به گزارش تابناک به نقل از همشهری، در دهه ۳۰، تهران شاهد اتفاقی جالب در جوار کارخانه گلیسیرین بود. قصه از اینجا شروع شد که خروجی آب داغ کارخانه گلیسیرین مورد توجه مردم قرار گرفت. این آب داغ که حاصل خنک کردن دستگاه‌ها بود، به‌عنوان منبعی برای شست‌وشوی لباس شد.

ماجدی در این باره می‌گوید: «در گذشته فروش لباس‌های دست دوم در تهران رونق خوبی داشت و کارخانه گلیسیرین یکی از بهترین مکان‌ها برای شست‌وشوی اینگونه لباس‌ها بود. خروجی آب‌های خنک‌کننده دستگاه‌های کارخانه، آب داغ بود و مردم به‌ویژه فروشندگان لباس‌های دست دوم به آن احتیاج داشتند. آنها با استفاده از آب داغ و ضایعات صابونی که از لوله‌های خروجی به داخل خیابان می‌ریخت برای شست‌وشوی لباس‌های دست دوم از شوش، دروازه غار و مولوی استفاده می‌کردند. در گذشته به این کار گازور کردن می‌گفتند.»

صابون گلوله‌ای چه بود؟

به گفته ماجدی، تهیه صابون‌های گلوله‌ای از دیگر خدمات این کارخانه برای اهالی بود. در واقع ماجرا به این شکل بود که مردم با صافی و الک ضایعات صابون‌هایی را که از لوله‌های کارخانه بیرون می‌آمد جمع می‌کردند و با چسباندن در کنار هم به صابون‌های گلوله‌ای تبدیل می‌کردند. این صابون‌ها برای فروش یا هدیه به دوستان استفاده می‌شد.