به تازگی شاهد یک جنجال‌سازی جدید علیه برنامه هسته ای ایران بوده ایم. خبرگزاری آسوشیتدپرس در گزارشی مدعی شده که به یک نسخه از گزارش محرمانه آژانس در مورد برنامه هسته ای ایران دست یافته که در قالب آن مدیر کل آژانس به این موضوع اشاره داشته که ایران ذخایره اورانیوم غنی‌شده خود را در ماه مِی سال جاری میلادی به بیش از 400 کیلوگرم افزایش داده است. 

رافائل گروسی نسبت به این افزایش ابراز نگرانی کرده و در عین حال، ادعاهایی را با محوریت آنچه سایت های هسته ای اعلام نشده ایران عنوان می شود هم مطرح کرده است. انتشار این گزارش بلافاصله با بازتاب‌های گسترده‌ای در رسانه های غربی و طیف مخالفان و رقبای ایران همراه شده و تحلیل و تفسیرهای مختلفی در مورد آن مطرح شده و همچنان نیز می شود.  در این باره باید 3 نکته را مد نظر داشت. 

اول اینکه باید پرسید براستی چگونه است که یک گزارش محرمانه آژانس بین المللی انرژی اتمی به دست یک رسانه غربی می افتد!؟ پیش از این نیز بارها و بارها شاهد وقوع اتفاقاتی مشابه بوده ایم و این سوال مطرح می شود که چرا پروتکل های امنیتی آژانس بین المللی انرژی اتمی تا این اندازه سُست هستند؟

پُر واضح است این موضوع به صورت عامدانه و با هدف تشدید فشارها علیه ایران و برنامه هسته ای کشورمان اتفاق می افتد و به هیچ عنوان نباید آن را رویدادی تصادفی ارزیابی کرد. موضوعی که بار دیگر نشان می دهد تا چه اندازه جریان های مخالف با ایران، روی مساله رسانه و استفاده ابزاری از آن در راستای منافع خود تاکید دارند.

نکته دوم اینکه زمانِ انتشار گزارش مذکور نیز قابل تامل است. درست زمانی که مذاکرات هسته ای غیرمستقیم میان ایران و آمریکا در جریان است و تهران در برابر زیاده‌خواهی های طرف های غربی مقاومت می کند و جریان‌های مقابل ایران با استفاده از به اوج رساندن فشارها سعی در تحمیل اصول مطلوب خود به ایران دارند. 

در این نقطه نیز ماهیت مغرضانه کنش های آژانس بین المللی انرژی اتمی و به طور خاص مدیر کل آن یعنی رافائل گروسی روشن می شود. فرد و نهادی که رفتارهای آنها به تکه ای از پازل تشدید فشارهای غرب علیه ایران تبدیل شده است و به هیچ عنوان در نقطه بی‌طرفی و عدالت قرار ندارند. 

و در نهایت سوم اینکه با توجه به گزارش مغرضانه اخیر آژانس علیه ایران و آشکار شدن چندباره همدستی این نهاد و مدیر کل آن با قدرت های غربی، بار دیگر این گزاره که ایران باید قدرتمندانه روی حقوق خود ایستادگی کند به جهانیان اثبات شد. در واقع، در جهانی که نهادهای بین المللی بیش از آنکه مستقل باشند، عملا آلت دست قدرت های غربی هستند، این واقعیت یک اصل راهبردی برای کشوری نظیر ایران است که صرفا روی قدرت و منافع ملی خود اصرار کند و ذره ای از آن ها عقب‌نشینی نکند.  موضوعی که اگر محقق نشود مقدمه ای برای به بار‌آمدن خسارت های بزرگ علیه کشورمان خواهند بود.