به گزارش همشهری آنلاین، قله پلنگچال در شمال تهران و در رشته کوه البرز مرکزی واقع شده و در امتداد غربی رشته کوه‌های شمال تهران و یکی از دوردست‌ترین قله‌های این رشته کوه است. اما چرا این قله به نام پلنگچال مشهور است؟ داریوش شهبازی، تهران‌پژوه، معتقد است که برای نامگذاری همه کوه‌ها نمی‌توان دلیل متقنی پیدا کرد، اما در روایت‌های ثبت‌شده از سوی سیاحان می‌توان به دلایلی رسید که بی‌ارتباط با نام برخی کوه‌ها نیست.
شهبازی برای نمونه درباره فراوانی برخی حیوانات در کوه‌های شمال تهران به نوشته‌های «ژان باتیست فوریه» پزشک مخصوص ناصرالدین شاه و خاطره‌نویس اهل فرانسه استناد می‌کند. فوریه در جایی نوشته است که از ناصرالدین‌شاه برای شکار پرندگانی مثل مرغابی در سلطنت‌آباد اجازه می‌گرفته است. همین نشانی و نشانه‌هایی از این دست می‌تواند دلیل فراوانی یک حیوان در یک منطقه باشد و نامگذاری کوه، تپه یا قله‌هایی به نام آن حیوان را توجیه کند. در علت نامگذاری قله پلنگچال هم باید به نکاتی از این دست توجه کرد.
ناصرالدین‌شاه علاقه وافری به شکار داشت. گزارش‌هایی که از افرادی چون اعتمادالسلطنه در تاریخ ثبت شده است، ناصرالدین‌شاه برای شکار پلنگ به مناطقی مثل جاجرود، ارتفاعات لواسان و... می‌رفت. در همین مناطق شمار زیادی کل و بز وجود داشت که پلنگ‌ها از آن تغذیه می‌کردند. شهبازی در ادامه می‌گوید: «همانطور که معیرالممالک نیز می‌نویسد، شاه بارها میرشکار خود را برای شکار به ارتفاعات اطراف ولنجک می‌فرستاد. همین نکات نشان می‌دهد که احتمالا قله پلنگچال نیز به‌دلیل فراوانی تعداد پلنگ‌ها به نام این حیوان معروف شده‌است.» اکنون اما فقط نامی از پلنگ بر دوردسترین قله توچال مانده است.
