عصرخبر نوشت: ایران و اسرائیل رسماً وارد جنگ شده‌اند. حملات مستقیم و متقابل به شهرها، زیرساخت‌ها و مراکز نظامی، دیگر در سطح تهدید و تنش نمانده و به واقعیتی تلخ و بی‌سابقه در تاریخ روابط این دو تبدیل شده است. در این میانه، روایت آن‌چه رخ می‌دهد نه فقط در میدان نبرد، که در میدان رسانه نیز تعیین‌کننده است.

 

در چنین شرایط حساسی، جای خالی خبرنگاران بین‌المللی در داخل ایران بیش از هر زمان دیگری حس می‌شود. اکنون که موشک‌ها به سمت اهدافی در دو سوی این منازعه پرتاب می‌شوند، جهان نیاز دارد تصویر مستقیمی از درون ای ی جهانی را متوجه واقعیت‌ها کند. رسانه‌هایی که در صحنه نیستند، نمی‌توانند روایت‌گر منصف باشند.

 

اگر ایران خواهان آن است که چهره‌ای انسانی، قربانی و مقاوم از خود در جهان ارائه دهد که یک واقعیت است، باید اجازه دهد خبرنگاران خارجی خودشان ببینند و گزارش دهند. این یک ابزار مهم برای دیپلماسی عمومی، مقابله با جنگ روانی، و حتی جلوگیری از گسترش درگیری است.

 

اکنون زمان آن است که ایران سکوت رسانه‌ای را بشکند و راه را برای حضور رسانه‌های معتبر جهانی باز کند. نبرد روایت‌ها، گاه سرنوشت جنگ‌ها را تغییر می‌دهد.ران داشته باشد. نه از طریق ترجمه اخبار داخلی، نه با تحلیل‌های از راه دور، بلکه با چشم‌های خبرنگارانی که از نزدیک ببینند، بشنوند و روایت کنند.

 

رسانه‌های جهانی باید بتوانند در ایران حضور یابند؛ نه‌فقط برای روایت حملات، بلکه برای نشان‌دادن چهره واقعی جامعه ایران در میانه جنگ. آیا مردم ایران همچنان محل کار می‌روند؟ آیا در خیابان‌ها زندگی در جریان است؟ آیا دارو و کالا در دسترس است؟ این‌ها سوال‌هایی هستند که تنها یک خبرنگار خارجی حاضر در میدان می‌تواند برای مخاطب جهانی پاسخ دهد.

 

نباید فراموش کرد که جنگ، تنها برنده رسانه‌ای می‌خواهد. و اگر روایت ایران فقط از طریق رسانه‌های داخلی یا محدود به نسخه‌های ترجمه‌شده باشد، میدان افکار عمومی به‌طور کامل در اختیار اسرائیل قرار می‌گیرد؛ آن هم در زمانی که بسیاری از رسانه‌های معتبر جهانی، به‌ویژه آن‌هایی که منتقد سیاست‌های جنگ‌طلبانه نتانیاهو و ترامپ هستند، آماده‌اند صدای مردم ایران را بازتاب دهند.

 

حمله به یک بیمارستان در کرمانشاه یا حمله به مردم عادی در تهران، در غیاب خبرنگاران مستقل جهانی، تنها یک تیتر کوتاه در رسانه‌های بین‌المللی خواهد شد ــ آن هم اگر اصلاً دیده شود. اما حضور یک خبرنگار از واشنگتن‌پست، نیویورک‌تایمز، بی‌بی‌سی یا الجزیره در محل، می‌تواند آن رویداد را به یک خبر جهانی و اثرگذار تبدیل کند؛ درست همان‌طور که حملات روسیه در اوکراین یا بمباران مدارس و بیمارستان غزه در صدر اخبار قرار گرفتند.

 

درهای بسته به روی رسانه‌های خارجی، تنها به معنای حفظ امنیت داخلی نیست؛ بلکه ممکن است ایران را در میدان روایت جهانی منزوی کند. امروز، روایت رسمی تنها یکی از صداهاست. برای آن‌که تصویر واقعی ایران، با تمام پیچیدگی‌ها، رنج‌ها و مقاومتش به گوش جهانیان برسد، نیاز به روایت‌های متنوع و مستقل است.

 

جنگ در جریان است. ایران هدف قرار گرفته و البته پاسخ داده است. اما این روایت‌ها اگر فقط از داخل ایران، آن هم به زبان فارسی منتشر شود، نمی‌تواند افکار عمومی جهانی را متوجه واقعیت‌ها کند. رسانه‌هایی که در صحنه نیستند، نمی‌توانند روایت‌گر منصف باشند.

 

اگر ایران خواهان آن است که چهره‌ای انسانی، قربانی و مقاوم از خود در جهان ارائه دهد که یک واقعیت است، باید اجازه دهد خبرنگاران خارجی خودشان ببینند و گزارش دهند. این یک ابزار مهم برای دیپلماسی عمومی، مقابله با جنگ روانی، و حتی جلوگیری از گسترش درگیری است.

 

اکنون زمان آن است که ایران سکوت رسانه‌ای را بشکند و راه را برای حضور رسانه‌های معتبر جهانی باز کند. نبرد روایت‌ها، گاه سرنوشت جنگ‌ها را تغییر می‌دهد.