عصر ایران - در سال ۱۹۸۱، صنعت خودرو در آستانه ورود به عصری نوین بود. بحران‌های گسترده سوخت و مشکلات اقتصادی جهانی، خودروسازان را با چالش بزرگی روبرو کرده بود: چگونه می‌توان خودروهایی با مصرف سوخت کمتر تولید کرد، بدون آنکه راحتی و پویایی آن‌ها کاهش یابد؟
در پاسخ به این چالش، مرسدس اتو ۲۰۰۰ (Mercedes Auto 2000) متولد شد. این یک پروژه تحقیقاتی بلندپروازانه بود که در چارچوب برنامه دولتی آلمان غربی توسعه یافت. هدف اصلی آن، بررسی فناوری‌های جدید برای کاهش مصرف سوخت و افزایش کارایی وسایل نقلیه بود.
مرسدس-بنز از اتو ۲۰۰۰ به عنوان یک پلتفرم آزمایشی برای راهکارهای مهندسی پیشرفته استفاده کرد. یکی از اهداف کلیدی، دستیابی به مصرف سوختی کمتر از ۸ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر بود. این خودرو با بدنه‌ای آیرودینامیک و ضریب درگ بسیار پایین (Cd 0.28) برای سال ۱۹۸۱، عملکردی استثنایی داشت. عناصر فعال برای بهبود جریان هوا در طراحی آن گنجانده شده بودند و فرم کلی آن، ویژگی‌های طراحی مدل‌های آینده مرسدس-بنز را پیش‌بینی می‌کرد.
مرسدس اتو ۲۰۰۰ با سه پیشرانه مختلف عرضه شد:
موتور ۳.۸ لیتری V8 با قابلیت غیرفعال کردن سیلندرها (مصرف ۹.۳ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر): این موتور می‌توانست بسته به بار، روی چهار یا هشت سیلندر کار کند و به این ترتیب در مصرف سوخت صرفه‌جویی کند.
موتور ۳.۳ لیتری توربودیزل (مصرف ۷.۵ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر): در دوران توسعه فعال فناوری‌های دیزل، این موتور کارایی و دوام بالایی را ارائه می‌داد.
موتور گازی-توربینی: این یک راهکار آزمایشی بود. موتوری جمع‌وجور، سبک، با گشتاور بالا و کمترین میزان آلایندگی.
هر سه نسخه مرسدس اتو ۲۰۰۰ به جعبه‌دنده چهار سرعته اتوماتیک مجهز بودند.
اگرچه این کانسپت هرگز به تولید انبوه نرسید، اما فناوری‌های به کار رفته در آن به مدل‌های آینده این برند راه یافتند و به بخشی از DNA مرسدس-بنز تبدیل شدند. راهکارهای نوآورانه آن بر نسل‌های بعدی خودروها تأثیر گذاشت و در مدل‌های تولیدی مانند W124، W126/C126، R129، W140، W201 و W202 به کار گرفته شد.
