به گزارش خبرورزشی، دنی مورفی نویسنده دیلی میل ورزشی می نویسد؛ مدتی است که بحث‌های زیادی درباره این مطرح شده که آیا منچستریونایتد باید برای تأمین هزینه بازسازی‌ای که روبن آموریم نیاز دارد، ۱۰۰ میلیون پوند برای فروش برونو فرناندز بپذیرد یا نه.

اما از نظر من، پاسخ کاملاً روشن است — ماندن او ضرورت مطلق دارد.
بله، برونو ۳۰ ساله است، اما چه اهمیتی دارد؟ او یکی از بهترین شماره ۱۰های جهان است و در وضعیت کنونی باشگاه، بازیکنی در سطح او قابل جایگزینی نیست.

حاضر هستم تا جایی پیش بروم که بگویم اگر فصل آینده را در عربستان آغاز کند نه در اولدترافورد، عواقب آن فاجعه‌بار خواهد بود و آموریم یک فصل دیگر نیز با مشکلات مواجه خواهد شد.

این فصل چیزهای زیادی در مورد شخصیت برونو به من آموخت. او در یکی از دشوارترین دوران‌های باشگاه، خواست تا مسئولیت را بپذیرد و ایستادگی کند. او مبارزه واقعی و اشتیاقی صادقانه از خود نشان داد، و این را منی می‌گویم که پیش از این از رفتارش و غرغرهایش انتقاد کرده‌ام.

شاید حتی مهم‌تر از همه این‌ها، شجاعت او در زمین بازی بود. او همواره به دنبال توپ بود، مسئولیت‌پذیر باقی ماند، ریسک کرد و تلاش کرد موقعیت خلق کند.

او الگویی فوق‌العاده برای دیگر بازیکنانی است که شاید وسوسه شده بودند در روزهای سخت پنهان شوند.

گرچه یونایتد فاصله زیادی با انتظارات تاریخی خود دارد، اما موفقیت‌های اخیر آن‌ها — رسیدن به چهار فینال جام در سه سال — به‌خاطر برونو بوده است. اگر او اکنون برود چه می‌شود؟ حتی اگر از نظر مالی منطقی باشد، از دید عملکردی جایگزینی برایش وجود ندارد.

هافبک‌هایی با کیفیت او بسیار اندک‌اند و آن‌هایی که در سطح برتر بازی می‌کنند، گزینه‌های بهتری نسبت به یونایتد برای پیوستن دارند.

ما همه می‌دانیم یونایتد به دنبال یک مهاجم نوک جدید است. اما هر کسی که جذب شود، بدون پاس‌ها و ارسال‌های درخشان برونو بسیار کم‌اثرتر خواهد بود.

می‌دانم که صحبت‌های زیادی در مورد خرید و فروش‌های احتمالی در پنجره نقل‌وانتقالات وجود دارد، اما حفظ کاپیتان تیم باید اولویت مطلق یونایتد باشد، بدون هیچ شک و تردیدی.

یونایتد هنوز خود را باشگاهی بزرگ و جذاب برای بازیکنان می‌داند، علی‌رغم وضعیت فعلی. شاید این درست باشد، اما آن‌ها بازیکنی مانند برونو را پیدا نخواهند کرد.

نزدیک است که ماتئوس کونیا را جذب کنند. بازیکن خوبی است، اما به خوبی برونو نیست.

مقایسه‌ای صورت گرفته بین وضعیت فعلی یونایتد و لیورپول حدود یک دهه پیش، زمانی که کوتینیو را فروختند و با پول آن آلیسون و فیرجیل فن‌دایک را خریدند. اما این دو موقعیت را مشابه نمی‌بینم. یورگن کلوپ عمداً می‌خواست با سه هافبک دونده بازی کند، نه یک شماره ۱۰ سنتی مثل کوتینیو، زیرا او روبرتو فیرمینو را داشت که می‌توانست نقش شماره ۹ کاذب را ایفا کند.

سیستم آموریم با دو شماره ۱۰ کار می‌کند که به شکل فشرده پشت مهاجم مرکزی قرار می‌گیرند.

برونو در این سیستم بهتر از هر جایگزین دیگری عمل خواهد کرد. و اگر بازیکنان بهتری اطرافش باشند، تأثیرش بیشتر نیز خواهد شد — بیشتر روی توپ خواهد بود و کمتر دست تکان خواهد داد.

با توجه به سخنان برونو، او تمایل دارد در اولدترافورد بماند اگر باشگاه نیز او را بخواهد و قصد فروش نداشته باشد.

مطمئنم که هواداران یونایتد از دیدن موفقیت بازیکنانی که از باشگاه رفته‌اند، خسته شده‌اند.
شب گذشته که فینال لیگ قهرمانان اروپا در مونیخ را گزارش می‌کردم، هنریک مخیتاریان و ماتئو دارمیان — که در یونایتد چندان درخششی نداشتند — در ترکیب اینترمیلان بودند.

با توجه به این‌که اسکات مک‌تومینای، اشلی یانگ و روملو لوکاکو (دو بار) قهرمان سری‌آ شده‌اند و حتی جیدون سانچو و دین هندرسون این فصل جام‌های بزرگی کسب کرده‌اند، نشان می‌دهد برخی بازیکنان زیر فشار دائمی باشگاهی ناپایدار، موفق نمی‌شوند.
برونو فرناندز تنها فردی است که همواره در چنین شرایطی رشد کرده است.

لیگ عربستان تمایل خود را برای جذب او — همان‌طور که پیش‌تر برای محمد صلاح داشتند — به‌روشنی نشان داده است. اکنون که کریستیانو رونالدو رفته، آن‌ها به چهره‌ای نمادین جدید نیاز دارند.
اما با وجود تمام پولی که پیشنهاد می‌شود، یونایتد باید قاطع بماند و روشن سازد که کاپیتانش فروشی نیست