دنیای اقتصاد: تیم ملی ایران مرحله انتخابی جام‌جهانی ۲۰۲۶ را با برتری ۳برصفر برابر کره‌شمالی به پایان رساند. این یک مسابقه آسان تشریفاتی با تیم قعرنشین گروه بود که در ورزشگاه آزادی برگزار می‌شد، اما حتی در همین رقابت هم کار برای ملی‌پوشان سخت شد، به شکلی که تا میانه‌های نیمه دوم و اخراج بازیکن حریف، تیم ایران نتوانست به گل برسد و صرفا ۱۰ نفره شدن کره‌شمالی گره از کار میزبان گشود.
در پایان چنین نمایشی اما، شاید برای دهمین بار امیر قلعه‌نویی به «دشوار نمایی» صعود تیم ملی پرداخت و با ادبیات خاص خودش، منتقدان را حسود و حقیر نامید. نقل به مضمون بخشی از سخنان قلعه‌نویی، پس از پایان بازی با کره‌شمالی را بخوانید: «خیلی‌ها دارند صعود ما را کم‌رنگ می‌کنند. با بخل و حسادت و حقارت، حتی از داور سعودی بازی با قطر حمایت می‌کنند و تازه عقیده دارند غیر از میلاد محمدی، باید صالح حردانی را هم اخراج می‌کرد.» امیر در نشست خبری قبل از همین بازی هم گفته بود ملی‌پوشان شاهکار کردند که به مرحله نهایی جام‌جهانی رسیدند و البته در این مدت بارها و بارها مطالب مشابهی از قول او خوانده‌ایم.
همه اینها در حالی است که عالم و آدم می‌دانند با افزایش تعداد تیم‌های حاضر در جام‌جهانی به ۴۸، اساسا صعود به جام‌جهانی برای تیمی در قواره‌های ایران به یک اتفاق کاملا عادی تبدیل شده. تیمی که در سه جام‌جهانی ۳۲ تیمی قبلی به‌طور پیاپی به جام‌جهانی صعود کرده، چرا نباید این‌بار به تورنمنت ۴۸ تیمی برسد؟ مگر می‌شود؟ تازه در این مسیر، مهربانی قرعه هم کاملا همراه تیم ملی بود و حقیقتا در گروهی قرار گرفتیم که شاید یکی از تیم‌های خوب لیگ برتر هم از مسیر آن می‌توانست به جام‌جهانی برسد!
کره‌شمالی و قرقیزستان در برابر قدرت فوتبال ایران کجا محلی از اعراب دارند؟ تیم ملی امارات در تمام تاریخش فقط یک برد جلوی ایران دارد که آن هم در مسابقه‌ای دوستانه به دست آمده؛ بردن این تیم چه ارزش ویژه و خارق‌العاده‌ای دارد که امیر از جان ما دست نمی‌کشد؟ قطر را هم که معمولا به ما می‌باخته، یک بار بردیم و یک بار مقابلش شکست خوردیم. ازبکستان هم در هر دو دیدار رفت و برگشت توانست از ایران مساوی بگیرد؛ آیا واقعا این نتایج، آن‌قدر حیرت‌انگیزند که قلعه‌نویی منتقدان تیم ملی را با چنان الفاظی نوازش می‌کند؟
افزایش تعداد تیم‌های حاضر در جام‌جهانی باعث شد حتی اردن و ازبکستان هم برای نخستین بار در تاریخ به مرحله نهایی این رقابت‌ها برسند. سرمربی تیم ملی ما اما انتظار دارد بابت این صعود، لابد مجسمه‌اش را بسازند! برای بررسی عقبگرد تاریخی فوتبال ایران، بد نیست سری به نیم‌قرن پیش بزنیم. ۴۹ سال پیش دقیقا در چنین روزهایی، یعنی نیمه دوم خرداد ۱۳۵۵، تیم ملی ایران با برتری یک‌برصفر برابر کویت که در آن زمان از قدرتمندترین تیم‌های قاره بود، برای سومین نوبت پیاپی قهرمان جام ملت‌های آسیا شد؛ بدون حتی یک گل خورده در کل تورنمنت. بعد فکر می‌کنید واکنش رسانه‌های داخلی به چنین موفقیتی چه بود؟ روزنامه اطلاعات در یادداشتی تند، به انتقاد از کیفیت تیم ملی پرداخت و نوشت درست است که قهرمان شدیم، اما این برد فقط با یک ضربه کاشته و از سر حادثه به دست آمد و کویت بهتر از ما بازی کرد!
توجه داشته باشید؛ روزی حتی هت‌تریک در قهرمانی آسیا، صعود به المپیک و راهیابی به جام‌جهانی ۱۶ تیمی به عنوان تنها سهمیه آسیا و اقیانوسیه هم فوتبال ایران را سیراب نمی‌کرد و منتقدان انتظار دستاوردهای بیشتر و بیشتر را داشتند. از آن روز، رسیده‌ایم به امروز که سرمربی تیم ملی هر چند ساعت یک بار با تهاجمی‌ترین کلمات، منت صعود به جام‌جهانی ۴۸ تیمی، آن هم به عنوان یکی از ۸.۵ سهمیه آسیا را بر سر مردم می‌گذارد و هر که انتقادی داشته باشد را دشمن می‌خواند. این، حال و روز غم‌انگیز ماست.
