سعید لیلاز ، اقتصاد‌دان اصلاح‌طلب در یادداشتی برای روزنامه ایران نوشته است: مسأله ضرورت برخورداری ایران از فناوری صلح‌آمیز هسته‌ای و حفظ و صیانت از حق غنی‌سازی، آن هم به شکل واقعی و نه سمبلیک؛ برخلاف آنچه بعضی در خارج یا داخل کشور بیان می‌کنند، محدود به خواست و تصمیم سیاسی ایران نیست.
حرکت ایران به سمت غنی‌سازی امری است که پیش از پیروزی انقلاب آغاز شد و یک پروژه بین نسلی است. بنابراین، این طور نیست که تصور کنیم غنی‌سازی صرفاً خواست امروز ما است و حالا می‌توانیم یا حق داریم تصمیم بگیریم آن را متوقف کنیم.
پروژه هسته‌ای ایران در ابتدا دلایل اقتصادی داشت و در گذر زمان دلیل ژئوپلیتیکی هم بر آن افزوده شد.
مقام معظم رهبری بارها درباره مسائل اقتصادی که در پیوند با این فناوری هستند، سخن گفتند. از منظر ژئوپلیتیک؛ فراموش نکنیم که کشورهای متعددی در پیرامون ایران سلاح هسته‌ای دارند که به غیر از روسیه در پیمان NPT نیز عضو نیستند؛ رژیم صهیونیستی هم در این فهرست است که به عنوان جدی‌ترین دشمن ایران صدها کلاهک هسته‌ای دارد.
از سوی دیگر ما در عملیات‌های «وعده صادق» تجربه کردیم که چگونه تقریباً برخی از کشورهای منطقه در راستای خنثی کردن این حملات، به لحاظ لجستیکی و نظامی به اسرائیل کمک کردند. به این ترتیب در خاورمیانه‌ای که متحد استراتژیک نداریم تا در لحظه آخر به نفع ما وارد کارزار شود، چاره‌ای نداریم جز اینکه سیاست بازدارندگی را پیگیری و از خود حفاظت کنیم.
از دیگر سو، آمریکا از بعد پیروزی انقلاب دائماً ایران را تهدید کرده و جمهوری اسلامی ایران را تحت فشار قرار داده و زمینه براندازی را فراهم می‌کند. این سابقه است که می‌گوید تصور پایبندی آمریکا به مصالحه برجام از ابتدا دقیق نبوده است.
آمریکایی‌ها تا زمانی که ایران را به لیبی تبدیل نکنند، دست از سر ما بر نخواهند داشت. بنابر این برای حفاظت از ایران؛ نه تنها ما باید حق غنی‌سازی در داخل خاک خود را حفظ کنیم، بلکه باید اورانیوم غنی‌شده موجود را همچون دستاوردی گرانبها حفاظت کنیم.
کسانی که طرفدار صلح هستند و خواست‌شان دور نگاه داشتن سایه جنگ از سر ایران است، بدانند که خواسته آنان با چیزی جز در دست داشتن ذخایر اورانیوم غنی‌شده محقق نخواهد شد.
