به گزارش خبرورزشی، صدای کریستیان کیوو، خلاف آنچه بسیاری از او در ذهن دارند—مردی کم‌حرف و درون‌گرا—اکنون پرصلابت و رساست. خصیصه‌ای که نه‌تنها مانعی برای ورود او به دنیای مربیگری نبوده، بلکه به‌خوبی در مسیرش کارآمد ظاهر شده است.

بازیکنان نخستین کسانی بودند که صدای او را شنیدند؛ در نخستین جلسه تمرینی تحت هدایت سرمربی جدید، در زمین‌های نسبتاً شنی دانشگاه UCLA. کیوو از همان ابتدا ریتمی بالا، تمرکزی مطلق، و تعهدی بی‌چون‌وچرا طلب کرد؛ حتی از تازه‌واردترین نفرات. او خیلی زود نشان داد تیمی تهاجمی می‌خواهد.

ساعاتی بعد، در معارفه رسمی در هتل پنج‌ستاره تیم در بورلی هیلز، سخنانی رسمی‌تر و ریشه‌دارتر بر زبان آورد. از کالیفرنیای آفتابی، دیگر نه فاجعه‌ی مونیخ و نه وداع پرتنش اینزاگی پژواکی دارد؛ کیوو به آینده می‌نگرد، هرچند هنوز به گذشته وفادار است. واژه‌ای که بارها بر زبان آورد و به آن دلبسته است، «اینترگرایی» است. او گفت:
«اینتر شجاعت بازگشت به ریشه‌ها را داشت—به معنای واقعی اینترگرایی. رئیس ماروتا خوب می‌داند این واژه یعنی چه: نماد غرور و وفاداری است؛ همان ارزش‌هایی که این باشگاه همیشه به هوادارانش هدیه داده، و همان چیزی‌ست که من را به آن پیوند می‌دهد.»

ماروتا نیز هنگام معرفی او چنین گفت:
«ما افتخار می‌کنیم که مربی‌ای را منصوب کردیم که نه ساخت ایتالیاست، بلکه ساخت اینتر است. گفتن اینکه کریستیان گزینه‌ای اضطراری بود نادرست است. او تجسم تمام چیزی‌ست که از مربی اینتر انتظار داریم؛ باشگاهی که تنها برای پیروزی بازی می‌کند.»‌

روزهای عجیبی برای کیوو رقم خورده‌اند. در هتل و زمین تمرین، ناگهان با چهره‌ای آشنا روبه‌رو شد: کلایو اوون، بازیگر بریتانیایی و هوادار لیورپول، که نخستین‌بار سال‌ها پیش در لیگ قهرمانان با او دیدار کرده بود—زمانی‌که کیوو هنوز کلاه محافظ نداشت و زلاتان هم‌تیمی‌اش بود. خنده، تعجب و استقبال، و البته درخواست برای تماشای تمرین توسط ستاره‌ی سینما.

اما هیچ چیز به‌اندازه‌ی تماس نخست باشگاه اینتر، او را شگفت‌زده نکرد:
«غافلگیر شدم؛ چون تصمیم داشتم در پارما بمانم. اما برای من اینتر همیشه خاص بوده. سال‌ها حضور در این باشگاه برایم یک مزیت بزرگ است. حالا مهم نیست که مرا کریستیان صدا بزنند یا مستر، چیزی که اهمیت دارد، سفری‌ست که با هم آغاز کرده‌ایم.»

او فعلاً برنامه‌ای برای انقلاب تاکتیکی ندارد—حرکتی که حتی می‌تواند آسیب‌زا باشد. بدون ورود به جزئیات فنی، کیوو تأکید کرد این مرحله ادامه‌ی مسیر فصل گذشته است:
«نباید فراموش کنیم که این یکی از قوی‌ترین تیم‌های اروپاست و باید دستاوردها را حفظ کنیم. وظیفه‌ی ما رقابت در بالاترین سطح است، به‌ویژه در این جام باشگاه‌های جهان. همین تیم بود که سطح انتظارات را بالا برد و حالا وظیفه‌ی ما حفظ آن سطح با اعتمادبه‌نفس و باور به خود است.»

کیوو نگاه متفاوتی به شکست برابر بایرن دارد و می‌گوید:
«ارزش یک تیم فقط در کسب جام نیست. از دید من، فصل گذشته اینتر شکست نخورده است. در فوتبال چیزی به نام شکست وجود ندارد اگر تا پایان بجنگی. شکست یعنی دنبال مقصر گشتن—و بعد از صحبت با بازیکنان می‌توانم بگویم این تیم دنبال مقصر نیست. به آن‌ها گفتم بلندپروازی لازم برای تلاش دوباره را داریم.»

تماس‌های گروه سه‌گانه

در این روزها، تلفن کیوو مدام زنگ می‌خورد؛ به‌ویژه از طرف گروهی به نام «تریپله» (سه‌گانه):
«گروه قدیمی ما که سال‌هاست در کنار هم هستیم؛ ما برادرانی همیشگی هستیم. پیام‌هایشان خوشحالم کرد، و با مورینیو هم تماس داشتم.»

اما درباره سیمونه اینزاگی چه؟ کیوو پاسخ می‌دهد:
«رابطه‌ی خوبی با اینزاگی دارم. پیش از آنکه باشگاه با من تماس بگیرد، خودم به او زنگ زدم و برای ماجراجویی جدیدش آرزوی موفقیت کردم. اما از آن زمان دیگر با هم صحبت نکرده‌ایم.»