به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی تابناک، معصومه باقری نویسنده ادبیات پایداری و پژوهش‌گر جنگ، با محکوم کردنِ حملات رژیم صهیونیستی و شهادتِ تعدادی از فرماندهان و دانشمندان هسته‌ای کشور و مردم غیور وطن‌مان، به متانت، همدلی، اتحاد ملت و رفتار تسلیم ناپذیرشان تحسین گفت.
او نوشت:
تجاوز اسرائیل به نقاط مختلف کشور که موجب شهادت جمعی از فرماندهان، دانشمندان و مردم غیرنظامی شده است، اقدامی وقاحت‌انگیز و بی‌شرمانه است.
ما مردم ایران، پایدار به خون شهدای وطن هستیم و از یک قطره خونِ شهیدانِ گران‌قدرمان نخواهیم گذشت. همان‌طور که نیروهای مسلّح و مسئولین کشور چالاک و مجهز مقابل دشمن ایستاده‌اند، همه‌ی آحاد مردم هم مستعد و آماده پشت سر نیروهای مسلّح قرار گرفته‌اند. شهر به شهر. کوچه به کوچه. خانه به خانه. ما ملتِ ایرانیم، نه می‌هراسیم نه عقب می‌کشیم. خونِ ما در مقاومت و پایداری جوشیده است. اسرائیل لغزش بزرگی کرد و دروازه‌ی زلت و فروپاشی را به روی خود گشود.
اگر چه ما عزادار امیران‌مان هستیم، ولی تاریخ ثابت کرده که این سوگواری برای‌مان مقدس است و مُشتِ گره‌زده‌مان مثل خاری در چشم دشمن فرو می‌رود. انسجام و اتحاد این مردم، بار دیگر شکوفایی قدرت، احساس امنیت و چراغ پیروزی را بر این سرزمین روشن کرده است. مردم ایران دوباره با صبروشکیبایی نشان داده‌اند که روحیه‌ی قوی و شجاعانه‌ای در دفاع از مرزوبوم خود دارند. از نوزاد چند ماهه تا پیر و جوان، همگی سربازان خط مقدم هستیم و جهاد در استخوان‌مان ریشه دارد.
طی سال‌های متمادی، رژیم منفور صهیونیستی نشان داد که هرگز تابع هیچ‌کدام از قوانین بین‌الملل و رفتارهای بشردوستانه نبوده و نخواهد بود.
امروزه کودکان بی‌گناهی در سرزمین‌های اسلامی به شهادت رسیده‌اند و غمی در هوا موج می‌خورد که سنگینی‌اش زمین را عذاب می‌دهد.
ما دیدیم که سرزمینِ غزه، به دستِ متحجرانی سنگدل آسیب دید و این تمامِ ماجرا نیست. زخم، خون، سوختن و مرگ سهمِ کودکانی بود که هیچ گناهی نداشتند.
حرف از نژادپرستی و ظلم، مستعمل نمیشود، بلکه سال‌هاست که خونِ زمین را می‌خورد.
مادرانی که هنوز در داغستان به جست‌وجوی فرزندانِ گمشده‌‌شان آواره هستند، زمینِ زیر پایشان می‌لرزد، اما صدایشان نمی‌لرزد. پیروزیِ نور بر تاریکی، داستانی اساطیری است و یاوه نخواهد بود.
امروز ظلم، تعصب و جهالت متهم است. اینک که صداهای زخمی و دردآلود در گلوی مردم فلسطین، غزه و لبنان مدفون شده است، چه کسی می‌خواهد از سینه‌ها سوخته مادرانِ اندوهگین چیزی بنویسد؟
آیا تکرار این حوادثِ خونین سوال‌برانگیز نیست؟
آیا نسل‌کشی و کُشتارِ این مسلمانان داغِ کوچکی‌‌ست که در جهان احساس نمیشود؟
هولناک‌ترین تدمیر در دنیا، زخم زدن به روحِ آدم‌هاست. این زخم از کُشتار و هلاکت بدتر است. چون انسان در آن تمام می‌شود، امّا نمیشود. زخمِ ساده‌ای است که انسان در آن قربانی می‌شود، اما نمیشود. اسرائیل بداند که زنده بودن در تلخی، تباهی و بی‌نام و ننگ بودن، از جنایت هم بدتر است.
ما ملت ایران ایستاده‌ایم و تا آخرین قطره‌ی خون دفاع می‌کنیم.
نام دیگرِ ما اقتدار است...
