رافائل لیائو امروز ۲۶ ساله می‌شود و در میلان، جایگاهش به‌عنوان بازیکن شماره ۱۰ روسونری همچنان محفوظ است—نه با نیت فروش با تخفیف، بلکه به‌عنوان مهره‌ای کلیدی در فصل پیش‌رو، به‌ویژه در نقشه‌های تاکتیکی ماکسی آلگری. تنها در شرایط خاص، احتمال معاوضه‌ای منطقی در میان خواهد بود.
در فصلی که عملکرد کلی او متوسط ارزیابی شد، لیائو موفق به کسب دو جام شد: سوپرجام ایتالیا با میلان و لیگ ملت‌ها با پرتغال. در هر دو رویداد، به‌عنوان یار تعویضی تأثیرگذار ظاهر شد؛ خصوصاً در فینال عربستان برابر اینتر که با پاس گل او به آبراهام، بازی به تساوی کشیده شد. دو روز پیش هم، در تیم ملی پرتغال مقابل اسپانیا، با نفوذهایی از جناح چپ و حرکات همیشگی‌اش—ولو نه همیشه مؤثر—در جریان بازی تأثیر گذاشت و تیم در نهایت در ضربات پنالتی به پیروزی رسید. او هم طبق عادت، این موفقیت را با جشن و پست‌های پرشور در شبکه‌های اجتماعی همراه کرد.
گزارش‌ها حاکی از حضور نمایندگان بایرن مونیخ در استادیوم آلیانتس آرنا هستند—احتمالاً برای ارزیابی مستقیم از وضعیت بدنی و ذهنی لیائو؛ بازیکنی با خصوصیات فنی شناخته‌شده اما گاهی ناپایدار.
باشگاه میلان برای لیائو برچسب ۱۰۰ میلیون یورویی تعیین کرده و رسماً اعلام کرده تخفیفی در کار نخواهد بود. در واقع، تنها مسیر مستقیم برای جدایی، پرداخت بند فسخ ۱۷۵ میلیون یورویی است—رقمی که عملاً در بازار کنونی غیرواقعی به نظر می‌رسد.
هدف باشگاه روشن است: ایجاد مانعی روانی و مالی برای خریداران بالقوه. لیائو در ویترین فروش نیست، بلکه عضوی مهم از پروژه‌ی فنی میلان محسوب می‌شود. با این حال، او هنوز در سطح بین‌المللی درخشش مداومی نداشته است. هرچند در فصل قهرمانی، عنوان بهترین بازیکن سری A را کسب کرد، اما نتوانسته آن سطح را با ثبات حفظ کند. تنها ۶ گل در لیگ قهرمانان، ۵ گل ملی و در فصل گذشته نیز آمار ناامیدکننده‌ای در لیگ ثبت کرد—از جمله ۸ گل، همگی در بازی‌های خارج از خانه، و هیچ‌کدام در سن‌سیرو.
فصل برای او با نیمکت‌نشینی در دیدار مقابل مونتزا به پایان رسید. در کوپا ایتالیا، تنها یک گل به ساسوئولو زد و در لحظات حساس اروپایی نیز تأثیرگذاری لازم را نداشت.
با این وجود، میلان بر تصمیم خود استوار است: هیچ معاوضه‌ای مگر در شرایط خاص پذیرفته نخواهد شد، آن‌هم با بازیکنانی جوان، بااستعداد و قابل رشد، نه با حقوق‌های نجومی. حتی در صورت معاوضه، بخش نقدی معامله باید قابل توجه باشد تا امکان بازسرمایه‌گذاری برای باشگاه فراهم گردد—موضوعی که در حال حاضر، بایرن یا دیگر باشگاه‌ها تمایلی برای تحقق آن نشان نداده‌اند.
در نتیجه، همه‌چیز حاکی از آن است که لیائو فصل آینده را در میلان ادامه خواهد داد و نقشی محوری در سیستم تاکتیکی آلگری خواهد داشت
در تیمی که آلگری پایه‌هایش را بر استحکام دفاعی بنا می‌گذارد، لیائو می‌تواند با انفجارهای ناگهانی‌اش تعیین‌کننده باشد—هرچند دیگر در کنار تئو هرناندز در جناح چپ دیده نخواهد شد؛ بازیکنی که یا می‌رود، یا رابطه‌اش با باشگاه گسسته است.
در این ساختار تازه، لیائو نه‌تنها با تجربه‌اش بلکه با حضور فنی‌اش، یکی از ستون‌های تیم خواهد بود. از زمان پیوستنش به میلان در تابستان ۲۰۱۹، اکنون وارد هفتمین فصل حضورش می‌شود. ۲۶۰ بازی و ۷۰ گل—از دوران تیره‌ی جامپائولو، تا اوج‌گیری با پیولی، و سپس افت با فونسکا و کونسیسائو—همه در یک مسیر پرنوسان، اما با ظرفیت رشد.
آلگری، با تجربه‌ی خود، می‌تواند فردی باشد که به لیائو کمک کند تا جایگاهش را در میان ستارگان فوتبال جهان تثبیت کند.
در این میان، تلاش‌های النصر عربستان برای جذب لیائو همچنان ادامه دارد—باشگاهی که با کریستیانو رونالدو رؤیای سلطه بر لیگ سعودی را در سر دارد. اما تصمیم اشتباه در این مقطع می‌تواند کل مسیر حرفه‌ای لیائو را منحرف کند.
با وجود تمام این پیشنهادات، لیائو تاکنون هرگز به‌طور رسمی خواهان جدایی از میلان نشده است. اگرچه رفتارش گاهی فاقد حس تعلق پررنگ بوده، اما این سبک شخصیتی اوست—یا باید آن را پذیرفت، یا کنار گذاشت. میلان فعلاً او را پذیرفته است.
خط قرمز ۱۰۰ میلیونی
میلان، همانند بسیاری از باشگاه‌های بزرگ، سیاست مالی شفافی دارد: هیچ بازیکنی به‌طور رسمی در فهرست فروش نیست، اما پیشنهادهای وسوسه‌انگیز بررسی خواهند شد. عدد ۱۰۰ میلیون یورو در همین رده قرار می‌گیرد—اگر برسد.
در آن صورت، مدیر ورزشی جدید باشگاه، تارِه، آزادی بیشتری برای ساختن تیمی نو پیدا خواهد کرد. هرچند در منطق بازار، یافتن جانشین پیش از علنی‌شدن بودجه، ضرورتی استراتژیک محسوب می‌شود.
فعلاً اما همه‌چیز در حد گمانه‌زنی است. واقعیت آن است که لیائو همچنان می‌تواند مرد رستاخیز میلان باشد—و در همین حال، جشن بگیرد: برای جامی که برده، و برای سالی که آغاز کرده است.
