به گزارش خبرنگار مهر، در حالی که ۳۶۵ روز به آغاز جام‌جهانی ۲۰۲۶ که قرار است به‌صورت مشترک در آمریکا، کانادا و مکزیک برگزار شود مانده موجی از تردیدها درباره توانایی این سه کشور در تأمین امنیت یکپارچه برای چنین رویداد عظیمی شکل گرفته است. برخی از خبرنگاران و کارشناسان ورزشی رسانه نیویورک تایمز (The Athletic) در گفت‌وگو با این رسانه نسبت به چالش‌های امنیتی، ناهماهنگی در زیرساخت‌ها و عدم آمادگی سازمان‌دهی انتقاد کرده و این مسائل را تهدیدی جدی برای موفقیت رقابت‌ها دانسته‌اند.
در این گزارش آمده است:
بیست‌وسومین دوره رقابت برای بزرگ‌ترین رویداد فوتبالی جهان از حالا هم متفاوت به نظر می‌رسد: با ۱۰۴ مسابقه و حضور بی‌سابقه ۴۸ تیم که در سه کشور میزبان یعنی ایالات متحده، کانادا و مکزیک برگزار خواهد شد. اما علاوه‌بر این، این جام جهانی سرشار از داستان‌های فرعی و پرسش‌های فراوان است:
آیا آمریکای شمالی میزبان خوبی برای بزرگ‌ترین رویداد فوتبال خواهد بود؟
آیا قدرت‌های سنتی مانند برزیل و ایتالیا می‌توانند از افول خود بازگردند؟
آیا ستارگان جدیدی ظهور خواهند کرد یا شاهد تثبیت اسطوره‌های گذشته خواهیم بود؟
و از همه مهم‌تر، چه کسی قهرمان خواهد شد؟ ما گروهی از کارشناسان را گرد هم آوردیم تا به این پرسش‌ها پاسخ دهند.
چقدر نسبت به این تورنمنت احساس مثبتی دارید؟
آدام کرافتون: فوق‌العاده خواهد بود، چون فوتبال حذفی در بالاترین سطح همیشه هیجان‌انگیز است. فرمت جدید تضمین می‌کند که پر از ستاره‌ها باشد: از کریستیانو رونالدو و لیونل مسی گرفته تا نسل جدیدی مثل یامینه لامال و دزیره دوه، و حتی بازیکنانی مثل ارلینگ هالند که ممکن است اولین حضورشان را تجربه کنند.
الیور کی: صادقانه بگویم تا همین یک هفته پیش اصلاً به آن فکر نکرده بودم. فوتبال این روزها آن‌قدر همه‌گیر و بدون توقف است که جایی برای انتظار باقی نمی‌گذارد. اما وقتی کمی مکث می‌کنم و فراتر از دغدغه‌هایم درباره فرمت گسترش‌یافته و بازی در یک قاره فکر می‌کنم، هیجان‌زده می‌شوم.
جک لنگ: احساس دوگانه‌ای دارم. جام جهانی است، پس قطعاً شکوه، زیبایی و شور و هیجان خواهد داشت. تنوع جغرافیایی ایالات متحده، کانادا و مکزیک پس از تجربه یکنواخت قطر ۲۰۲۲ جذاب است. با این حال، زمینه سیاسی آمریکا و خودنمایی‌های رئیس فیفا، جیانی اینفانتینو، قابل چشم‌پوشی نیست.
ملانی آنزیدی: این تورنمنت از نظر تجاری موفق خواهد بود. رکورد حضور تماشاگر و بینندگان تلویزیونی شکسته خواهد شد و پول زیادی به دست خواهد آمد. اما آیا مسابقات در دسترس همه خواهند بود؟ یا فقط برای کسانی که از پس قیمت‌گذاری پویا برمی‌آیند؟ مورد دوم با ماهیت بازی زیبا تناقض دارد.
