در حالی‌که بسیاری از مسافران هنگام سوار شدن به هواپیما متوجه نگاه خدمه پرواز نمی‌شوند، آن‌چه کمتر کسی می‌داند این است که این نگاه‌ها صرفاً برای خوش‌آمدگویی نیست، بلکه شامل نظارت بر نوع کفشی است که هر مسافر به پا دارد.
به گزارش تابناک؛ این موضوع ارتباط مستقیمی با پروتکل‌های ایمنی پرواز دارد و یک اقدام احتیاطی محسوب می‌شود که با هدف ارزیابی آمادگی مسافران برای واکنش در مواقع اضطراری انجام می‌گیرد.
در شرایطی که حادثه‌ای در هواپیما رخ دهد، ممکن است خدمه از مسافران بخواهند ظرف چند ثانیه هواپیما را از طریق سرسره‌های بادی تخلیه کنند. در چنین لحظاتی، کفش مسافر می‌تواند عاملی کمک‌کننده یا مانعی جدی باشد. کفش‌هایی با پاشنه بلند، کفی لغزنده یا طراحی حجیم، حرکت را دشوار می‌کنند، احتمال زمین خوردن را افزایش می‌دهند و حتی ممکن است باعث پارگی سرسره‌های اضطراری شوند که از مواد نسبتاً آسیب‌پذیر ساخته شده‌اند.
بر همین اساس، توصیه می‌شود که مسافران به‌ویژه در زمان‌های برخاستن، فرود و نیز در مواجهه با تلاطم، از پوشیدن کفش‌های نامناسب پرهیز کنند.
مسئله نوع کفش تنها به جنبه ایمنی محدود نمی‌شود. در پروازهای طولانی، فشار داخل کابین می‌تواند مشکلاتی نظیر لختگی خون در وریدها را تشدید کند. نشستن طولانی‌مدت با کفش تنگ، گردش خون را مختل می‌کند. به همین دلیل توصیه می‌شود کفش راحت و کمی گشادتر از حد معمول پوشیده شود تا پا بتواند آزادانه حرکت کند.
از دیگر دلایل توجه خدمه به کفش مسافران، حفظ بهداشت عمومی در کابین است. برخی از مسافران، به‌ویژه آن‌هایی که صندل یا دمپایی پوشیده‌اند، هنگام پرواز کفش خود را درمی‌آورند. راه رفتن با پای برهنه، به‌ویژه در اطراف سرویس‌های بهداشتی، خطر تماس با سطوح آلوده را به همراه دارد. استفاده از کفش مناسب نه تنها ایمنی فردی را افزایش می‌دهد، بلکه بهداشت محیط را نیز حفظ می‌کند.
به مسافران توصیه می‌شود کفشی بسته، راحت و قابل درآوردن انتخاب کنند، از پوشیدن کفش‌های پاشنه‌بلند، صندل یا کفش‌هایی با کفی فلزی یا ضخیم خودداری کرده و در صورت تمایل به درآوردن کفش، جوراب تمیز به همراه داشته باشند.
