این ارزیابی را روزنامه فایننشال‌تایمز منتشر کرد و نوشت: بسیاری از سرمایه‌گذاران جهانی از اصطلاحی تازه به نام «معامله تاکو» صحبت می‌کنند. «Taco» مخفف جمله‌ای است که آرمسترانگ آن را ابداع کرده است یعنی «ترامپ همیشه عقب‌نشینی می‌کند». این الگو به خوبی در رویکرد تجاری دولت ترامپ دیده می‌شود: رئیس‌جمهور آمریکا وعده می‌دهد، تعرفه‌های سنگین بر واردات اعمال می‌کند، اما پس از واکنش منفی بازارها، یا عقب می‌نشیند یا اجرای آن را به تعویق می‌اندازد.
این الگو در مواجهه با کانادا و مکزیک، سپس در مورد تعرفه‌های «متقابل» علیه تقریباً تمامی کشورها و تعرفه ۱۴۵ درصدی علیه چین مشاهده شده است. تهدید به اعمال تعرفه ۵۰ درصدی بر اروپا نیز تنها به اندازه یک آخر هفته دوام آورد. به این ترتیب، اصطلاح «تاکو» پدید آمد. هفته گذشته در کنفرانس خبری، ترامپ از شنیدن این اصطلاح خشنود نشد و آن را «سؤالی زننده» نامید. اما شاید آنچه واقعاً زننده بود، نه لحن سؤال، بلکه صحت آن بود. «تاکو» نه‌تنها برای سرمایه‌گذاران یک ابزار تحلیلی است، بلکه می‌تواند به‌عنوان کلید درک سیاست خارجی ترامپ نیز عمل کند.
جرمی شاپیرو، از شورای روابط خارجی اروپا تأکید می‌کند که ترامپ از تهدیدهای نظامی هولناک لذت می‌برد، اما به ندرت به مرحله عمل می‌رساند. ترامپ در دوره نخستش کره‌شمالی را به «آتش و خشم» تهدید کرد و حتی از نابودی کامل افغانستان ظرف ۱۰ روز صحبت کرده. اما در عمل وارد مذاکرات با کره‌شمالی درباره برنامه هسته‌ای شد. وقتی این مذاکرات شکست خورد، نه «آتش و خشم» در کار بود و نه حتی واکنش جدی. کره‌شمالی برنامه تسلیحات هسته‌ای را با سرعت بیشتری پیش برد، در حالی که به نظر می‌رسد دونالد ترامپ اساساً از یاد برده که مسئله‌ای به نام کره‌شمالی وجود داشته است. در مورد افغانستان، دونالد ترامپ در نهایت با خروج نیروهای آمریکایی موافقت کرد، بدون آن که امتیاز واقعی‌ای از طالبان بگیرد.
با بررسی دو دوره حضور ترامپ در قدرت، جرمی شاپیرو به ۲۲ مورد تهدید به استفاده از زور اشاره می‌کند، اما تنها در دو مورد این تهدیدها به اقدام واقعی منجر شده‌اند. در مجموع، ۲۵ مورد استفاده واقعی از زور ثبت شده که عمدتاً شامل حملات محدود علیه گروه‌های تروریستی مانند داعش یا القاعده بوده‌اند.
از ایران تا تایوان؛ چرا ترامپ تهدید می‌کند، اما عمل نمی‌کند؟ جرمی شاپیرو با مرور سوابق ترامپ به نتیجه‌ای روشن می‌رسد: او از تهدید و زور همان‌طور استفاده می‌کند که یک قلدر در حیاط مدرسه به کار می‌برد: در ظاهر بزرگ و قدرتمند به نظر می‌آید، اما در عمل از رویارویی واقعی هراس دارد. در نگاه شاپیرو، خشونت واقعی تنها زمانی رخ می‌دهد که طرف مقابل به وضوح ضعیف‌تر باشد و هیچ امیدی به واکنش مؤثر نداشته باشد.
این تحلیل درباره کاربرد اصل «تاکو» در بحران‌های سیاست خارجی آموزنده است. ترامپ به طور مکرر تهدید کرده که در صورت شکست مذاکرات برای محدودسازی برنامه هسته‌ای ایران، حمله نظامی را در دستور کار قرار می‌دهد. اما بررسی سوابق و رفتارهای گذشته نشان می‌دهد که فارغ از نتیجه مذاکرات، او به احتمال زیاد از هرگونه اقدام نظامی اجتناب خواهد کرد. در مورد اوکراین، دونالد ترامپ احتمالاً بیشتر از دولت بایدن نسبت به هرگونه اقدامی که منجر به تشدید درگیری با روسیه شود، محتاط خواهد بود. همچنین بعید است که ترامپ خود را درگیر جنگی بر سر تایوان کند، چرا که در نگاه او، هیچ نفع فوری و حیاتی در درگیرشدن در چنین جنگی نخواهد بود.
آنچه ترامپ را متمایز می‌کند، نه بی‌میلی به جنگ، بلکه تضاد عمیق میان لفاظی‌های سرسختانه و احتیاط واقعی در عمل است. او عملاً شعار مشهور تئودور روزولت «آرام صحبت کن و چماق بزرگی به دست داشته باش» را به طور معکوس به اجرا درمی‌آورد: ترامپ ترجیح می‌دهد با صدای بلند فریاد بزند، در حالی که در دستش تنها یک مداد دارد.