پل تنوریو: جام جهانی همیشه موفق است. همیشه. تورنمنت‌های بزرگ در آمریکا معمولاً خوب برگزار می‌شوند. جام جهانی ۱۹۹۴ هنوز هم پرتماشاگرترین دوره تاریخ است. کوپا آمریکا هم در این کشور موفق بود. این دوره گسترش‌یافته هم شگفت‌انگیز خواهد بود.
جاشوا کلُک: در کانادا، نمی‌توان احساس مثبت نداشت. تیم ملی ما بهترین ترکیب تاریخش را دارد و با مربی جدید، بهترین فوتبال خود را بازی می‌کند. درست است که هزینه‌ها در ونکوور و تورنتو مشکل بزرگی شده، اما اگر فدراسیون فوتبال کانادا تبلیغات کافی داشته باشد، مردم هم می‌توانند مثبت نگاه کنند.
فیلیپه کاردناس: بسیار خوشبینم. ایالات متحده میزبان کاملی نیست (نمونه‌اش کوپا آمریکای ۲۰۲۴)، اما جام جهانی موفق خواهد شد. چیزی بزرگ‌تر از این رویداد وجود ندارد.
بزرگ‌ترین نگرانی شما چی ست؟
کر افتون: نگرانم که گرما، همراه با فشردگی بازی‌های باشگاهی، باعث افت کیفی ت شود. تیم ملی آمریکا هم وضعیت خوبی ندارد. از نظر غیرفوتبالی هم مسائل کم نیست: آیا فضای سیاسی آمریکا مانع سفر هواداران خارجی می‌شود؟ آیا هزینه‌ها (پرواز، هتل، غذا، پارکینگ) نجومی خواهد بود؟
کی: ممکن است همه‌چیز آشفته شود: به‌خاطر تعداد زیاد بازی‌ها (۴۰ بازی بیشتر از قبل)، سفر میان سه کشور، گرما و تعداد فراوان هواداران مشتاق. اگر قطر ۲۰۲۲ از نظر بیرونی یک تجربه بی‌روح بود، ۲۰۲۶ ممکن است بیش از حد سنگین باشد.
لنگ: فیفا فرمول برنده را خراب کرده. فرمت قبلی ساده و عالی بود. حالا تیم‌های سوم هم صعود می‌کنند، بعضی صدرنشینان گروه مسیر ساده‌تری دارند و تورنمنت باد کرده. ۷۲ بازی در مرحله گروهی؟ خیلی زیاد است.
آنزی دی: اینفانتینو می‌گوید «شامل‌ترین» جام جهانی خواهد بود. اما همین حالا لس‌آنجلس درگیر ناآرامی و دخالت ارتش بابت یورش‌های مهاجرتی دونالد ترامپ است. گروه‌های هواداری در لس‌آنجلس و نشویل هم تظاهرات کرده‌اند. وقتی خانواده‌های مهاجر در خود آمریکا احساس امنیت نمی‌کنند، چطور انتظار داریم گردشگران خارجی احساس امنیت کنند؟
تنور یو: نگرانی من بیشتر درباره مسائل خارج از زمین است. لفاظی‌های مهاجرتی و خصومت با لاتینوها در آمریکا به سطح خطرناکی رسیده. فکر نمی‌کنم تا تابستان آینده این مشکل حل شود.
کل ک: فضای سیاسی آمریکا می‌تواند مانع استقبال واقعی هواداران شود. اما نگرانی اصلی من خستگی شدید بازیکنان برتر دنیاست؛ آیا در تورنمنت اصلی توان کافی خواهند داشت؟
کار دناس: تعداد زیاد بازی‌ها. اگر تیم‌های ضعیف زیادی حضور داشته باشند و تیم‌های قدرتمند خسته شوند، ممکن است تابستان آینده کسالت‌بار شود.
آیا در کشورهای میزبان هیجان دیده می‌شود؟
کرا فتون: بیش از یک سال است که در نیویورک زندگی می‌کنم، و نمی‌توانم بگویم چند نفر هستند که حتی نمی‌دانند فینال ۲۰۲۶ در استادیوم مت‌لایف، چند کیلومتری آنجا در نیوجرسی برگزار می‌شود. نمی‌توانم جایی دیگر را تصور کنم که چنین وضعیتی باشد. اما این آمریکا است: مردم فقط وقتی چیزی به افق دیدشان برسد، به آن علاقه‌مند می‌شوند.
