در نیمه قرمز شهر میان، با آمدن الگری، چند سرخپوش آماده جدایی هستند. چوکووِزه که خداحافظی هم کرده است.
علاوه بر چوکووِزه، نام‌هایی چون امرسون رویال و گروهی از بازیکنانی که پس از ۳۰ ژوئن (۹ تیر) باید به میلانلو بازگردند—از جمله بن‌ناصر، اوکافور و عدلی—نیز در فهرست خروجی‌های احتمالی باشگاه قرار گرفته‌اند. در این میان، رایندرز راهی ایالات متحده شده تا کنار منچسترسیتی زیر نظر گواردیولا در جام باشگاه‌های جهان حضور یابد؛ برای او، دوران حضور در میلان به خاطره‌ای دور بدل شده است. سایر بازیکنان فعلی یا بازگشتی، برای فصل پیش‌رو باید مقصد تازه‌ای بیابند؛
حضور تئو هرناندز در میلان به واپسین فصل خود رسیده است. مگر آن‌که رخدادی غیرمنتظره مسیر را تغییر دهد، او راهی اتلتیکو مادرید نخواهد شد و باید مقصدی تازه برای خود بیابد. باشگاه امیدوار است پس از پایان جام باشگاه‌های جهان، الهلال عربستان و سیمونه اینزاگی دوباره برای جذب او اقدام کنند؛ به‌ویژه اگر در تمرینات تیم ملی فرانسه مشخص شود که تئو جایی در طرح تاکتیکی ندارد. در آن صورت، پیشنهادهای خاورمیانه‌ای ممکن است جذاب‌تر از انتظار برای یک انتقال بزرگ اروپایی باشد.
در ویا آلدو روسی نیز چشم‌انتظار تعیین تکلیف سریع برای موساه هستند. او در آستانهٔ پیوستن به ناپولی قرار دارد، اما مذاکرات با مشکلاتی روبه‌رو شده است: باشگاه ناپلی حاضر نیست مبلغی بیش از ۲۵ میلیون یورو (با احتساب پاداش‌ها) بپردازد، در حالی که میلان به دنبال رقم بالاتری است. آیا این انتقال منتفی خواهد شد؟ اطرافیان بازیکن امیدوارند چنین نباشد و مسئولان میلان نیز در پی بسته‌شدن این پرونده بدون شگفتی هستند.
برای سرمایه‌گذاری تازه، ابتدا منابع مالی لازم است. درآمد حاصل از فروش رایندرز (۵۷ میلیون + ۱۵ میلیون یورو پاداش)، پلگرینو (با انتقال به بوکاجونیورز به مبلغ ۳.۵ میلیون)، و فروش قطعی کالولو به یوونتوس (۱۴ + ۳ میلیون) کافی نیست. از همین‌رو باشگاه باید برای امرسون رویال نیز مشتری بیابد. پیش از مصدومیت، گالاتاسرای نسبت به جذب او علاقه‌مند بود، اما پرداخت بیش از ۱۱ میلیون یورو برای جلوگیری از ثبت ضرر در دفاتر مالی میلان دشوار خواهد بود. منطقی‌ترین راه‌حل، انتقال قرضی با حق خرید در پایان فصل است.
چوکووِزه نیز پس از فصلی ناامیدکننده (هرچند نه بدتر از هم‌تیمی‌هایش) در فهرست فروش قرار گرفته است. با اینکه باشگاه سرمایه‌گذاری زیادی روی او انجام داده، اما بازدهی مورد انتظار حاصل نشده است. اگرچه او تمایل به ماندن دارد، ولی در صورت دریافت پیشنهادی مناسب، میلان (با مدیریت مجموعه ردبرد) آن را با دقت بررسی خواهد کرد. وضعیت لوفتوس-چیک متفاوت است؛ او با قدرت بدنی و توانایی‌هایش در خط میانی، نظر مثبت سرمربی را جلب کرده و احتمال ماندنش بالاست.
در خط دفاع نیز حداقل یک جدایی محتمل به نظر می‌رسد: مالیک تیاو در آلمان، به‌ویژه از سوی بایر لورکوزن، مورد توجه است. تاموری نیز در لیگ برتر انگلیس مشتری دارد. با این حال، رضایت بازیکنان برای خروج نیز شرط اساسی است؛ تاموری در ژانویه گذشته پیشنهاد یوونتوس و تاتنهام را رد کرد و در تیم ماند.
وضعیت بازیکنانی که در فصل ۲۰۲۴–۲۵ به صورت قرضی از تیم جدا شده‌اند و قراردادشان دائمی نشده، متفاوت است. در این میان، میلان از بازگشت سلزمبکر خوشحال است. همه‌فن‌حریف بودن این بازیکن بلژیکی برای الگری ارزشمند تلقی می‌شود. اگر مانند کاری که آلگری با کوادرادو در یوونتوس انجام داد، نقش او عقب‌تر کشیده شود، ممکن است سلزمیکرز به گزینهٔ اصلی برای پُست دفاع راست بدل شود—مگر اینکه پیشنهاد مالی قابل‌توجهی برایش برسد. او در لیگ برتر انگلستان نیز طرفدارانی دارد.
اسماعیل بن‌ناصر هنوز به صورت رسمی از سوی مارسی خریداری نشده، اما دِ زِربی تمایل به جذب او دارد. مشکل اصلی، دستمزد ۴ میلیون یورویی سالانهٔ بن‌ناصر است که موجب شده مارسی در پرداخت مبلغ ۱۲ میلیون یورویی درخواستی میلان تردید کند. باشگاه‌های قطری از جمله الدحیل نیز علاقه‌مندند، اما این هافبک در اولویت آن‌ها نیست.
عدلی نیز پس از پایان قرارداد قرضی‌اش، از فیورنتینا به میلان بازمی‌گردد. او پیش‌تر در فصل ۲۰۲۲–۲۳ زیر نظر پیولی تمرین کرده بود، اما کمتر مورد استفاده قرار گرفت؛ در فصل بعد نیز تنها کمی بیشتر بازی کرد. چنین عملکردی برای متقاعد کردن فیورنتینا به پرداخت ۱۰.۵ میلیون یورو کافی نبود و این باشگاه تمایلی به ادامهٔ همکاری ندارد.
یافتن خریدار برای اوکافور نیز دشوار است؛ او در ناپولی جایگاهی پیدا نکرد. این در حالی است که در ژانویهٔ گذشته، لایپزیگ آماده بود تا او را ابتدا قرض گرفته و سپس با مبلغ ۲۵ میلیون یورو به‌صورت قطعی جذب کند. همچنین توماسو پوپه‌گا (که بولونیا خواهان جذب قرضی اوست) و لورنزو کولومبو نیز در جست‌وجوی مقصد جدیدی هستند.
