعلیق در آمده است:
*روز گذشته، و به دنبال سفر ویژه رییس‌جمهور پزشکیان به مسقط و دیدار اختصاصی با سلطان آن کشور، وزیر خارجه عمان، «پیشنهادات ترامپ» را به ایران آورد؛ سخنگوی کاخ سفید نیز در بیانیه‌ای اعلام کرد: رئیس‌جمهور ترامپ به‌صراحت اعلام کرده که ایران هرگز نباید به سلاح هسته‌ای دست یابد… ویتکاف، پیشنهادی دقیق و قابل قبول به ایران ارائه کرده، و به نفع آن‌ها است که آن را بپذیرند.
*دو روز پیش، گزارش جامع آژانس IAEA در خصوص برنامه هسته‌ای ایران، که مورد درخواست کشورهای غربی بوده است، با اشاره به موارد نقض تعهدات ایران و میزان اورانیوم غنی شده ۶۰٪ و… و عدم پایبندی جدی منتشر شد.
*سه روز پیش، رییس‌جمهور آمریکا نظراتش در‌مورد چگونگی‌تفاهم با ایران را طی سخنانی مطرح نمود.
این روند نشان می‌دهد که ایران در شرف مواجه شدن با فشارهای چندجانبه دیپلماتیک است:
*فشار دیپلماتیک برای ارائه پاسخ مناسب به «پیشنهادات ترامپ»؛
*فشار دیپلماتیک برای جلوگیری از «ارجاع وضعیت ایران» توسط آژانس به شورای امنیت؛
*فشار زمان برای جلوگیری از «اسنپ‌بک و حمله به ایران».
اینکه چرا وضعیت دیپلماتیک هسته‌ای ایران به جهت تعلل‌های برنامه‌ریزی شده‌ی مبتنی بر تهدیدها! به اینجا رسید، خود موضوع جداگانه‌ای است؛ اما در این فشار دیپلماتیکِ هم‌زمان، به نظر می‌رسد ایران برای جلوگیری از ارجاع وضعیت هسته‌ای خود به شورای امنیت UN و به نوعی خنثی کردن گزارش جامع آژانس، تنها یک راه در پیش‌رو دارد و آن: «برهم زدن این صحنه، از طریق “تفاهم با آمریکا” و “برقراری رابطه دیپلماتیک” با آن کشور است»، تا نماینده آمریکا در آژانس بین‌المللی انرژی اتمی از هیچ قطعنامه‌ای علیه ایران در شورای حکام حمایت ننماید. در غیر این‌صورت، و علیرغم تهدیدها!، روند نامیمونی آغاز خواهد شد که از طریق اسنپ‌بک می‌تواند:
• تمام تحریم‌های بین‌المللی شورای امنیت علیه ایران را بازگر‌داند؛
• ایران را دوباره ذیل فصل هفتم منشور و ماده ۴۱ آن قرار دهد؛
• در صورت خروج ایران از NPT، اقدامات دیپلماتیک را با بن‌بست مواجه و شرایط را بحرانی‌تر سازد؛
• تهاجم نظامی به ایران را قریب‌الوقوع نماید؛
• بحران‌های پیچیده داخلی اعم از اقتصادی و اجتماعی و… را به صحنه آورد؛
جناب رییس‌جمهور پزشکیان!
کشور، مواجه با بحران‌های تشدیدشونده و وسعت‌یابنده است؛ جامعه دستخوش نگرانی، بلاتکلیفی، استیصال، و سردرگمی است؛ دیپلماسی در شرف نابودی است؛ و سایه درگیری و خصومت در حال پهن شدن است.
مردم به شما رای داده‌اند تا رییس‌جمهورشان باشید، با آنان سخن بگویید، و وضعیت کشور را برای‌شان تبیین کنید؛ نه اینکه موعظه کردن، پند و نصیحت دادن، و داستان‌سرایی پیشه کنید. سخنان‌تان در رابطه با وضعیت موجود، تاکنون، موعظه‌گری و تداعی‌کننده شعار «انرژی هسته‌ای حق مسلم ما است» در سال‌های نیمه دوم دهه هشتاد است! شعاری که در آن دوران به ناکامی انجامید؛ و کشور را به چاه ویل قطعنامه‌های شورای امنیت انداخت.
هشدارتان باد که این صحنه در حال تکرار شدن و بازگرداندن کشور به سال‌های ۹۰ و ۹۱ است.
اما ایران ۱۴۰۴، ایران ۱۳۹۰ نیست؛ پس:
۱)با مردم سخن بگویید، و وضعیت پیشِ‌رو را تشریح کنید؛
۲)خطراتی که کشور با آن مواجه است را صریحا و دقیقا با مردم در میان بگذارید؛
۳)وضعیت هسته‌ای و «لزوم برقراری رابطه ایران و آمریکا» را تبیین نمایید؛
۴)لطمات جدیِ پافشاری بر مسیر کنونی و بازگشت تحریم‌ها را عنوان سازید؛
۵)قول داده بودید از افتادن کشور به دامان جنگ خانمان‌سوز جلوگیری نمایید؛ برنامه‌های‌تان را با ملت ایران در میان بگذارید.
روزهای سرنوشت‌سازی در پیش است؛ و زمان در حال گذر.
منبع: انتخاب