آنزیدی: قطعاً. من در ایست رادرفورد زندگی می‌کنم (محل استادیوم)، و از زمانی که مت‌لایف برای فینال انتخاب شد، هر بار که از کنار آن می‌گذرم فقط به جام جهانی فکر می‌کنم. تنها نگرانی‌ام این است که جام باشگاه‌های جهان آن هیجان را کاهش ندهد.
تن وریو: هنوز در آمریکا چنین هیجانی ندیده‌ام، اما تعجب نمی‌کنم. بهار آینده، مردم متوجه می‌شوند که جام جهانی در راه است، و آن زمان شاهد موجی از شور و شوق خواهیم بود.
کلک: در کانادا هیجان وجود دارد. حس نوجوانی که برای اولین بار بر سر میز بزرگ‌ترها نشسته. لیگ داخلی ما در حال رشد است و مردم می‌خواهند این پیشرفت را به نمایش بگذارند.
کار دناس: در مکزیک، افتخار بزرگی است که سومین بار میزبان جام جهانی هستند. اغلب خبرهایی که از مکزیک منتشر می‌شود درباره جرم و جنایت است، اما مسئولان شهرهای میزبان مشتاق‌اند روی دیگر کشورشان را به دنیا نشان دهند.
حال‌وهوای دیگر کشورها چطور است؟
کی: از دید انگلیسی‌ها، تقریباً هیچ توجهی وجود ندارد و پیروزی یک بر صفر مقابل آندورا هم اشتیاقی ایجاد نکرد. اما دوستان ولزی‌ام هیجان‌زده‌اند.
لنگ: در آمریکای جنوبی نگرانی‌هایی درباره سفر به آمریکا وجود دارد، به‌خاطر فضای سیاسی. برای ایجاد اطمینان، باید طی ۱۲ ماه آینده شفافیت بیشتری حاصل شود.
کدام تیم بزرگ باید بیشترین نگرانی را داشته باشد؟
کرافتون: آیا آمریکا تیم بزرگی محسوب می‌شود؟ وضعیت‌شان بد است و بازیکنان کلیدی‌شان در گلد کاپ تابستان حضور ندارند. از تیم‌های دیگر، نمی‌توانم آخرین بازی درخشان انگلیس را به خاطر بیاورم.
کی: انگلیس در بازی شنبه خیلی بد بود، اما شکست ۳-۰ ایتالیا مقابل نروژ نگران‌کننده‌تر است. حتی با وجود افزایش تعداد تیم‌ها، ایتالیا هنوز وضعیت خوبی برای صعود ندارد.
لنگ: احتمالاً برزیل. بالاخره کارلو آنچلوتی را آورده‌اند، اما وقت کمی برای اصلاح مشکلات دارد. معمولاً برزیلی‌ها در آستانه جام جهانی خوش‌بین هستند، اما این‌بار حس غالب، بدبینی است.
آنزیدی: پاسخ روشن، تیم ملی آمریکا است. میزبانند، نسل طلایی دارند، مربی‌شان مائوریسیو پوچتینو با حمایت یک میلیاردر آمده، اما هنوز ترکیب تیم را نشناخته. فشار بالا و زمان کم.
تنوریو: آمریکایی‌ها. بدترین وضعیت‌شان بعد از ناکامی در راه‌یابی به جام جهانی ۲۰۱۸ است. بعد از سال‌ها امید و جوان‌گرایی، ناگهان نتایج افت کرده و خوش‌بینی از بین رفته.
کلک: آلمان. شاید استعدادشان غلبه کند و بازیکنانی چون فلوریان ویرتز و جمال موسیالا نسل جدیدی را بسازند. اما نتایج اخیر نشان می‌دهد هنوز تیمی ناقص هستند.
کاردناس: برزیل. دیگر هیچ تیمی از آن‌ها نمی‌ترسد. آیا آنچلوتی می‌تواند روحیه‌شان را بازسازی کند؟ اگر صعود کنند و زود حذف شوند، فاجعه خواهد بود.
