به گزارش خبرورزشی، کریستین کیوو شاید علاقه‌ای به «ایسم‌ها» نداشته باشد، اما به جملات قصار کاملاً علاقه‌مند است. او نمی‌خواهد کسی درباره «کیوویسم» یا مشتقات مشابه آن حرف بزند، اما با رضایت کامل دید که تیمش توصیه رنگین و استعاری او را به‌خوبی پذیرفت.
«برای پیشرفت باید کمی گه بخوریم... حتی باید یاد بگیریم آن را بجویم...» جمله‌ای که پیش از دیدار با ریورپلاته بر زبان آورد. این استعاره نه‌چندان دلنشین، کاملاً توانست تیم را برای چیزی که قرار بود رخ دهد، آماده کند.
آنچه خواندید بخشی از گزارش گاتزتا دلواسپرت است. این روزنامه ایتالیایی معتقد است کیوو قبل از بازی با ریورپلاته شاگردانش را به نشستن سر سفره ... دعوت کرده بود! در ادامه این گزارش آمده؛
آرژانتینی‌ها با رفتاری تا حدی تهدیدآمیز و تکل‌های مرگبار، اینتر را دقیقاً به همان سفره ناخوشایندی که کیوو تصویر کرده بود کشاندند. یکی از چیزهایی که مربی رومانیایی بیش از هر چیز در سومین بازی اینتر در جام جهانی باشگاهی از آن خوشحال بود، این بود که نراتزوری‌ها بدون کوچک‌ترین تردیدی حاضر شدند وارد بازی‌های فیزیکی و گل‌آلود شوند؛ چیزی که حتی لائوتارو هم قبل از مربی روی آن تأکید کرده بود. همه به میدان آمدند و در جنگ‌های فیزیکی کاملاً با حریف مقابله کردند. اگر این اتفاق نمی‌افتاد، قطعاً خبری از صعود به مرحله یک‌هشتم و بازی با فلومیننزه نبود.
کیوو توضیح داد: «در ابتدای بازی کمی از شدت خشونت و تهاجم آن‌ها غافلگیر شدیم. اما بین دو نیمه مسئله را حل کردیم... با همان اشتیاق برای پیروزی در دوئل‌ها و نبردها به زمین برگشتیم، چون ما هم می‌توانیم چنین بازی‌هایی انجام دهیم...» به بیان دیگر: ما تکنیکی، زیبا و بااستعداد هستیم، اما خیلی هم تحریک‌مان نکنید!
در گذشته، وقتی بازیکنی از اینتر کارت زرد می‌گرفت، خیلی زود به نیمکت فرستاده می‌شد؛ انگار در بازی مونوپولی کارت اشتباهی برداشته است. اما دیشب، باستونی با کارت زردی که عملاً به گردنش آویخته بود، تا پایان در زمین ماند، با اینکه خطر درگیر شدن در هر لحظه وجود داشت؛ چرا که گزینه‌های تعویض چندانی وجود نداشت. این خودش بخشی از انقلاب خاموش کیوو است که حالا به وضوح قابل مشاهده است.
پرسینگ و دفاع
اما تغییر محسوس‌تر، در نحوه خوانش بازی از همان ابتدای مسابقه و در شیوه‌ای خاص برای تحت فشار قرار دادن حریف بود. شاید هنوز زود باشد که بگوییم اینتر به طور کامل به تیمی با سبک چیوو تبدیل شده، اما شاخص‌های پرسینگ کاملاً تغییر کرده و به شکل محسوسی بالاتر از میانگین فصل است. برنامه این است: حریفان را در مناطق بالاتر زمین تحت فشار قرار بدهید و با ذهنیتی عمودی‌تر، توپ را سریع‌تر به مهاجمان برسانید.
برای نمونه، اصلانی در این جام جهانی جای جالان‌اوغلو را به‌خوبی پر کرده و با پاس‌های تک‌ضرب و خلاقانه، خط حمله را تغذیه می‌کند. در بازی مقابل ریور، لائوتارو دیگر تنها نبود؛ پیو در کنار او با نقش یک مهاجم کلاسیک، توپ را حفظ می‌کرد و به تیم اجازه می‌داد طبق نقشه پیش برود.
کیوو گفت: «تمام این موفقیت‌ها حاصل تلاش بازیکنان است؛ آن‌ها دارند روش کاری من و کادرم را می‌پذیرند و هر روز چیزی به آن اضافه می‌کنند. این موضوع نشان می‌دهد که روحیه درستی در تیم حاکم است.»
در نهایت، او با واژگان مخصوص به خودش، هر روز بیشتر وارد ذهن و فرهنگ اینتری‌ها می‌شود و شاید خاطره تلخ مونیخ کم‌کم رنگ ببازد. حالا دیگر صحبت از آرامش ذهنی است؛ ترکیبی از بی‌خیالی و غرور.
کیوو همچنین از ساختار جدید دفاعی صحبت کرد: «ما به‌خوبی دفاع کردیم و سعی کردیم نفر به نفر حریف را مهار کنیم.» باستونی مستقیماً مأمور مهار ستاره جوان، مستانتوئنو بود، آچربی درگیر چالش‌های فیزیکی با بوریای باتجربه شد و دارمیان با تجربه خودش مقابل کولیدیوی سابق ایستاد. اینتر با چنین چیدمانی، از آن سفره ناخوشایند برخاست و به پیروزی دست یافت.