شگفتی‌سازها چه تیم‌هایی می‌توانند باشند؟
کرافتون: برد پرگل نروژ مقابل ایتالیا جالب بود. سه برد از سه بازی برای تیمی که هالند و اودگارد را دارد، نویدبخش است. در آمریکای جنوبی هم اکوادور تیم جذابی است. بعد از ۱۵ بازی، فقط ۵ گل خورده‌اند و در رده دوم جدول هستند.
کی: در جام جهانی ۴۸ تیمی، ممکن است تیمی به یک‌چهارم نهایی برسد بدون اینکه تیمی قوی را شکست داده باشد. خیلی به قرعه بستگی دارد. من می‌گویم پاراگوئه، ولی می‌تواند هر تیمی باشد.
لنگ: من هم اکوادور را می‌گویم. اخیراً در رده‌بندی جهانی بالا آمده‌اند و در مقدماتی شکست‌ناپذیر بودند. ممکن است خط حمله درخشان نداشته باشند، اما دفاع خوبی دارند.
آنزیدی: از تیم‌هایی که صعود کرده‌اند؟ کانادا. در کوپا آمریکای پارسال عملکرد خوبی داشتند و رقیبی برای آمریکا هستند. داستان آماده است. ونزوئلا هم اگر صعود کند، می‌تواند مدعی باشد.
تنوریو: مکزیک. با وجود درام‌های بی‌پایان، در مرحله گروهی میزبانی دارد. از میان سه میزبان، شانس آن‌ها برای صعود بیشترین است.
کلک: انتظار دارید بگویم کانادا، نه؟ هنوز نه. ژاپن را در قطر دیدم؛ تیمی که آلمان و اسپانیا را شکست داد. شاید وقت آن است به جمع ۸ تیم برتر برسند. تیمی مقاوم‌اند و با گرما کنار می‌آیند.
کاردناس: پرتغال. آن‌ها هفته گذشته لیگ ملت‌های اروپا را بدون رونالدو ۴۰ ساله بردند. شاید تابستان آینده صحنه مشابهی باشد. شاید مانند آرژانتین ۲۰۲۲ عمل کنند، البته بدون اثرگذاری مشابه مسی.
چه بازیکنی ستاره این تورنمنت خواهد شد؟
کرافتون: اگر شرکت کنند، احتمالاً رونالدو و مسی. اما بازیکنانی مثل اشرف حکیمی از مراکش، نونو مندس از پرتغال یا وینیسیوس جونیور از برزیل هم می‌توانند بدرخشند. و شاید وینیسیوس بالاخره توپ طلا را ببرد.
کی: ممکن است لمین یامال از اسپانیا باشد — البته در آغاز تورنمنت فقط ۱۸ سال خواهد داشت، و معلوم نیست در آن سن چقدر توان بازی در این سطح را داشته باشد. شاید این جام، جام امباپه باشد.
لنگ: سخت است از یامال بگذریم. در یورو ۲۰۲۴ عالی بود، ولی هنوز جهانی نشده بود. حالا با فصل درخشانش در بارسلونا، آماده درخشیدن است. بدون ترس بازی می‌کند و می‌تواند این جام را مال خود کند.
انزیدی: اگر مسی بازی کند، از او به‌عنوان «پایان‌نامه» دوران حرفه‌ای‌اش تجلیل خواهد شد. او حالا به‌دلیل پیوستن به اینتر میامی به‌عنوان یک ستاره محلی در آمریکا شناخته می‌شود. یا شاید کریستین پولیشیچ، به شرطی که بتواند آمریکا را به مراحل پایانی برساند (شاید به‌خاطر استراحتی باشد که این تابستان دارد؟)
تنوریو: یامال. او فوق‌العاده است، اسپانیا یکی از مدعیان است و هر لمس توپ او زیر ذره‌بین خواهد بود. او همین حالا چهره‌ای شناخته‌شده برای بسیاری از هواداران فوتبال در آمریکا است و جام جهانی فقط این شهرت را بیشتر خواهد کرد.
کلوک: گفتن نام مسی و رونالدو راحت است، چرا که احتمالاً این آخرین جام جهانی برای هر دو خواهد بود (حتماً همین‌طور است، نه؟). اما نمی‌شود روی یامال شرط نبست. ترکیب جذابیت، سن پایین و مهارت فرازمینی‌اش او را به گزینه‌ای ایده‌آل برای درخشش در ایالات متحده، این کشور مصرف‌زده و میزبان، تبدیل می‌کند.
کاردناس: تابستان گذشته، جود بلینگهام از انگلیس با زدن گل برگردان دقیقه ۹۵ برای تساوی مقابل اسلواکی در مرحله یک‌هشتم نهایی، به یک ابرستاره جهانی بدل شد. با این حال، تردیدی نیست که یامال قرار است ستاره بی‌چون‌وچرای این تورنمنت شود. او واقعاً استثنایی است.
کدام ورزشگاه می‌تواند به نمادین‌ترین ورزشگاه این جام جهانی تبدیل شود؟
کرافتون: ورزشگاه خانگی دالاس کاوبویز، یعنی AT&T، قرار است میزبان ۹ بازی از جمله یک نیمه‌نهایی باشد و واقعاً چشمگیر است. استادیوم SoFi در لس‌آنجلس احتمالاً باشکوه‌ترین و گران‌قیمت‌ترین ورزشگاه آمریکاست، اما در هر دو مورد، میزبانی‌شان فقط تا مرحله یک‌چهارم نهایی ادامه دارد.
کی: ورزشگاه آزتکای مکزیکوسیتی، جایی که برخی از به‌یادماندنی‌ترین لحظات تاریخ جام جهانی رقم خورده‌اند (بازی قرن بین ایتالیا و آلمان غربی در ۱۹۷۰ و گل قرن مارادونا برابر انگلیس در ۱۹۸۶). حیف است که این بار فقط پنج بازی در آن برگزار می‌شود.
لنگ: ورزشگاهی که بیشتر برای من جذاب است، استادیو BBVA در مونتری مکزیک است. تعداد زیادی از ورزشگاه‌های بزرگ نیستند که کوه‌های واقعی بالای یکی از دروازه‌ها سر بکشند!
انزیدی: استادیوم مت‌لایف. همه همیشه یادشان می‌ماند که فینال جام جهانی کجا برگزار شد.
تنوریو: در این جام جهانی خبری از غروب آفتاب ورزشگاه رز بول نخواهد بود. حیف شد. از منظر آمریکایی، احتمالاً ورزشگاه لومن فیلد سیاتل بهترین جو را خواهد داشت. اما نمادین‌ترین ورزشگاه؟ حتماً آزتکا است.
کلوک: آیا تجمل و زرق‌وبرق بیش‌ازحد در برخی ورزشگاه‌های آمریکایی ممکن است افراطی به نظر برسد؟ تعجبی ندارد که منِ کانادایی هم استادیو BBVA را انتخاب می‌کنم، ورزشگاهی که شاید پادزهری باشد برای تازگی و بی‌روحی استادیومی مثل SoFi.
کاردناس: استادیوم آزتکا هنگام میزبانی بازی افتتاحیه مکزیک، بازسازی‌شده خواهد بود. جهان دوباره به ۱۹۷۰ و ۱۹۸۶ برمی‌گردد، زمانی که پله و مارادونا در همان ورزشگاه جام قهرمانی را بالای سر بردند. فقط حیف است که بعد از مرحله یک‌هشتم نهایی دیگر بازی‌ای آنجا نیست.
امید بزرگ شما برای این تورنمنت چیست؟
کرافتون: واقعاً امیدوارم قیمت‌گذاری پویا در صنایع مختلف — و پیش‌بینی‌های فوق‌العاده فیفا برای کسب ۱۳ میلیارد دلار درآمد در این چرخه — باعث نشود این جام برای اکثریت مردم کاملاً غیرقابل دسترس شود.
کی: یادتان هست جام جهانی ۱۹۹۴ چقدر برای فوتبال در آمریکا بزرگ بود؟ رشد فوتبال در این کشور در دهه‌های اخیر فوق‌العاده بوده، اما احساس می‌کنم هنوز هم یک سطح دیگر باقی مانده. شاید رسیدن تیم آمریکا به مراحل پایانی بتواند واقعاً ملت را درگیر کند.
لنگ: اینکه فوتبال دوباره بتواند همه حواشی را تحت‌الشعاع قرار دهد. البته این خودش تناقضی دارد، چون اینفانتینو از موفقیت تورنمنت به‌عنوان دستاویزی برای مشروعیت‌بخشی بیشتر به برند خودش استفاده خواهد کرد.
انزیدی: اینکه فوتبال به‌طور دائم در چشم‌انداز ورزشی آمریکا جایگاهی تثبیت‌شده پیدا کند، و این تورنمنت نسل جدیدی از ستاره‌های فوتبال آمریکا را الهام‌بخش باشد، مثل ۱۹۹۴ و (جام جهانی زنان در) ۱۹۹۹.
تنوریو: امیدوارم یک کشور کوچک که از طریق فرمت جدید و گسترش‌یافته وارد شده، بتواند درخششی داشته باشد. این همون چیزیه که توی مسابقات NCAA «March Madness» عاشقش هستیم، درسته؟
کلوک: برام مهم نیست اگه این باعث بشه شبیه یه وطن‌پرست یا آدم ساده‌لوح به نظر برسم: امیدوارم کانادا بتونه بدرخشه. فوتبال در کشور ما هنوز در حال رشد است و جامعه ورزشی به نتایج واقعی نیاز دارد تا مردم آن را جدی بگیرند.
کاردناس: اینکه تورنمنت تا حد امکان رقابتی باقی بماند. اگر تیم‌هایی مثل ازبکستان یا اردن تحقیر شوند، یا تیم‌های مدعی بازیکنان کلیدی خود را در مرحله گروهی استراحت دهند، فرمت گسترش‌یافته شکست می‌خورد. به‌علاوه، کشورهای میزبان باید عملکردی به‌یادماندنی داشته باشند.
و در نهایت… چه تیمی قهرمان می‌شود؟
کرافتون: آنچلوتی با برزیل قهرمان می‌شود — ولی نیاز به پیشرفت زیادی دارد. اگر نشد، انگلیس، با پنالتی!
کی: سه مدعی اصلی داریم (اسپانیا، آرژانتین، فرانسه) و شاید چند تیم دیگر هم در سطح پایین‌تر (مثل برزیل، آلمان، پرتغال و بقیه — انگلیس؟) که بتوانند رقابت کنند. من اسپانیا را انتخاب می‌کنم، ولی رقابت خیلی باز است.
لنگ: انگلیس یا آرژانتین.
انزیدی: نگذارید بلند بگویمش، لطفاً! (ولی آیا تیم سومی را خواهیم دید که برای بار دوم متوالی قهرمان شود؟)
تنوریو: آرژانتین تهدید خواهد کرد، اما اسپانیا بسیار بااستعداد به نظر می‌رسد. آن‌ها در مسیر صعودی هستند و به نظر می‌رسد که نسل بعدی ستاره فوتبال را در اختیار دارند.
کلوک: آخرین باری که جام جهانی گسترش یافت، در سال ۱۹۹۸ بود و آن زمان فرانسه برای اولین‌بار قهرمان شد. من هم پیش‌بینی می‌کنم که در سال ۲۰۲۶ تیم دیگری برای نخستین‌بار قهرمان شود: هلند.
کاردناس: اگر از زمان قهرمانی سوم آرژانتین در سال ۲۰۲۲ بازی‌های آن‌ها را دنبال نکرده‌اید، شاید ندانید که آن‌ها پیشرفت کرده‌اند. مسی همچنان بخشی از تیم است، اما وقتی او در زمین نیست، تیم سریع‌تر، مستقیم‌تر و بهتر بازی می‌کند.
